Amenra @ Ancienne Belgique (AB): Mentaal niemandsland

Zoals een kind dat door zijn moeder wordt verstoten, heeft Amenra zich op pijnlijke wijze gedwongen om op eigen benen te staan. Het geloof in hun kunnen groeide met elk Mass-album, waarbij ieder lid zijn diepste trauma’s verwerkte in loodzware nummers. Het is een huzarenstuk om dit collectief in één genre te vangen, aangezien het een mix van post-, doom- en sludgemetal is. Uiteindelijk bereikte het succes zijn hoogste pieken met “A Solitary Reign“, dat zich nestelde in het collectieve geheugen van de Belpop. Intussen stapelen de mijlpalen zich op, en de passage op Rock Werchter 2023 bewees aan de niet-ingewijden dat Amenra een niet te onderschatten oerkracht is. Met het Nederlandstalige De Doorn doorbrak de band haar eigen cyclus, en die lijn zet zich nu voort met twee nieuwe ep’s, goed voor vijf uitverkochte AB-shows. Met de nieuwbakken bassiste Amy Tung Barrysmith leek de eerste avond op voorhand al een rituele vuurdoop te worden.

Dat de groep haar H8000-verleden nog steeds omarmt, bewees ze afgelopen zondag door onverwachts een show te spelen in The Pit’s in Kortrijk, samen met de Vort’n Vis, een van de weinige overgebleven bastions van onze vaderlandse hardcorescene. Als voorprogramma mocht gisterenavond Wrong Man de eerste geluidsmuur optrekken. Helaas drong de oldschool hardcore-energie nauwelijks door tot in de zaal. De groep begon voorzichtig, en zelfs bij het meer uptempo “Don’t Remind Me” sloegen de vonken amper over. Dat lag echter niet aan de fysieke energie van frontman Bjorn Dossche. Met zijn hese stem en krachtige armbewegingen had hij meer dan genoeg uitstraling. Niettemin grepen hij en zijn drie medemuzikanten deze kans aan om nieuwe muziek uit te testen. “Lose Ends” week niet af van de vertrouwde paden, maar zat al strak in de vingers. Het eerste halfuur van de avond werd afgesloten met het grunge-achtige “Wait”, waarmee de tijd in de hoofden van Wrong Man even stil leek te staan. Toch was hun toebedeelde speeltijd meer dan een wachtpauze tot het echte werk begon.

Tegenwoordig is het geen geheim meer dat de shows van Amenra een sacrale lading dragen. De kracht der herkenning speelde echter in het voordeel van de groep. Waar er sinds hun doorbraak meermaals tijdens optredens werd gepraat, verstomde het geroezemoes spontaan zodra de lichten dimden. Het enige wat de 2000 fans nog konden horen, was het gesuis van de rookmachines. De alom bekende tripod werd op het scherm geprojecteerd, en zodra de bühne in een dichte nevel gehuld was, kon het schouwspel beginnen. Colin, knielend, die twee stalen staven tegen elkaar slaat: het was de opmaat naar “Boden”, een nummer dat nog steeds garant staat voor ijskoude rillingen. Hoe heftig de bliksem ook insloeg, de mensen vooraan incasseerden en schudden hun hoofden net zo heftig als de muzikanten zelf. Deze collectieve zelfkastijding werd gaandeweg meer dan een fysieke uitputtingsslag — het werd een ritueel.

Hoewel er vrijdag twee nieuwe ep’s worden gereleased, presenteerde het vijftal vanavond slechts twee nieuwe nummers live. Die eer ging eerst naar het hondsbrutale “Forlorn“. Om het nummer extra cachet te geven, creëerde de groep met een doorzichtig doek vooraan het podium een soort gevangenis voor zichzelf. Dit maakte de kloof tussen de band en het publiek nog grimmiger dan wanneer Colin simpelweg met zijn rug naar de zaal toe de longen uit zijn lijf perst. Naast het doek was er nog een andere opvallende nieuwigheid: Amy Tung Barrysmith. De bassiste nam precies dezelfde plek in als haar voorganger Tim De Gieter en leek allerminst geïntimideerd door haar nieuwe rol. Stoïcijns en headbangend stond ze daar, alsof ze al jarenlang deel uitmaakt van deze metalen kerkfabriek. Dat er binnen die duistere wereld ook lichtpunten bestaan, werd magnifiek geïllustreerd door “A Solitary Reign”. De hit stond pal in het midden van de set en fungeerde als de schakering tussen alle ellende en hoop op aarde.

Nadien leek de tijd ineens sneller te gaan, en belandden we in een mentaal niemandsland. Door het Nederlandstalige aspect en Colin zelf, bood “Heden” nog iets van houvast. Maar de beukende overgang naar “Terziele.Tottedood” zorgde voor de genadeslag. Vanaf dat moment was het nauwelijks nog te onderscheiden in welke tijdzone we ons bevonden. Gitaristen Lennart Bossu en Mathieu Vandekerckhove boden met hun knikkende hoofden en gesloten ogen ook weinig houvast. Samen met de meedogenloze ritmesectie van Bjorn Lebon gingen ze als een pletwals tekeer—al nam niemand er aanstoot aan. Toen Colin zich ook nog eens akelig dichtbij waagde, volgde de lichte verafgoding vanzelf. Hiermee had Amenra definitief het punt bereikt waarnaar ze in hun beginjaren wellicht nooit van durfden dromen.

In de eindfase kwam het extra doek nog eens terug ter afwisseling. De groezelige beelden van stromend water, ruïnes en andere vergankelijkheden bleven trouw aan het vertrouwde stramien. Toch gaven de geprojecteerde visuals op het doek voor de tweede maal een multidimensionale laag, die door de gewoontewerking bij “Am Kreuz” nog sterker tot haar recht kwam. Voor we het goed en wel beseften, sloegen een dik kwartier later de stoppen eruit. Ruim anderhalf uur lang was de ademhaling in de Ancienne Belgique verstomd. Maar de quote “Ons rijk in tranen” bracht een collectieve zucht van verlichting. Het vijftal leek zichzelf steeds beter te doorgronden — hoe grootser hun geluid wordt, hoe dieper ze in zichzelf graven. En precies daar vinden ze de oerkracht om door te gaan, tot de dood hen onherroepelijk scheidt.

Amenra speelt nog tot en met zondag 30 maart in de Ancienne Belgique. Alle vier aankomende shows zijn uitverkocht, maar voor elk is een wachtlijst geopend. Bezoekers die geen ticket hebben kunnen bemachtigen, kunnen het collectief deze zomer aan het werk zien op Best Kept Secret (14/06), Graspop Metal Meeting (21/06), Rock Werchter (05/07) en de Lokerse Feesten (05/08).

Facebook / Instagram / Website

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Boden
Razoreater
Forlorn
De Evenmens
A Solitary Reign
Heden
.Terziele.Tottedood
Am Kreuz
Diaken