In een tijd waarin sociale media dé manier is om een loyale fanbase op te bouwen, lijkt het alsof Sam Fender precies wist wat hem te doen stond. Vooral tijdens de coronaperiode groeide zijn nummer Seventeen Going Under uit tot een ware hit, mede dankzij TikTok en Instagram. Maar niet alleen jongere luisteraars vielen voor zijn muziek: ook liefhebbers van Springsteen-achtige klanken wisten zijn sound te waarderen. Dat werd duidelijk op Rock Werchter 2023, waar hij na een eerdere afzegging triomfantelijk terugkeerde op de Main Stage voor een massaal publiek. Sindsdien bleef het op muzikaal vlak even stil, maar dat lange wachten wordt vandaag met de plaat People Watching eindelijk beloond.
De verwachtingen voor dit album lagen torenhoog. Fenders eerste twee platen, Hypersonic Missiles en Seventeen Going Under, waren beide een schot in de roos; een succes dat voor veel artiesten eerder een vergiftigd geschenk is. Op het eerste gehoor lijkt People Watching die lijn moeiteloos door te trekken: de uitschieters zijn groots, en zelfs de mindere momenten blijven nog steeds bovengemiddeld. Toch bekruipt ons naar het einde van de plaat een licht gevoel van gemis. Niet omdat het album slecht is, maar omdat het weinig verrassingen bevat en soms wat voortkabbelt. Bovendien missen de teksten, normaal Fenders sterkste wapen, net dat scherpe randje om echt van vooruitgang te spreken.
Zo opent People Watching ijzersterk met het titelnummer en “Nostalgia’s Lie”: twee songs die zich vrijwel onmiddellijk in het collectieve geheugen van zijn fans zullen nestelen. De eerste snijdt diep met zijn melancholische reflectie op verlies en rouw, terwijl de tweede, met hulp van The War on Drugs-frontman Adam Granduciel, een dromerige sfeer oproept. Vintage synths en subtiele lagen van mandolines, xylofoons en saxofoons maken het geluid nog rijker. Toch blijkt gaandeweg dat de plaat een zekere uniformiteit mist: sommige nummers vloeien te veel in elkaar over, waardoor ze na meerdere luisterbeurten moeilijk van elkaar te onderscheiden zijn. Een van de weinige tracks die echt uit dat patroon breekt, is het prachtig opgebouwde “Remember My Name”.
Heimwee en nostalgie vormen de rode draad op People Watching, en “Chin Up” speelt daar perfect op in. Het nummer wordt gedragen door een gelaagde instrumentatie, inclusief een weelderig strijkorkest dat het refrein naar een hoger niveau tilt. “Crumbling Empire” bewandelt een vergelijkbaar pad en reflecteert op de vraag wat er van Fender was geworden als hij geen muzikant was. De tekstregel ‘I don’t wear the shoes I used to walk in / But I can’t help thinking where they’d take me’ zet aan tot introspectie en is een van de sterkere momenten op het album. Hoe langer de plaat echter duurt, hoe vaker dezelfde thema’s terugkomen zonder echt nieuwe inzichten te brengen. Dat wordt vooral duidelijk in “Rein Me In” en “Something Heavy”, twee nummers over een stukgelopen relatie die wel emotioneel geladen zijn, maar niet echt uniek aanvoelen.
Het grootste probleem van People Watching is niet dat Fender in herhaling valt, maar dat zijn teksten minder spitsvondig zijn dan op zijn vorige werk. “Something Heavy” ontbeert bijvoorbeeld de gelaagdheid en double-entendres die een deep cut als “Last To Make It Home” op zijn vorige album zo memorabel maakten. Zelfs wanneer hij maatschappijkritiek wil uiten, zoals in “TV Dinner”, blijft de kritiek voornamelijk introspectief en mist het de scherpte om echt te snijden. Gelukkig wordt dat ruimschoots gecompenseerd door de instrumentatie: je hoort dat er veel zorg en detail in de arrangementen is gestoken. De productie is subliem, maar doordat de songwriting minder inventief is, voelt het geheel uiteindelijk iets minder beklijvend.
Met People Watching levert Sam Fender een solide album af dat enkele prachtige momenten kent, maar niet de coherentie of het vernieuwende karakter heeft om écht te beklijven. Waar de eerste helft ons nog enthousiast maakt, zwakt de energie op de B-kant wat te snel af. Fender kiest duidelijk voor een toegankelijker poprockgeluid en laat de snedige indie waarmee hij het status quo ooit uitdaagde meer naar de achtergrond verdwijnen. De melancholie en het besef van vergankelijkheid maken People Watching tot een sfeervolle plaat, maar ironisch genoeg laat het ons vooral nostalgisch terugdenken aan de scherpere, rauwere emotie van zijn eerste twee albums.
Sam Fender gaat in maart en deze zomer op tour. Zo speelt hij in 013 (5 maart), AFAS Live (18 maart) en Vorst Nationaal (19 maart). Daarnaast liggen er met headlinespots op Rock Werchter en Down The Rabbit Hole enkele grote festivalpassages in het verschiet.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Nostalgia’s Lie”, ons favoriete nummer van People Watching, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
