© CPU – Peter Verstraeten
Bianca Steck gebruikte het bruisende Brussel als decor voor haar debuutalbum The Joy of Coincidences. Persoonlijke observaties van het grote stadsleven, vaak beschreven met metaforen die je eerder in de grootse natuur zou verwachten. Op plaat gezet met zowel klassieke als moderne instrumenten. Het zijn dan wel ogenschijnlijke tegenstrijdigheden, maar het resultaat is verstillend mooi. Een gesprek…
Bianca Steck zit ontspannen in haar appartement in hartje Brussel. Koffie erbij en waarschijnlijk met uitzicht op ‘het plein’. Een plek die ook een rol speelt op haar nieuwe album, zoals zovele ander plekken in stedelijk Brussel. ‘De observaties in deze stad vormen inderdaad de rode draad van Joy of Coincidences.’ Daarvóór had ze al twee ep’s uitgebracht: Voices & Noises (2020) en A Site for My Mind (2021). Die laatste was juist ontstaan in de rust van Noorwegen. Een ep waarin ze de innerlijke zoektocht beschreef naar die andere belangrijke stad: Barcelona. Waar ze is geboren en getogen, als enig kind met Britse en Duitse roots. Ze bezocht aldaar het conservatorium en deed een studie architectuur. ‘Meteen na die ep begon ik te schrijven voor The Joy of Coincidences. Dat was in 2022. Ik was toen eventjes in Barcelona, maar ik verhuisde alweer snel.’ Dit keer naar Brussel. ‘In eerste instantie zou ik voor één maand gaan, voor een architectuur project. Ik werkte keihard en had eigenlijk niets van de stad kunnen zien. Na het project kon ik goedkoop een appartement huren en heb ik de stad echt ontdekt. En nu woon ik hier nog steeds, drie jaar al.’ Bianca lacht tevreden. ‘Brussel heeft een heel mooie muziekscene. Ik was echt verbaasd. Ik ben ook meteen heel goed opgenomen door de mensen hier in de stad. Het is natuurlijk ook heel internationaal, met al die talen. En Brussel is gewoon zichzelf gebleven, niet echt protserig of trots. Dat vind ik wel fijn.’
The Joy of Coincidences bestaat uit observaties in die stad, Brussel. ‘Vandaar ook de titel: het is juist die samenloop van plaatsen, mensen en gebeurtenissen. Die staan niet op zichzelf, maar beïnvloeden elkaar. De songs zijn ontstaan door het straatleven, door te zitten op een bankje in het park. Of hier waar ik nu zit: kijkend naar het pleintje onder mijn raam.’ Toch zitten er in haar teksten opmerkelijk veel verwijzingen naar de natuur. ‘Dat lijkt tegenstrijdig, maar de één voedt de ander. Ik ben echt een stadsmens, maar binnen een stad zoek ik liefst de rust, juist die innerlijke rust tussen alle bewegingen. Ik ben ook een heel sociaal iemand, maar ik vind het ook fijn om een eenling te zijn. Rustig zittend in de hoek van een café, luisterend naar alle gesprekken en genietend van de omgeving. Ik hou ook zeker van de natuur, van de rust die daarvan uitgaat, of juist de grootsheid. Dat natuurgevoel kun je dus ook hebben in de stad, als je observeert. En ik gebruik graag metaforen uit de natuur om die indrukken te beschrijven.’
Die indrukken roepen een nostalgisch en melancholisch gevoel op. ‘Het gaat mij vooral om die dingen die om ons heen gebeuren. Die een grote invloed op ons kunnen hebben. En vooral ook, hoe wij ons daarmee verhouden. Of wij invloed daarop kunnen hebben.’ Welke invloed heb jij? ‘Muziek is voor mij een ontsnapping. Maar tegelijk is het een sterke verbinding met de mensen om mij heen, vooral als ik live speel. Ik wil dan ook niet gewoon iets romantisch schrijven of zo. Maar het moet een ingang hebben naar de wereld om ons heen. Ik wil je een herkenning geven, of je aan het denken zetten.’ Bianca glimlacht, haast verlegen. ‘Maar ik word ook geïnspireerd door gewone, kleine dingen, hoor. Misschien wel door de koffie die ik nu drink tijdens dit gesprek. Het zijn niet alleen grote gebeurtenissen. Ik neem alles mee, van groot tot klein. En ik wil met het album zeker ook hoop en vreugde uitstralen.’
The Joy of Coincidences vormt een grote stap in Bianca’s ontwikkeling. ‘De twee ep’s heb ik eigenlijk geschreven zonder het idee om ze ooit uit te brengen. Er zat niet echt een plan of bedoeling achter. Ik was nog nooit in een studio geweest en keek ook niet echt kritisch naar de opnames. In The Joy of Coincidences zit wel een gezonde kritische blik, tot in alle details. Ik wist precies wat ik wilde: een bepaalde sound, een muzikale verbondenheid tussen de nummers. Zonder overdaad, maar juist natuurlijk, zeg maar. Een soort eenvoud, terwijl er toch heel veel gebeurt. Dat vond ik heel belangrijk.’
© CPU – Peter Verstraeten
Bianca werkte voor het album nauw samen met Nil Ciuró, een pianist, componist en producer uit Barcelona. ‘Hij begrijpt mijn muziek gewoon heel goed.’ Ze schreef zelf alle teksten en componeerde de muziek. En naast haar eigen spel vroeg ze gastmuzikanten om een bijdrage. ‘Zo heb ik ook enkele klassiek geschoolde muzikanten gevraagd. Dat ben ik zelf ook en ik vind dat wel belangrijk als basis.’ Naast de klassieke instrumenten als harp, cello, contrabas, piano en bugel, zijn er echter ook synths, omnichord, drums en elektrische bas te horen op het album. ’Ik vind dat juist een mooie en welhaast natuurlijke mix, dat traditionele met het moderne. Zo wilde ik het ook.’
Het album met twaalf songs biedt een raamwerk, waarin iedere luisteraar zijn of haar eigen levensverhaal kan ophangen. Daarom moeten we het niet te zeer gaan ontleden. Toch scrollen we samen even door de groeven van de plaat. En blijven hangen bij “The City, poem”: een gedicht, slechts begeleid door een ambient sound, zonder ritme. ‘Ik schrijf veel gedichten. Soms vind ik er ook muziek bij. Maar dit gedicht moest gewoon een gedicht blijven, in al zijn natuurlijke kracht.’ Alleen al de eerste strofe zegt veel over het album: ‘Wet grass / Fog blurs / My thoughts, at last / It feels right / To be far away from all those cars / From all the smoke / That kills my plants/ (…)’.
Ook opvallend is “Dragon’s Eyes”, waarop ze samenwerkt met Hania Rani, een bekende Poolse pianist, componist en zangeres. ‘Een paar jaar geleden benaderde zij mij om haar voorprogramma te doen. We hebben samen getoerd in Londen, Parijs, Berlijn, Utrecht, Antwerpen, noem maar op. We werden heel close en hielden contact. Voor “Dragon’s Eyes” schreef ik de lyrics en de melodie. Maar Hania heeft de song echt naar een ander level gebracht. Door de strijkers, de elektronica en haar stem, die heel mooi samen gaat met die van mij.’ Maar het meest karakteristieke nummer is “Strange Rooms”, vind ze. ‘De coupletten zijn lager, in mineur, terwijl het refrein juist vrolijk is. Ik hou van die contrasten, die verschillende emoties in één song.’ En hoewel de samenstelling van de tracklist geen sinecure was, zo erkent ze, moest “The Child” zeker de afsluiter worden. ‘Ik hou van die leegte. Er zitten helemaal geen drums in. Ik schreef het hier, waar ik nu zit. Het was twee uur ’s nachts en ik hoorde kinderen op het plein. En het is vooral de slotsong geworden omdat ik de luisteraar een vraag wilde meegeven, zo aan het einde van de plaat: ‘Have you noticed the woman down the street? / Cause she’s noticed you and me.’ ‘
The Joy of Coincidences is een album geworden dat je aan het denken zet. Dat uitnodigt om te observeren. Maar ook om te reflecteren op jezelf. Zodat je uiteindelijk ook het antwoord kunt geven op die ene vraag die Bianca Steck jou meegaf: ‘Yes, I have noticed that woman, down the street… finally.’
The Joy of Coincidences wordt voorgesteld op 15 mei in De Roma en op 25 mei in de Ancienne Belgique.
