The Reytons @ Ancienne Belgique (AB Ballroom): Scheurende gitaren aan hoog tempo

Vorige week vierde de Engelse band The Reytons zijn achtste verjaardag. Frontman Jonny Yerrell, gitarist Joe O’Brien, bassist Lee Holland en drummer Jamie Todd hebben zich in die tijdspanne vooral in eigen land op de kaart gezet. In hun thuisstad Rotherham gaven ze vorig jaar een concert voor maar liefst twintigduizend toeschouwers. Hun punchy gitaarlijnen, snelle drums en soms brutale teksten die het leven van de gemiddelde Brit schetsen, leverden hen al een loyale fanbase op. Die willen ze nu tot over de landsgrenzen uitbreiden. Een Europese tour zou daarbij moeten helpen. Eerste halte: onze Ancienne Belgique in Brussel.

Alvorens het aan The Reytons was, moesten we eerst wel even de taalknop omdraaien. De indierockers van EASY EASY deden het namelijk in het Duits. De zaal zat al redelijk vol wanneer ze eraan begonnen. Vreemd genoeg werkte dat een beetje averechts. Het leek erop dat iedereen uit dit multigenerationeel publiek een beetje naar elkaar keek om de sfeer te maken. Nu niet om te zeggen dat het viertal uit Cologne al te veel interactie met de toeschouwers creëerde, maar hun nummers klonken wel leuk. We hadden geen moshpits verwacht, maar dat er zelfs amper hoofdgeknik te zien was, dat was toch opmerkelijk. Al bij al deed de band waarvoor ze geboekt werden: muziek spelen zonder te veel gezever tussendoor. Enkele nummers voor het einde van hun set schudden ze nog een losbarsting van scheurende gitaren en passievolle vocalen uit de mouw. Dat maakte het volk tenminste heel even wakker. Dit stuk was meteen ook het hoogtepunt van EASY EASY in de AB. De meeste publieksreactie kwam er op de vraag of ze klaar waren voor The Reytons. Misschien moet er dus nog wat gesleuteld worden aan hun podiumpresentatie, want aan de livemuziek lag het alvast niet.

Om negen uur werd het duidelijk waarom de mensen écht naar Brussel kwamen. De flitslichten werden aan het werk gezet en de aanwezigen zongen The Reytons al toe voor ze op het toneel verschenen. Ze kregen in ieder geval een veel warmere welkom dan hun voorgangers een uur eerder. Na een korte, elektronische intro vloog de band erin met “Red Smoke” en werden de bekers vanuit verschillende plekken in de zaal de lucht in gegooid. De energie zat er dik in tijdens deze eerste paar nummers. Bij “Let Me Breathe” begon er zelfs een fan spontaan te crowdsurfen! Elegant doe je zoiets niet; hij eindigde met zijn benen in de lucht en waarschijnlijk dus ook met zijn hoofd op de grond. Hij zal het wel overleefd hebben, aangezien de gitaren gewoon verder scheurden.

Tussen de nummers was er wat ruimte voor wat gejen onder de bandleden en interactie met de mensen. We pikten op dat iemand helemaal vanuit Colombia naar deze show was gereisd en frontman Jonny Yerrell deed alsof hij wat mensen uit het publiek herkende van vorige shows. Gelukkig verspilden ze nooit te veel tijd aan dat soort intermezzos. Al bij al zat er een stevige vaart achter deze set. Dat zorgde ervoor dat er geen verveling ontstond bij de mensen die dat stevige Noord-Engels accent niet verstonden. De four-on-the-floor kickdrum bij de intro van “2006” was genoeg om een volle Ancienne Belgique aan het klappen te krijgen. Het refrein ‘Take me back, take me back to when the music was a little bit better’ kon bovendien rekenen op sympathie van diegenen die het volledig eens waren met die slogan.

Eigenlijk kwam de sfeer er alleen maar meer in hoe langer de show duurde. The Reytons kreeg zowat de halve zaal aan het springen tijdens “Knees Up”, en bij “Slice of Lime” liet Yerrell een paar woorden uit het refrein over aan het publiek. Hij nam snel genoeg weer de leiding, wat we eveneens apprecieerden. Bij “Billy Big Bollocks” barstte het feest los alsof dat het laatste nummer was. Aangezien ze aan hun aftocht weinig woorden vuilmaakten, werd het al duidelijk dat ze nog meer dan één bisnummer gingen spelen. We kregen nog drie nummers die figuurlijk én letterlijk voor vuurwerk zorgen.

The Reytons organiseerde een geslaagd feestje in de AB. Het hielp ongetwijfeld dat Brussel de eerste stop van hun tour was, want er kwamen heel wat Britten mee om op de eerste rij te komen springen. Die kenden de songteksten vlotjes vanbuiten, maar ook de mensen die nog niet elk nummer kenden, leken zich te amuseren. Waar EASY EASY nog wat rockgehalte en zelfvertrouwen miste, liet The Reytons zien dat een AB-show voor hen een ‘intiem concert’ is. Dat natuurlijk dankzij hun bakken podiumervaring. De groep is helemaal klaar om nu ook de rest van Europa te veroveren.

Facebook / Instagram / Website

Setlist:

Red Smoke
Adrenaline
Let Me Breathe
Harrison Lesser
Retro Empo
Headache
2006
Low Life
Market Street
Cash In Hand & Fake IDs
Knees Up
Slice of Lime
On the Back Burner
Billy Big Bollocks

Kids Off the Estate
Uninvited
Broke Boys Cartel