AlbumsFeatured albumsRecensies

Peuk – Escape Somehow (★★★★): Oorwassing van jewelste

Onze Limburgse versie van Nirvana met een scheutje Pixies en Sonic Youth geeft ons sinds 2019 al enkele schoppen onder de kont. Toen ze hun zelfgetitelde debuutalbum op Pukkelpop brachten kregen we alvast een muilpeer van jewelste. De rauwe energie en het brute stemgeluid dat de frêle frontvrouw Nele Janssen produceert is tegelijk lieftallig en schrikwekkend. Janssen lijkt wel de liefdesbaby van ‘Kurt Cobain ten tijde van Bleach’ en ‘Björk van bij The Sugarcubes’. Nadat hun trein door onze club- en festivalpodia daverde, verlegden de leden van Peuk even de focus. Bassist Jacky Willems ging bij HEISA tokkelen, drummer Dave Schroyen maakte tamtam bij Fence en zangeres-gitarist Nele Janssen legde haar ziel bloot via ingetogen pianomuziek onder de naam Head On Stone. ‘Reculer pour mieux sauter’, moeten ze in Limburg gedacht hebben; even gas terugnemen om dan nog eens een bommetje te droppen. Escape Somehow toont aan dat adempauzes soms nodig zijn om ons nog eens omver te blazen.

Tijdens hun Spring Tour 2023 door Mini-Europa (niet het themapark) worden de nummers uit het nieuwe album al sporadisch gebracht. Op 14 en 15 april wordt Escape Somehow echter officieel voorgesteld in respectievelijk Eden (Charleroi) en Trix (Antwerpen). Voor hun nieuwste langspeler vonden ze bovendien onderdak bij PIAS. De opener van de nieuwe plaat is “Bokkenpaleis“, dat ze in januari al bokkensprongen liet maken als eerste single. Dat de naam verwijst naar een tankstation waar onderweg moet gestopt worden om blikken bier te scoren, is slechts een voetnoot, dat het in zijn teksten al verwijst naar ‘escape somehow’ is al wat diepzinniger. Drie akkoorden zijn voldoende om de teneur te zetten, de milde impasse in het midden van het nummer geeft ons een herkenbaar gevoel uit hun debuutplaat. Het bierblik is pas open of het is al geledigd. Met “Good Old Ways”, hun tweede single, gaan ze gelaagder verder in de diepzinnigheid. De titel van het nummer bedriegt niet en geeft ons een Pixies-vibe die doet denken aan de goede ouwe tijd. Het refrein is zelfs gewoonweg een meezinger als we er even naar luisteren, wat nogal verrassend is in het postpunkgenre.

Met “If So” mag de riem er eventjes af, zo lijkt het toch eerst. Zo kennen we Peuk weer, ons een indruk geven en die nadien helemaal omgooien. Eventjes gas terug, minder geweld, maar meer opbouw naar de climax. Wat een leadsinger is Janssen toch, schreeuwen als een duivel in een wijwatervat of verfijndere zangstondes, het lijkt allemaal zo eenvoudig te gaan. “If So” breekt middenin even open in een jachtig crescendo om nadien weer mooi in zijn plooi te vallen. “Who You Really Are” opent met een stropige sludge, evolueert naar strakke riffs om te ontploffen in eclatante en getormenteerde sfeer. Net als de vorige song breekt het ritme net op tijd en vervalt het in een ander sfeertje, we worden gewoon van de ene hoek naar de andere gesleurd.

Mogen we even bekomen alsjeblieft? “Break Table” is daarvoor een uitstekend moment, althans de eerste drie minuten toch. Deze melodieuze song vindt van zichzelf dat het ingetogen genoeg is geweest en escaleert naar een ritmische climax waarbij Nele eventjes aantoont waarom ze evengoed de stiefdochter van Kurt Cobain kon zijn. Het einde is als het begin en stilaan beginnen we te beseffen dat elk nummer van Peuk op gelijk welk moment kan omslaan in een andere sfeer om nadien wederom als een boemerang in onze façade te vliegen. Met “Lebanon” zijn we aan nog zo’n topper gekomen. Misschien wel het beste nummer van de plaat? Deze allesomvattende song is zowat hun bohemiaanse rapsodie, ze is allesomvattend, meeslepend, opgejaagd en tegelijk berustend in zijn complexiteit én eenvoud. Peuk is niet langer die ruwe bolster van hun eerste album, we ervaren hier en daar evoluties in hun onderschatte status.

Wie de “Rudy” is en waarom Janssen er zo kwaad op is weten we niet, maar hij kan maar best uit haar buurt blijven. Onder verscheurende riffs en ritmisch tromgeroffel wordt hij achterna gezeten door ons hongerige drietal. ‘Rudy, Rudy, Rudy! There goes Rudy, scared of being found!’ De sfeer wordt opgebouwd en het lijkt alsof ze er naarstig naar op zoek gaan, waar zit die smeerlap verstopt? We blijven in het ongewisse gedurende vijf minuten en tegelijk hangen we aan de lippen van Nele. We willen dat Rudy gevangen wordt, maar zijn bang wat ze ermee zouden uitsteken. Nog niet bekomen van deze heksenjacht rammen ze “Inconvenient” door onze strot. Dit absolute punknummer komt al even ongelegen als een stier in een porseleinwinkel en ramt alles aan flarden, als er nog iets in zijn originele staat rechtstond tenminste. En als we denken dat “Enabler” een pleister op de wonde legt, dan zitten we weer mis. Peuk koos duidelijk om de meest stevige korte nummers voor de eindsprint van de plaat te houden.

Gelukkig zorgt het allerlaatste nummer voor een momentje van bezinning, zowaar de gevoelige snaar die wordt betokkeld. Nele zet zich neer op een barkruk, legt de gitaar even weg en zingt ingetogen over verlies en verdriet. “Erase me” mogen we gerust een levenservaring noemen die zijn littekens nagelaten heeft. Deze tragische overvloed aan treurnis wast het laatste oorsmeer uit onze oren en evolueert in subtiele waterlanders. We gaan Peuk zeker niet wissen, integendeel. Deze nieuwe plaat is ingenieuzer dan de muilpeer die hun debuutplaat ons bezorgde. Escape Somehow geeft ons eerder een volwassen bolwassing en ramt ons minder onverfijnd van de ene naar de andere hoek. Van zowat alle nummers van de plaat is tegelijk een akoestische als een ruigere versie mogelijk. De zelfkritiek en hoge standaard die Peuk zich oplegde bij het schrijven van hun nieuwe plaat rendeert.

Peuk toert nog tot eind mei en trekt dan naar de zomerfestivals. Vanavond spelen ze in Charleroi en morgenavond in Trix. Op 21 april staan ze op het Belgische festival in Nederland ‘Ik Zie U Graag’ en de Rock Herk Street Show op 22 april is al uitverkocht. Op 3 mei zien we ze graag in de Centrale in Gent en later die maand, op 18 mei, is de band te zien in Cultuurfabriek Hall of Fame te Tilburg.

Facebook / Instagram

Ontdek “Lebanon”, ons favoriete nummer van Escape Somehow, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.

79 posts

About author
Kind van de jaren '80 en '90 en daar ook een beetje blijven hangen...
Articles
Related posts
AlbumsFeatured albumsRecensies

Whispering Sons - The Great Calm (★★★★): Een nieuw hoofdstuk

‘Zonder de donkere sfeer klinkt onze muziek als een Mario Kart-liedje’, lachte Whispering Sons nog in een interview met Dansende Beren in…
Nieuwe singlesOntdekkingen van "Den Beir"

Nieuwe single Molly Horses - "King Dundalk"

Molly Horses is een huwelijk tussen twee bands, FoFon Ru en Ted Leo & the Pharmacists, die voorheen aan de oostkust van…
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

België boven op Rock Werchter 2024 met o.a Brutus, J. Bernardt en BLUAI!

Het is de ‘Week van de Belgische Muziek’ en dat laat Rock Werchter niet onopgemerkt passeren. Vandaag voegt de organisatie immers een…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.