Skunk Anansie @ Ancienne Belgique (AB): Door de huid

Het is niet gemakkelijk om na een carrière van ruim dertig jaar relevant te blijven. In alle eerlijkheid liggen de hoogdagen van Skunk Anansie een tijdje achter de band, maar dat weerhoudt ze niet om te blijven doorgaan. De Britse formatie rond Skin brengt in mei zelfs een nieuw album uit met The Painful Truth. Voor de fans ongetwijfeld een leuk moment, voor al de rest niet meer dan een kanttekening in een mooi gevulde discografie. De nieuwe plaat bood Skunk Anansie echter nog eens een mooie gelegenheid om langs de zalen in Europa te trekken. Voor het eerst sinds 2016 trokken ze daarvoor nog eens naar de Ancienne Belgique, de Brusselse zaal waar de band al heel wat memorabele concerten speelde.

Als voorprogramma voor deze Europese tour werd So Good opgetrommeld. Het alias van Sophie Bokor-Ingram probeerde fris en relevant voor de dag te komen, maar mislukte in die poging door zich met makke nummers quasi constant in eigen voet te schieten. De gitarist en de drummer, voorzien van een fluoroze bivakmuts, waren van een matig niveau en kwamen door een zeer stil geluid helemaal niet voor in het stuk. Bokor-Ingram liet zich tevens ondersteunen door twee danseressen die hier en daar ook een woordje meezongen, en in beide rollen gewoonweg overbodig waren. Toen ze dan ook nog verkondigde opgevangen te hebben dat mensen in Brussel een ‘big dick’ hebben, was ze ons helemaal kwijt. Provocerende humor in muziek moet kunnen, maar dan moet het naar onze mening wel enigszins grappig zijn. Haar uithalen naar Donald Trump en andere fascisten onderstreepten haar politieke standpunten, maar haar tekstuele middelvinger had gerust nog wat scherper en directer mogen zijn. So Good was op die manier gisteren noch punkvlees, noch popvis.

Skunk Anansie had een concert van ruim twee uur in de stijgers staan en begon daardoor al om twintig voor negen met “This Means War”. Het vizier stond met deze oorlogsverklaring direct op scherp en Skin vuurde haar powervolle stem een eerste maal op het publiek af. De band ging voor een sterk begin en liet nummers als “Charlie Big Potato” en “Because of You” snel volgen. De handen gingen meermaals meeslepend de lucht in en voor je het goed en besefte zat de hele zaal in de achterzak van Skin en co. Dat bassist Cass Lewis, overigens eindelijk kankervrij verklaard, in het begin nog wat strubbelingen had, viel niet op en toonde des te meer het metier waarmee het viertal al tientallen jaren zijn shows aanvat. Zelfs het nieuwe “An Artist Is An Artist” klonk potiger en energieker dan de studioversie doet vermoeden en viel daardoor niet uit de toon.

Als er iets is waar we jaloers op zijn, dan is het de energie en het charisma van de 57-jarige Skin. Als een jong veulen dartelde ze onafgebroken over het podium en vond ze manieren om het publiek in actie te houden. Voor “Love Someone” mochten we ons eerst wagen aan een two-step, alvorens te springen op het laatste meeslepende refrein. Naast de energie imponeerde ze niet veel later met een eerste ijzersterke preek over religie, de samenleving en samenhorigheid die “God Only Loves You” inleidde. Het nummer bulkte bovendien van het venijn mede dankzij de strakheid die Ace aan de snaren wist te brengen. De rockballade “Secretely” viel in vergelijking toch iets makkelijker te verteren en was het ideale moment om de discobal in de zaal haar dienstplicht te laten aanvatten.

De hits waren vakkundig verspreid in de setlist en hielden het evenwicht er mooi in. Jaren negentig-klassieker “Weak” werd hoe dan ook verrassend genoeg al in het eerste uur gespeeld en was de onvermijdbare meezinger die het vuur in de zaal aanwakkerde. De vlam was in leven en dan legde Skin nog een paar houtblokken op het vuur om de temperatuur verder te doen stijgen. Voor “I Can Dream” dook ze daarom het midden van de zaal in en op de tonen van “Twisted (Everybody Hurts)” kreeg ze zelfs de mensen op tribune zover om uit hun comfortabele stoelen recht te veren. Skunk Anansie was springlevend, dat was het minste wat je kon zeggen. Het zakte eventjes in bij het nieuwe “Animal” dat klaarblijkelijk nog niet door iedereen bekend in de oren klonk. Geen grote schande, zeker omdat de band met “Yes It’s Fucking Political” de draad weer oppikte. Het couplet werd meegebruld, terwijl de gitaren eveneens iets te zeggen hadden. Een moshpit was misschien net iets te veel gevraagd van het publiek, al had dat op de energie van “The Skank Heads (Get Off Me)” uiteraard niet misstaan.

De tour is naar eigen zeggen al redelijk intens en vermoeiend geweest, maar Skunk Anansie liet daar niets van merken. Op “Tear the Place Up” werd het grote geschud andermaal bovengehaald en bliezen de bandleden met een onwaarschijnlijke energie nog meer leven in de zaal. Het enthousiasme kreeg net voor de bisronde een nieuwe piek en de vraag was dan ook of de band daar nog eens overheen kon gaan. Het obligatoire “Hedonism (Just Because You Feel Good)” kon niet ontbreken en was een fijne meezinger, maar ook niet meer dan dat. Het gloednieuwe “Cheers” wou nog wat potten breken, maar kreeg niet iedereen mee en dus was het aan “Little Baby Swastika” om de boel nog een laatste keer op stelten te zetten. Skin gooide er haar longen nog eens voor open en waagde zich aan een verfrissende duik in het publiek. Meeslepend en furieus eindigde de eerste bis en na wat aandringen van het publiek besteeg het viertal nog een laatste keer het podium. “You’ll Follow Me Down” werd in een akoestisch jasje gestoken en was een laatste dankjewel aan iedereen die gekomen was.

Skunk Anansie is misschien niet meer de naam van weleer, maar aan straalkracht op het podium heeft het nog lang niet ingeboet. In de Ancienne Belgique speelde de groep op volle kracht en hield ze haar nauwe connectie met de Belgische fans warm en liefdevol. Het feit dat ze het nog kunnen doen en ook de manier waarop is eigenlijk het mooiste cadeau wat beide partijen kunnen krijgen en het zal ook de komende jaren voor heel wat fijne terugkommomenten zorgen. Deze zomer staat de volgende afspraak al gepland en dat op de uitverkochte editie van TW Classic.

Facebook / Instagram

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

This Means War
Charlie Big Potato
Because of You
An Artist Is an Artist
I Believed in You
Love Someone Else
God Loves Only You
Secretly
Weak
I Can Dream
Twisted (Everyday Hurts)
My Ugly Boy
Animal
Yes It’s Fucking Political
The Skank Heads (Get Off Me)
Tear the Place Up

Hedonism (Just Because You Feel Good)
Cheers
Little Baby Swastika

You’ll Follow Me Down