© CPU – Senne Houben (archief)
Een Peuk schaadt de gezondheid, dat weten we na gisterenavond maar al te goed. Maar een paar lange halen, die je meteen doen trillen op je benen: het kan verdomd eens deugd doen. En wanneer je die vuiligheid weggooit, spuw je even de vieze nasmaak weg, alleen maar om alweer te verlangen naar de volgende. Herkenbaar? Net dat vat de muziek van Peuk samen: drie à vier minuten rauw genot, zo verslavend als de vieze goesting naar een dosis nicotine.
Sinds deze zomer toerde Peuk door België en Nederland met zijn Escape Somehow-tour. Een tweede plaat, een nieuwe drummer (David Schroyen werd vervangen door HEISA’s Jonathan Frederix) en vooral een sludge tirade die je doet verlangen om je hele salon in frieten te meppen. Gisteren verzamelden ’s lands grungeliefhebbers recht vanuit hun kruipkelder in de Trix Club voor de laatste Belgische clubshow van deze campagne. Borgerhout trilde en de aanwezigen overleefden maar net dit sonische spervuur. Het gratis souvenir – een tinnitus van jewelste – konden we gelukkig afslaan door op tijd onze oordoppen in te steken. Dit was Peuk in bloedvorm. Met deze rauwe ethos zijn ze klaar om zich vanaf begin 2025 volop te storten op hun derde album.
‘Are you ready to rock?’, vuurde gitarist en spreekbuis van de avond Jacques de zaal in. Tegen alle verwachtingen in – het plan was toch om hun tweede album centraal te zetten? – trapte Peuk de avond af met het epische “Drunk’n Caravan” van hun debuut. Maar als je de zaal meteen wil opwarmen, doe je dat natuurlijk met een knaller van formaat. Het nummer zette niet alleen de toon, maar bevestigde ook de compacte akoestiek van de Trix Club: de muren trilden van meet af aan.
Met “Bokkenpaleis”, een ode aan een tankstation waar de nodige bierblikjes worden ingeslagen, kwam het eerste nummer van hun recente plaat aan bod en gaf de band er meteen een lap op. Een Brit in het publiek reageerde geestig: ‘Hope we didn’t wake the neighbours up.’ Gelukkig bracht geluidsman Bob de decibels wat in balans, zodat ook Jacques hoorde wat hij speelde. Tijd voor een vleugje Pixies-inspiratie met “Good Old Days”. Die ‘goeie ouwe tijd’ werd trouwens voelbaar in de zaal, waar de eerste veertigers en vijftigers al dansend hun jeugdig enthousiasme herontdekten. Bij “If So” leek Peuk even gas terug te nemen. Maar schijn bedriegt: een kalmere aanloop veranderde al snel in een intense climax. En dan is er nog Nele Janssen. Wat een frontvrouw! Of ze nu schreeuwt als een bezetene of haar verfijnde vocale kant toont, alles lijkt moeiteloos.
Met “Greasy Eye” dook Peuk even in het materiaal van hun ep uit 2020. De jazzy intro maakte snel plaats voor een vettige knipoog naar de ware reden waarom iedereen hier was: knallen! De geur van zweet, schraal bier en frituurolie vulde de lucht, terwijl de zaal explodeerde in een mini-moshpit. De eerste crowdsurfer werd zelfs als een eikenhouten doodskist tijdens Mardi Gras door het publiek gedragen. Met “Lebanon”, een hoogtepunt uit Escape Somehow, kwam drummer Jonathan steeds prominenter naar voren. Het licht en de mist achter hem vervaagden, en de synergie tussen de bandleden kwam als een olievlek op een grauw moeras bovendrijven. Het daaropvolgende “Break Table” bleek slechts een prelude van de aankomende apotheose.
‘Tijd voor wat oude nummers, want we staan niet vaak als headliner geprogrammeerd,’ grapte Jacques. Uiteraard mocht “Cave Person” dan niet ontbreken, het nummer waarmee Peuk een stempel drukte op de Belgisch-Limburgse noiserockscene. Tijdens “Faceless Doll In Voodoo” zette Nele Janssen haar stoerste ‘Resting Bitch Face’ op terwijl ze de ziel uit haar lijf schreeuwde. De zaal bereikte zijn kookpunt wanneer “Manipulated Rats” werd ingezet, met Janssens intense, claustrofobische hahahahaha-geschreeuw als finale. ‘Dat hebben ze tot in het Sportpaleis gehoord’, hoorden we een Limburger schreeuwen tegen zijn vriendin, die er zelf lichtjes geschrokken uitzag.
Je dacht dat Peuk zijn beste pijlen wel verschoten had, maar dan was daar “Enabler”. Het nummer deed denken aan de scherpe mosterd van Nirvana en bleek een onverwachte traktatie. Maar het werd nog beter: “Inconvenient” en “Rudy” volgden. “Inconvenient” denderde binnen als een stier in een porseleinwinkel, terwijl de Rudy (wat heeft die mens hun toch misdaan?) de volle lading kreeg van het Limburgse trio.
Na ruim een uur intens knallen, besloot Peuk de avond op een andere toon. Met “Erase Me” veranderde frontvrouw Nele Janssen van brulboei in een kwetsbare ziel. Haar stem, breekbaar en intens, raakte de kern. Het publiek viel stil, stak aanstekers in de lucht en sloeg armen om elkaar heen om van dit serene moment te genieten. Het voelde als een eenzaam plantje dat hoopvol open bloeit in een bos dat net door vuur is verwoest. Een boodschap van troost: alles komt goed, net zoals deze avond.
Peuk sloot zijn energieke show af met een melancholisch hoogtepunt dat perfect balanceerde tussen tristesse en schoonheid. Deze overvloed aan treurnis waste het laatste oorsmeer uit onze oren en evolueerde in subtiele waterlanders. We kunnen voldaan naar huis. Bedankt Peuk, tot in 2025!
Wil je Peuk nog beleven? Ze staan op 2 december in de Paradiso in Amsterdam en spuwen hun laatste gifbeker vol op het Inferno Festival in Hasselt op 7 december.
Setlist:
Drunk’n Caravan
Bokkenpaleis
Good Old Ways
If SO
Greasy Eye
Lebanon
Break Table
Cave Person
Faceless Doll In Voodoo
Manipulated Rats
Enabler
Inconvenient
Rudy
Erase Me
