In de jaren negentig waren ep’s erg populair in de Britse indiescene. Je kon ermee je sound op een vrij goedkope manier naar buiten krijgen en als het niet aansloeg, begon je gewoon opnieuw. Het was (en is) een manier voor jonge bands om een basis te leggen alvorens de investeringen van een album te riskeren. Zo bracht shoegazeband Swerverdriver een tiental ep’s uit, naast enkele albums met meestal gering commercieel succes. Toch valt het viertal niet te onderschatten. Toen Adam Franklin en Jimmy Hartridge in 2018 hun tweede comebackalbum aankondigden, legde de bekende muzikale YouTuber Rick Beato in een livestream uit waarom ze zijn favoriete gitaristen zijn. Op The World’s Fair, het eerste nieuwe werk sinds dat album, sloegen de heren voor het eerst de handen in elkaar, samen met Mark Gardener van Ride en TJ Doherty op productie.
Swervedriver klinkt op “Pack Yr Vision” meteen als zichzelf. Hun gitaarwerk staat steevast bol van de originele akkoordkeuzes en een breed scala aan getokkel. De oorspronkelijke vier zijn sinds kort na de reünie al niet meer volledig, maar worden sinds enkele jaren aangevuld door drummer Mick Quinn van Supergrass en bassist Mikey Jones van Bolts of Melody (de soloband van frontman Adam). Zij vervullen hun rol uitstekend, maar voegen nu ook niet bepaald iets extra toe. De band houdt het intiem en fuzzy. Qua klank en arrangement is het allemaal piekfijn in orde, al blijft het hitniveau beperkt. Op “Volume Controle” krijgen we een eerste echte riff maar dat is het minste dat opvalt. Hier lijken de Britten immers voor het eerst in hun carrière een piano in plaats van getokkel te gebruiken. In een bijzonder interessante en ietwat onheilspellende brug komen zelfs violen op de proppen, die we eerder in een soundtrack van James Bond zouden verwachten. Echter gaan deze momenten voorbij zonder verdere link of schijnbaar doel.
De piano keert in een andere vorm meteen terug op de titeltrack, vermoedelijk ter vervanging van wat anders gitaarwerk zou zijn. De leadgitaar is er wel nog en de formule lijkt te werken, maar opnieuw is het nummer niet zo memorabel. De slottrack “Time Attacks” keert terug naar de corebusiness van Swervedriver en had even goed tien jaar geleden uitgebracht kunnen zijn. Op het einde willen de gitaren met elkaar in een melodisch debat treden om tot een climax te komen, maar zowel de drums als een of andere noisesampler steken stokken in de wielen door zelf ook ook hun aandeel op te drijven, zodat tegelijk iedereen en niemand nog in de spotlight staat. Hierdoor valt geen enkele song op de ep een volmondig succes te noemen.
Net als naties op een wereldtentoonstelling van pakweg begin jaren 1900, presenteert Swervedriver op The World’s Fair heel wat dingen tegelijk. Dit zorgt voor vijftien minuten zachtsmeltende muziek die in fragmenten excellent klinkt, maar als geheel in een psychedelische woeling blijft steken. Geen van deze vier korte tracks zijn slecht, maar de ep mankeert dynamiek doordat ze allemaal in midtempo blijven steken. Voor fans van van de cultband of van dit soort muziek is het een simpele aanvulling van een ondertussen breed repertoire. Of Swervedriver iets specifieks wilde bereiken met hun piano-experiment valt bovendien moeilijk in te schatten.
Ontdek “Volume Control”, ons favoriete nummer van The World Fair, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
