Wanneer we de kans en de eer krijgen om een album te beluisteren en nadien te beschrijven van een schitterende Belgische band, zetten we graag nog eens het volledige oeuvre na elkaar op. We zijn alleen thuis en zetten ons gemakkelijk in de geërfde zetel van bompa met onze hoofdtelefoon op een verantwoord volume over onze oren. De geschenken van de band rond Gaëtan Vandewoude behelzen ongeveer 220 minuten, wanneer we enkel de muziek van de langspelers langs onze buizen van Eustachius laten vloeien. Indien Vandewoude en zijn medemuzieklieden smeden zouden zijn, kan je je verwachten dat de ene keer een smeedijzeren poort en nadien een bronzen dolk vervaardigd worden. Dan een subtiele gouden ring, vervolgens koperen scheenlappen om eventuele zwaardinslagen te weren. En zo draait de smidse op volle toeren.
Isbells heeft een heel rijk repertoire als smeden van muziek. Zet “The Philosopher” op en je krijgt techno, gecomponeerd met echte instrumenten, voorgeschoteld waar “A Little Bit Longer” een liefdeslied is dat verpakt is in muzak. “How Do You Know” is opeens pure soul die heel funky klinkt, maar “Falling In And Out” is dan weer originele countryfolk. Zo gaat het alle kanten uit bij Isbells; en nu zijn we getuige van het zesde studioalbum dat de titel and the noise settles heeft gekregen. Als droge informatie melden we gewoon dat de plaat tien songs heeft. We zetten ons opnieuw in de versleten, maar uiterst comfortabele bruine zetel en maken ons klaar voor een nieuwe tocht (be)geleid door Isbells.
We vangen die tocht aan met het ultieme liefdeslied “Hold You” waarin de band duidelijk maakt dat de persoon die jouw grootste liefde en steun verdient, er nooit alleen zal voor staan. Het nummer grijpt met een fluwelen handschoen bij de keel om niet meer los te laten. We proeven de angst om mensen te verliezen waarvan we wensen dat ze nooit zullen verdwijnen. Het is echter deel van het leven en we zijn er eerlijk gezegd doodsbang voor. Die wurgende angst wordt bewaarheid in “Away You Go”, een ode aan Geert Maris van Nona Mez, een gerespecteerde muzikant die veel te snel de witte tunnel in het vizier kreeg om nooit meer terug te keren om zijn verhaal hierover te doen. Muzikaal zit Isbells hier heel dicht bij Tindersticks met de warme muziek die Maris mag begeleiden naar de definitieve plaats waar nooit iemand van terugkwam.
We stellen snel vast dat ook dit album heel intiem is en dat Vandewoude zijn ziel volledig durft bloot te stellen voor de luisteraar. De tekst van “A Little Bit Longer” is heel eenvoudig, maar het is enkel de beste dichters gegeven om met heldere woorden een verhaal te vertellen. We denken hierbij aan iconen zoals Leonard Cohen en Nick Drake, en Vandewoude heeft die vertelkunst ook tot in de vingertoppen. Op “Close” valt ons direct het prachtige drumpatroon op. De band durft met de instrumenten niet enkel buiten de lijntjes te kleuren, maar evenwel gewoon buiten het hele kleurboek.
Alle songs blijven heel introspectief en zelfs vertrouwelijk, en “Turtles And Birds” krijgt een heel jazzy aura mee. Isbells raakt er letterlijk en figuurlijk gevoelige snaren mee bij de luisteraar. Het is trouwens echt uitermate straf dat die luisteraars “Dreamer” van de eerste plaat Isbells al bijna tachtig miljoen keer op de digitale platendraaier hebben gelegd. Op “Brown Paper Bag” voelt Vandewoude een gezonde jaloezie voor mensen die geloven in (een) god. Onze eigen grootvader wordt dit jaar een eeuweling en die man gelooft oprecht dat hij zijn grote liefde ooit zal terugzien wanneer hij de laatste keer koolstofdioxide laat vertrekken uit zijn wrakkige lichaam. Het is van een ongekende schoonheid, het vaste geloof in het eeuwig weerzien van geliefden achter de dunne sluier van het leven.
We voelen ongemak en wanen ons meer dan belemmerd om optimistisch te blijven wanneer we “Side By Side” opleggen; kan het gebeuren dat we op een dag allemaal verdwijnen? Bestaat de mogelijkheid dat we collectief vervallen en vervellen tot oude huid, huid waaruit de sappen van het leven volledig zijn opgedroogd om nooit meer bevloeid te worden? We stoppen nu met schrijven, want de eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat we buiten adem zijn en dat we even een wandeling willen maken met onze kindjes om hen los te laten op een speeltuintje en hun gelach te horen. Deze plaat is oprecht een heel zware dobber, een dobber die ons helemaal meesleurt in wateren waaruit we ons heel even moeten hijsen om geen tweede, maar een verse adem te vinden. We hebben nood aan zuurstof.
De kinderen zijn uitgespeeld en warmen zich op in een warm bad met een bruisbal die de kerstman onder de boom had achtergelaten. Muzikaal stroomt de beek klaterend naast het pad waarop we onze tocht verderzetten. We horen een heel amalgaam aan instrumenten doorheen de hele plaat. Er wordt gecomponeerd op de gitaar en de piano, maar alle muziekstukken worden opgevuld met instrumenten waarvan we de naam niet kennen. Er wordt met koper gespeeld, er wordt geblazen, er wordt gestreken, er wordt geslagen, er wordt getoetst en er wordt getokkeld. Rouw en eindigheid zijn de rode draad doorheen het hele album. De kelk, hij zal helemaal moeten geleegd worden. We voelen de smart en eindigheid van het leven in “Four Things For Sure”. Isbells stelt geen status quo voor, zelfs een tikkeltje optimisme wordt niet gegund. En toch ademt dit laatste nummer hoop uit, een krachtig signaal om te blijven leven en te genieten van de tijd die je gegund werd hier, hier op deze planeet die zal blijven draaien, met of zonder jou. Isbells levert een meesterwerk af en het lawaai wordt uiteindelijk gedempt!
De nieuwe plaat zal begeleid worden door een korte tournee door Vlaanderen. Check zeker de website van de band voor alle data, zalen en tickets.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “A Little Bit Longer”, ons favoriete nummer van and the noise settles, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
