Slowdive @ De Roma: Oase van rust

Het parcours dat Slowdive de afgelopen decennia aflegde, blijft er eentje waar veel generatiegenoten met bewondering naar kijken. Shoegaze beleeft de laatste jaren een revival, maar was in de beginperiode een miskend subgenre binnen de alternatieve gitaarscene. Ongeveer tien jaar na de reünie in 2014 is het Britse vijftal inmiddels langer actief dan tijdens hun oorspronkelijke bestaan. Nadat ze de hype rond hun terugkeer wisten te verzilveren op tal van (festival)podia, brachten ze in 2017 hun titelloze album uit — een plaat die echt zoden aan de dijk zette. Sindsdien zijn de shoegazeveteranen terug van nooit echt weggeweest. Met het meest recente everything is alive ging het plots pijlsnel bergop. Slowdive stond in 2023 voor het eerst op Glastonbury en ook bij ons wisten ze moeiteloos Cirque Royal uit te verkopen én Klub C op Rock Werchter te betoveren. Voor de tweede tour van het album lag de weg naar een uitverkochte De Roma wagenwijd open.

Voordat de Britten ons een diepe duik in ons innerlijk zouden laten nemen, gaf Drab Majesty het startschot. Het muzikale duo rond Deb DeMure en Mona D is geen onbekende in het darkwave- en postpunkwereldje. Sinds 2011 maken ze er een punt van om muziek tot een artistieke kunstvorm te verheffen. Dat de zaal al goed gevuld was vóór hun optreden, leek hen allerminst te intimideren. De Amerikanen brachten een strak ingestudeerde set, ondersteund door psychedelische visuals, die ze met precisie uitvoerden. Elke elektrische drumbeat en gitaarpartij voelde gespannen en gecontroleerd aan. Aanvankelijk was de set nog wat aftastend, maar eens beeld en geluid in harmonie kwamen en elkaars tempo opjoegen, maakte Drab Majesty zijn punt. Hun liefde voor Slowdive en de New Romantics-beweging werd daarbij niet onder stoelen of banken gestoken. Het publiek keek gewillig toe — alsof ook zij zich mentaal en fysiek aan het voorbereiden waren op wat Slowdive later zou brengen. Als vaste supportact van de tour bleek Drab Majesty geen bittere pil, maar net een aangename opwarmer. Een eerste opstootje dat perfect samenviel met de mysterieuze zonnebrillen van beide heren.

Iets na negen begon de spanning in de voormalige film- en variétézaal stilaan te stijgen, maar de verlossing was nabij. Zodra het kwintet zich achter hun instrumenten verschool, stonden alle neuzen in dezelfde richting. “Avalyn” is al geruime tijd de vaste setopener en dat was deze avond niet anders. Het gezapige nummer leende zich perfect als opmaat om het geluid definitief op punt te stellen — al leek Slowdive zich nergens zorgen over te maken. In haar zwarte kleed leek Rachel Goswell op een ijzige koningin, maar de zangeres-gitariste verspreidde de hele avond niets dan warmte. Ofwel met haar brede glimlach, ofwel met een oprechte ’thank you’ richting het publiek. Ook muzikaal viel er niets op aan te merken: het samenspel en de harmonie zaten zodanig goed dat er geen speld tussen te krijgen was. Het eerste moment waarop gitarist Christian Savill het pedaal volledig intrapte, kwam bij “Star Roving”. Dankzij de galactische visuals waanden we ons even in de Millennium Falcon, in volle hyperdrive door een ruimtestelsel hier ver vandaan. Shoegaze en postrock smolten plots samen tot één vloeiend geheel — iets wat later nog krachtiger zou terugkomen tijdens de klassieker “Souvlaki Space Station”.

Terwijl de band voortdurend specifieke frequenties opzocht, draaide bassist Nick Chaplin het liefst cirkels rond zijn eigen as. Hoewel de setlist nauwelijks varieert van avond tot avond, was er geen gebrek aan spelplezier. Echt buiten de lijntjes kleuren was lastig, want de visuals gaven elk nummer al een extra, haast filmische dimensie. Een van de mooiste momenten kwam toen Goswell en Neil Halstead hun stemmen samen lieten weerklinken tijdens “chained to a cloud”. Het was alsof de tijd even werd stilgezet. Dat de zang niet altijd even verstaanbaar was, was een klein smetje op een verder vlekkeloze uitvoering. De bandleden vertrouwden elkaar blindelings en wanneer de vier heren zich volledig gaven, kwam Goswell triomfantelijk naar voren — een moment van euforie voor de fans. Zichtbaar genietend van de aandacht, straalde ze tegelijk een oase van rust uit.

Vervolgens bleven de shoegazers niet hangen in het verleden. Er was opnieuw geen ontsnappen aan de hitgevoeligheid van “kisses”, afkomstig van het meest recente album. Dat het nummer live trager werd gebracht dan op plaat, onderstreepte nog maar eens dat een Slowdive-optreden een op zichzelf staande ervaring is. Die trage aanpak doordrenkte de zaal met warme klanken waarin het heerlijk wegdromen was — terwijl innerlijke demonen geruisloos verdwenen. In een wereld waar de luidste stemmen vaak de macht grijpen, boden de muzikanten een krachtig, verstild tegenantwoord. Voor wie de realiteit toch nog te hard bleef binnenkomen, was er het troostende “Sugar for the Pill”. De subtiele verwijzing naar geestverruimende middelen én het oprichtingsjaar 1989 blijven de fundamenten van een genre waarin Slowdive nog steeds onovertroffen is. Zelf lijken ze weinig belang te hechten aan die pioniersstatus, maar ruimte laten voor een bisronde — zoals alleen de groten dat doen — bleek hen evenmin vreemd.

Het applaus na het eerste deel van de show was oprecht en intens genoeg om elke fan met een vol hart huiswaarts te sturen. De titel “Dagger” suggereert in het dagelijks taalgebruik agressie, maar in het universum van Slowdive staat ze symbool voor melancholie en diepgewortelde liefde. Toen de laatste noten langzaam uitstierven, was er tijd nodig om alles te laten bezinken. Eveneens bewonderenswaardig was het publiek, dat zich de hele avond stilzwijgend en met volledige toewijding overgaf aan de muziek. Zo bleef elk risico op stilvallen of doodbloeden uitgesloten. Alleen een pietluttig moment waarop de bassen begonnen te vibreren, deed het schip even dreigen te zinken in zijn eigen decibels. Of dat bewust of per ongeluk gebeurde, was aan het gedrag van de bandleden niet af te lezen — ze speelden onverstoord door. Maar net in zulke momenten besef je dat je leeft. En dat is precies het kostbare gegeven dat Slowdive die avond in De Roma resoluut onthulde.

Slowdive komt op zaterdag 12 juli naar het Cactusfestival. Voor deze dag zijn helaas geen tickets meer beschikbaar. Ook de combitickets en tweedaagse passen zijn inmiddels uitverkocht. Wie toch nog de sfeer wil proeven in het Brugse Minnewaterpark, kan dat op 11 juli doen, met onder andere Johnny Marr, 2manydj’s (live) en Warmduscher.

Facebook / Instagram / Website

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Avalyn
shanty
Star Roving
Catch the Breeze
No Longer Making Time
Crazy for You
Souvlaki Space Station
chained to a cloud
kisses
Sugar for the Pill
Slomo
Alison
When the Sun Hits

Blue Skied an’ Clear
Dagger
40 Days