Sam Fender @ Vorst Nationaal: Koning van Geordieland

De working class in Newcastle heeft een nieuwe held en hij luistert naar de naam Sam Fender. Als onvervalst boegbeeld van zijn stad en als grote supporter van vers Carabao Cup-winnaar Newcastle United ademt de Brit de ruige stadssfeer. De mentaliteit en levensstijl van zijn omgeving hebben al meermaals gediend als inspiratie voor zijn liedjes, en die vinden ook ver buiten de stadsmuren gehoor. Met People Watching heeft Fender dit jaar de definitieve sprong gemaakt naar de grootste letters op de festivalaffiches. De twijfel of het daarvoor nog te vroeg was, veegde hij gisteren eigenhandig van tafel met een oerdegelijk concert in een tot de nok gevuld Vorst Nationaal.

CMAT was gisteren in haar babbelbui. In tegenstelling tot haar nagenoeg uitverkochte show in La Madeleine, moest ze het in Vorst zonder haar teerbeminde band doen. In haar eentje een zaal als Vorst Nationaal inpakken, bleek toch een serieuze opdracht en die probeerde ze met de nodige humor te vervullen. Helaas bleek haar vele gebabbel tussen de nummers door toch iets te veel van het goede en weerspiegelde zich dat in een tamelijk korte setlist van amper vijf nummers. In akoestisch jasje had CMAT bovendien net iets te weinig munitie, ondanks een aantal knappe vocale uitbalen. Brussel volgde gewoon schaamteloos het voorbeeld van de Ierse en babbelde tijdens de nummers gewoon door. “Rent” kon na ruim een kwartier eindelijk eens wat geroezemoes klein krijgen, maar bij “I Wanna Be a Cowboy, Baby!” herviel het publiek in zijn vaste patroon. CMAT verdiende beter en gaf nog eens alles op “Stay For Something”. Het had niet mogen zijn voor de zangeres, maar dat doet zeker geen afbreuk aan haar doorzettingsvermogen en talent.

Hoe je een spanning moet opbouwen hoef je Sam Fender niet meer te leren, die zaken heeft hij ondertussen al onder de knie. Een vijftal minuten voor het officiële startuur groeide de anticipatie middels een mysterieuze gitaarintro om punctueel om negen het concert voor geopend te verklaren met wat blazers. De entree werd vrijwel meteen verzilverd met een energieke performance van “Getting Started”. Hier en daar klonk het geluid nog wat log, maar de gasten op het podium gaven er een stevige energieke lap op. Het enthousiasme en de elektriciteit was goed voelbar in het publiek en dan waren we slechts een luttele vijf minuten ver. Fender was alvast onder de indruk van de respons en nodigde de hele zaal uit om de eerste zinnen van “Arm’s Length” uit volle borst mee te zingen. Een mondharmonica verzoette het nummer nog wat meer. Nu de stembanden toch gesmeerd en intact waren, kon een volgende meezinger niet ontbreken. De titeltrack van zijn laatste album was een unaniem schot in de roos dat live nog meer power uitstraalde. Een sterk begin!

Als je het tempo eruit wil halen, dan doe je dat zoals Sam Fender het gisteren deed best met een soevereine onontgonnen parel van je nieuwe album. “Crumbling Empire” to the rescue! In een uitgestrekte versie bleef het nummer moeiteloos overeind en dat was ook de verdienste van een fijne gitaarsolo op het einde. Zonder gevaar was dat niet, want Fender kreeg last van een snijwonde, die hij op het podium liet dichtlijmen. Eenmaal de wonden verzorgd waren, kon het weer wat sneller. “Will We Talk?” was een van de weinige nummers uit Hypersonic Missiles die het tot op de setlist hadden geschopt en dat was geen overbodige luxe, want het werd zeer loyaal ontvangen. Een aangename verrassing bleek tevens “Tyrants” te zijn. Het nummer verscheen als B-kant op de “People Watching”-vinyl en werd door Fender en co. als goed genoeg bevonden om gisteren voor de Belgische leeuwen te gooien. Het nummer klonk redelijk potig, maar had voldoende drive om een blijvende indruk achter te laten. Het stevigste nummer van de avond volgde in hetzelfde spoor en was een ode aan in de file staan bij de Aldi. De felle lichten gaf het geheel nog iets meer body, maar al bij al overviel het nummer misschien net iets te veel.

Sam Fender is niet de meest fervente prater en als hij dan eens zijn mond opende, was het omwille van zijn accent niet altijd even goed verstaanbaar. Lagen we daar wakker van? Absoluut niet! Het is de muziek die moet spreken en dat deed die zonder te veel tierlantijnen op een constant hoog niveau. Tijdens “TV Dinner” schoven we heel even mee aan tafel en we vertrokken niet op nuchtere maag. Een simpele, doch efficiënte lichtshow maakte het nummer zowaar nog scherper en de blazers gaven de outro nog meer klank en smaak. ‘Dit is een van de meest bipolaire sets die we ooit hebben gespeeld’, was een snuggere analyse van de frontman. Met zulke straffe woorden zouden we het zelf niet uitdrukken, maar het switchen naar de verschillende emoties was wel een bepalend onderdeel van het concert. Op “Spit of You” kwam Fender bijvoorbeeld zeer reflecterend om de hoek en liet hij polaroids met zijn vader op het scherm de revue passeren. Op die nostalgische golf surfte hij verder aan de hand van “The Borders”, een nummer over vriendschap en het uit elkaar groeien. Als man van het volk waren het geen losse woorden, maar echt persoonlijke pamfletten waar de fans zich mee konden identificeren.

Een uberdimensionale productie had de Brit niet nodig. De kern is en blijft de muziek, en daar speelt zijn band een onmiskenbare rol in. Met de muzikanten aan zijn zijde speelt hij al heel lang samen en dat hoorde je ook. Los van het feit dat ze goed op elkaar waren ingespeeld, hoorde je ook dat ze als vrienden de nummers echt voelden. Neem nu een nummer als “Little Bit Closer” als voorbeeld. Als hymne zo al een sterke uithaler net voor het einde, maar ondersteund door een strakke klank, pakte het de arena volledig in. “Nostalgia’s Lie” kon niet helemaal op dat elan doorgaan, maar na een aaneenschakeling van zegetochten was dat als ‘faux pas’ nog te behappen.

De overwinningsvuisten konden niet onlogisch gewoon weer bovengehaald worden bij “Seventeen Going Under”. De stembanden die nog niet schor en versleten waren, zongen luidkeels de ‘ooh’s’ mee en ontketenden een waar volksfeest. Zelfs toen de band even de coulissen indook voor de bisronde, bleef het publiek onvermoeibaar doorzingen. Dan weet je dat je als artiest een tijdloos nummer hebt geschapen. De toegifte “Something Heavy” hulde Vorst nog kort voor het einde in een zee van lampen alvorens “Hypersonic Missiles” de euforiebarometer een laatste maal uit haar voegen deed barsten. Ook zonder confetti of pyro sprongen de vonken tot de laatste seconden van het podium af.

Met vijftien nummers hield Sam Fender het redelijk overzichtelijk en dat was misschien wel het enige wat er gisteren op aan te merken was. Met drie albums op de teller heb je voldoende materiaal om er twee à drie nummers van zijn eerste twee albums bij te vlammen en nog steeds een coherente en strakke show neer te zetten. Los daarvan was Sam Fender gewoon in een goede vorm. De discussie over de rechtvaardigheid van zijn plek als headliner op Rock Werchter mag bij deze wat ons betreft de vuilbak in, want het vernunft, de kunde en het charisma heeft hij op zak om de weide van Werchter in zijn achterzak te steken.

Deze zomer staat Sam Fender op zaterdag 6 juli als headliner op Rock Werchter. In hetzelfde weekend is hij ook een van de pronknamen van Down The Rabbit Hole.

Facebook / Instagram / Website

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Getting Started
Arm’s Length
People Watching
Crumbling Empire
Will We Talk?
Tyrants
Howdon Aldi Death Queue
TV Dinner
Spit of You
The Borders
Little Bit Closer
Nostalgia’s Lie
Seventeen Going Under

Something Heavy
Hypersonic Missiles