LiveRecensies

Blanco White @ Ancienne Belgique (AB): Proeven van de zonnegloed

© Sequoia Ziff

De Spaanse zon is bij Blanco White nooit ver weg. De Brit ruilde in 2014 het sombere weer van zijn thuisland in voor de Spaanse zon en vestigde zich een tijdje in de havenstad Cadiz. Door met velerlei lokale artiesten samen te werken, kreeg hij al snel het zuiders temperament onder de knie en verwerkte hij deze nieuwe invloeden in zijn zachtaardige folksound. De liefdevolle en bovenal karaktervolle nummers zijn met gevoel en oor voor detail in elkaar gestoken en dat verklaart dan ook waarom Blanco White nog maar twee albums heeft uitgebracht. Kwaliteit boven kwantiteit en zo moeten we toch al ruim twee jaar wachten op de opvolger van zijn tweede album Tarifa. Het album werd bovendien nog nooit uitvoerig voorgesteld aan het publiek, al brengt de Brit daar deze maand verandering door een tripje doorheen Europa te maken. Gisteren zette hij in Brussel een charmant offensief in dat over de hele lijn heel knus en warm aanvoelde.

Blanco White koos voor een opkomend talent uit London om de rust te laten neerdalen in de iconische rode zaal. De Britse Kanako Yamamoto speelde afgelopen week in een aantal cafés in Parijs om te oefenen voor haar eerste tour ooit en was met andere woorden goed gewapend om haar grootste show tot dusver tot een goed einde te brengen. Aan een rumoerig publiek was ze dus al gewend, al maakte dat het mankement aan respect ten opzichte van de artieste natuurlijk niet minder erg. De babbelbuien maakten het voor ons geregeld heel lastig om ons te verliezen in haar mooie, ingetogen nummers. Haar glashelder stemgeluid streelde regelmatig door ons gehoorkanaal, terwijl we tegelijk alle moeite hadden om de ruis die het publiek veroorzaakte eruit te filteren. Kanako Yamamoto liet het schijnbaar van haar afglijden en speelde met “Holy” nog een prachtige repliek om de monden te snoeren. We hopen dat ze op de andere shows van deze tour een respectvoller publiek voor haar neus krijgt, want haar nummers fonkelen het felst als ze omgeven zijn van absolute stilte.

Het publiek had ruim een halfuur de tijd om uitgekletst te geraken en om vervolgens de volledige aandacht op Blanco White te richten. De Brit ging samen met zijn band voor een sfeervol begin dat ondanks de songtitel “Colder Heavens” wel degelijk voor een warme gloed zorgde. Een slimme keuze om mee te openen als je het ons vraagt, zeker omdat de violiste zonder te pinken een bitterzoete en melancholische toon wist toe te voegen. Josh Edwards, zoals Blanco White door zijn moeder op de wereld werd gezet, stelde zich voor “Tell Me That You Need Me” charmant op zonder zich te verliezen in onnodig lange bindteksten. Het was naar eigen zeggen een droom om in de zaal te mogen spelen en het leek dan ook alsof de muzikanten op het podium er collectief van genoten. Het nieuwe “Pacifico” moest hier en daar nog wel wat opboksen met wat vervelende babbelaars, maar eenmaal het markante gitaarriedeltje op het einde werd herhaalt, hoorden we voornamelijk vreugdekreten.

Er was een goed gebalanceerde show in elkaar gestoken die ondanks een al te grote spanningsboog toch bleef boeien en charmeren. “El búho” bracht het flamenco-temperament naar Brussel en was het moment bij uitstek waarbij de violiste Charlotte Schnurr met haar engelenstem mocht schitteren. Het zou niet het enige moment zijn waar Schnurr haar stembanden gebruikte om Edwards bij te staan en de nummers van diepgang te voorzien. Op “So Certain” kreeg ze in elk geval nog eens de ruimte om over haar snaren te strijken en de AB in te pakken. De rest van de band speelde iets meer in de schaduw, maar de dubbele percussie wees zich herhaaldelijk als meerwaarde uit. Vanaf “Chalk” werd het nog wat huiselijker en knusser. De band verzamelde zich rond een oude opnamemicrofoon en speelde bijna volledig onversterkt. De warmte voelde je zo door de luidsprekers komen. Ook “Giordano’s Dream, Pt. 1” brachten ze op eenzelfde manier en op het einde waagde het publiek zich zelfs in het harmoniseren.

Nadat Josh Edwards de liefdesbrief aan Europa genaamd “Domingo” nog helemaal alleen bracht, groeide de band langzaam aan weer op het podium. “Una noche más” werd met z’n drietjes gebracht en raakte in die bezetting de ideale snaar. De kenmerkende zangstijl van de singer-songwriter kwam hierbij schitterend uit de verf en groeide zo uit tot een onbetwist hoogtepunt. Ook “Cornered Tiger” was een blijk van kwaliteit en zorgde met wat andere invalshoeken, waaronder de psychedelische toon van de gitaar, voor een nieuwe dynamiek. Het publiek hing inmiddels aan zijn lippen en was niet meer van plan om daarvan af te wijken. De begintoon van “Olalla” herkenden de meesten direct en zorgde voor een voorzichtige golf van enthousiasme. Goed gekruid en door de bandleden op smaak gebracht, verloor het nummer nooit zijn schattige karakter. Met “Tarifa” volgde nog een lieveling van de fans, al was het wel het oudere “The Lily” dat uiteindelijk voor de laatste noten zorgde. De melancholische viool en het karaktervolle gitaarspel smolten nog een laatste keer samen en kregen de gevoelvolle zang van Edwards over zich heen. Een passend einde om de laatste stukken op hun plaats te laten vallen.

Blanco White bleef ten alle tijden dicht bij de essentie en liet samen met zijn getalenteerde band het muzikaal en poëtisch talent primeren. De toeters en bellen mag hij dan wel achterwege hebben gelaten, voor een gebrek aan magie zorgde dat nooit. Net in het tegendeel. De Ancienne Belgique genoot met een grote G ruim tachtig minuten onafgebroken en voelde de zuiderse zonnestralen zachtjes over de huid strelen. Zolang Blanco White dus niet te veel gekke dingen met zijn succesformule gaat doen, zien we hem alleen nog maar méér harten veroveren en dat kan deze zomer zomaar al, bijvoorbeeld op Best Kept Secret en Rock Werchter.

Setlist:
Colder Heavens
Tell Me That You Need Me
Pacifico
El búho
So Certain
We Had a Place in That Garden
Chalk
Giordano’s Dream, Pt. 1
Domingo
Una noche más
Green Eyes
Cornered Tiger
Olalla
Tarifa
The Lily

2206 posts

About author
Schrijft wel eens iets...
Articles
Related posts
InstagramLiveRecensies

Yevgueni @ Ancienne Belgique (AB): Een gedroomd verjaardagsfeest

Zeven succesvolle studioalbums, waarvan drie met gouden platen, en alles bij elkaar rond de honderdduizend verkochte exemplaren. Vier MIA-nominaties. Eén Vlaamse Cultuurprijs…
InstagramLiveRecensies

Cory Wong @ Ancienne Belgique (AB): Messcherp meanderen

Het is nog maar zestien maanden geleden dat Cory Wong de vorige keer in de Ancienne Belgique stond, maar sindsdien bracht hij…
InstagramLiveRecensies

The Libertines @ Ancienne Belgique (AB): Sprankelende maturiteit

Voor een biopic op het grote scherm is The Libertines misschien nog een ’te jonge band’. Hoe dan ook zorgden de excessen…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie gegevens worden verwerkt.