Rebecca Alexis Harvey is een van de vele mensen die de lockdown in 2020 in hun voordeel gebruikten om zich volledig op de muziek te storten. Haar project girlpuppy kwam eruit voort en debuutsingle “For You” verzamelde al bijna twee miljoen streams op Spotify. In die vijf jaren tijd groeide ze veel als artieste. Haar geluid evolueerde van country naar iets dat eerder op poprock lijkt, met ruwere gitaren en intensievere drums. Ook op visueel vlak creëert ze vandaag een imago waarbij het totaalplaatje klopt. Bij haar laatste singles koos ze in haar video’s en coverfoto’s telkens voor een wit gewaad dat bij haar blonde kapsel paste. Die consistentie gaf al aan dat de singles deel zouden uitmaken van een groter project. Dat is nu ook realiteit in de vorm van een album genaamd Sweetness.
Dit is na When I’m Alone het tweede album van de Amerikaanse uit Atlanta. Ze geeft hierop prijs wat er van haar overblijft na een moeilijke relatie van vier jaar. Om haar verhaal tot leven te brengen, kreeg ze hulp van enkele grote namen. Onder andere Dave Hartley van The War On Drugs en Tommy Davidson van Beach Fossils leverden hun bijdrage aan het schrijven van de muziek. Dat zorgde er ook voor dat haar aanpak veranderde. Ze gaf aan dat het bij haar vorige album soms voelde alsof ze in de schaduw werkte van haar producers. Ze schreef woorden over de melodieën die al voor haar gemaakt werden. Voor Sweetness deed ze het tegenovergestelde. Ze vertelde haar verhaal in songteksten en haar producenten moesten de muziek errond creëren naar haar smaak. Als resultaat krijgen we nu één samenhangend verhaal. Op deze plaat is het duidelijk dat elk nummer verder breit op het vorige. Een goed voorbeeld is het nummer “Beaches”, waarin Harvey vertelt hoe ze nét niet tot aan het punt geraakte om de familie van haar toenmalige geliefde te ontmoeten. In het volgende nummer “I Was Her Too” reflecteert ze op waar het dan juist misliep.
(youtube video “I Was Her Too”)
Niet alleen qua songteksten, maar ook op muzikaal vlak hangt het geheel mooi samen. Door telkens voor dezelfde instrumenten te kiezen, krijgen we tijdens het luisteren het gevoel dat de plaat live voor onze neus wordt gespeeld. Dat betekent daarentegen niet dat er weinig variatie is. “Windows” en “I Just Do!” zijn beide absolute hoogtepunten, elk op een totaal andere manier. Waar die eerste een beetje teruggaat naar haar indiefolk-roots met een rustigere sfeer en dromerige pianotoetsen over de gitaren, heeft het tweede een echt opbouwende structuur die leidt tot een losbarsting van melancholiek. We krijgen hier wat stevigere gitaren die voor een pak energie zorgen. “Since April” zit eigenlijk een beetje hetzelfde in elkaar, met een zeer aanstekelijk refrein. Die ‘Every single day is hard‘ is het stukje tekst dat na het beluisteren van de hele plaat misschien wel het meest in het hoofd blijft hangen. Deze drie nummers kwamen voor het album als singles uit en die keuze is dan ook begrijpelijk.
Ook “Champ” werd al eerder uitgebracht, maar dat nummer overtuigt ons minder. Het negatieve puntje dat we hierbij moeten opmerken, geldt eigenlijk ook voor “In My Eyes” en “I Think I Did”. Op deze tracks blijft ze vocaal gezien wat te veel in dezelfde sfeer hangen. Eigenlijk zit er in het hele album weinig variatie in haar intonatie en toonhoogte, maar bij deze nummers valt het extra op hoe weinig dynamiek ze in haar stem steekt. Het lijkt een beetje alsof ze haar verhaal letterlijk heeft opgeschreven en het voor de microfoon dan maar op een zangerige manier probeert te vertellen. Bij momenten waar de gitaren en drums losbarsten, hadden we toch gehoopt dat ze die energie zou matchen met wat meer passie in haar performance. Niet dat ze niet goed genoeg zingt, maar het voelt eerder als een gemiste kans om die nummers nog beter te laten klinken. Het is misschien maar een klein puntje van kritiek, maar in de context van het hele album is het wel belangrijk. Steeds diezelfde intonatie gebruiken kan een plaat namelijk nogal langdradig doen klinken na een tijdje. Sweetness duurt gelukkig maar net iets langer dan een halfuur, waardoor dit geen al te groot probleem veroorzaakt.
Al bij al zit Sweetness wel gewoon goed in elkaar. Apart zit er geen enkel nummer bij dat niet om aan te horen is. Op “Intro” na had elke track zelfs een single kunnen zijn. Toch heeft ze de juiste liedjes uitgekozen om eerder uit te brengen, want “I Just Do!”, “Windows” en “Since April” zijn echt wel de beste nummers. Het is alleen in de context van de tien nummers na elkaar dat het opvalt dat ze wel héél weinig variatie in haar intonatie steekt. Enerzijds begrijpen we dat ze gewoon een bepaalde stijl van zingen heeft, maar we geloven nooit dat ze niet getalenteerd genoeg is om er af en toe wat meer expressie in te steken. Het had dus net iets meer mogen zijn op dat vlak, al kunnen we girlpuppy niet betrappen op een echte misser. Gelukkig, want daar is geen ruimte voor op een plaat van dertig minuten. De ruwe, instrumentale kantjes zorgen er eveneens voor dat we heel benieuwd zijn hoe ze Sweetness live zou brengen. Shows in België staan jammer genoeg nog niet op de planning, dus daarop moeten we nog wachten!
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “I Just Do!”, ons favoriete nummer van is in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
