© CPU – Irene Van Impe (archief)
Voor wie het graag iets sneller lust, is Bad Nerves een ideale match. De Britten werden in hun begindagen regelmatig in één adem genoemd met The Ramones en The Strokes. Met deze geniale kruisbestuiving zorgden ze voor een ware elektroshock binnen de rockwereld. Hun nummers klokken gemiddeld af op net iets meer dan twee minuten, met als resultaat dat hun liveshows pijlsnel voorbijrazen. Onlangs riep Billie Joe Armstrong van Green Day het vijftal zelfs uit tot ‘de beste nieuwe band uit de UK’. Dat leidde zelfs tot een uitnodiging van de Amerikaanse blockbusterband om enkele shows in hun voorprogramma te verzorgen. Bad Nerves heeft echter voldoende aan eigen beentjes om op te staan, want de tour in navolging van hun tweede album Still Nervous is quasi een garantie op uitverkochte zalen. Ook voor hun optreden in Brussel waren er geen kaartjes meer aan de kassa te verkrijgen en was alles in gereedheid gebracht voor een energiek optreden.
Bad Nerves zorgde zelf voor een full circle-moment door Ultra Q op hun Europese tour mee op sleeptouw te nemen. De Amerikaanse band uit het zonovergoten Californië wordt namelijk aangevoerd door Jakob Armstrong, die tegenwoordig als frontzanger in de voetsporen van zijn wereldberoemde vader treedt. Muzikaal pakte Ultra Q het aanvankelijk nog iets anders aan, al hoorden we wel onmiskenbaar wiens stembanden Jakob Armstrong had geërfd. Geen groot euvel, maar het bleef zich als een rode lijn door de nummers trekken. Die nummers varieerden overigens tussen plezant en degelijk zonder dat het ooit echt wereldschokkend werd. Het mocht van ons gerust iets vinniger en dreigender klinken; naar ons gevoel was een halfuur dan ook meer dan genoeg.
Het Britse vijftal is kennelijk geen fan van een lange aanloop en koos ook gisteren voor twee voeten vooruit. Anders kun je de flitsstart genaamd “Baby Drummer” niet omschrijven. Meteen strak, meteen raak. Bad Nerves wond er geen doekjes om: ze waren gekomen om te verpletteren. We waren nog maar één nummer ver of Bobby Nerves moest de kabel van zijn microfoon al tapen. Wild was tevens de versie van “Palace”, dat in “Don’t Stop” een passende opvolger kreeg. Het laatstgenoemde nummer zorgde voor de eerste vleeshoop in de voorste rijen. Aan stoppen werd toen in elk geval nog lang niet gedacht.
© CPU – Nathan Dobbelaere (archief)
Het ging rap bij Bad Nerves, zo rap dat de nummers haast in één adem werden doorgeramd. Wij zijn ook meer fan van deze aanpak, al liet Bobby Nerves het zich niet ontnemen om af en toe met een licht arrogante toon en attitude het publiek toe te spreken. Het paste uiteindelijk wel binnen het rock-‘n-roll-imago dat de band zich ondertussen heeft aangemeten, waarbij naast strak spelen ook de coolness niet mag ontbreken. Uiteraard niets mis mee, zeker omdat ze het ook konden waarmaken met vurige uitvoeringen van “Radio Punk”, “Television” en “Jimmy the Punk”. De eerste crowdsurfers waren hiermee ook een feit, wat onderstreepte dat de sfeer goed zat.
Aan sfeer was er geen gebrek, al zakte het tussentijds even in. Het minder bekende “New Shapes” had de band gerust achterwege kunnen laten, evenals het door een fan aangevraagde “Sorry”. Er was nog wat animo in de zaal, maar toch leken de meesten van het moment gebruik te maken om even tot adem te komen. Ook het anders zo snelle “You Should Know By Now” kon niet per se overtuigen en deed ons snakken naar meer adrenaline. De collectieve sprong maakte Bad Nerves een paar minuten later met “Electric 88”. Bassist Jonathan Poulton liet zijn ijzige coolheid even varen en maakte al strak spelende een paar sprongen. We leken weer vertrokken, ware het niet dat Bad Nerves met “Wasted Days” nog een overbodig nummer in petto had.
© CPU – Nathan Dobbelaere (archief)
Een nieuw blikje gesuikerde energiedrank werd opengetrokken in het laatste deel van de set. Tijdens de show hoorden we al een paar fans “USA” roepen, en hun smeekbeden werden gehoord. Bobby Nerves riep iedereen op om te bewegen en in het moment te zijn, wat dankzij de opzwepende gitaren vrijwel vanzelf ging. Meebrullen en moshen werden met alcoholstift afgevinkt door de fans op de eerste rijen. Het als ‘snelste nummer van de avond’ aangekondigde “Antidote” deed dat kunstje losjes over, maar dan met nog meer vaart en daadkracht. Het vijftal op het podium was inmiddels ook helemaal bezweet en platgespeeld. Dat was ook te merken aan “The Kids Will Never Have Their Say”. De frisheid was even weg en Bad Nerves moest op hun manier wat tanden bijzetten om het niveau hoog te houden.
De bisronde bevatte met “You Got The Nerve” en “Can’t Be Mine” nog twee verplichte publiekslievelingen. Het eerste sprankelde even hard als een koud blikje Red Bull en gaf minstens evenveel energie, terwijl “Can’t Be Mine” de stembanden van de honderden aanwezigen aanspoorde. “Dreaming” sloot uiteindelijk het concert na net iets meer dan een uur op een fraaie manier af. Al met al dus een vrij vermakelijk en energiek concert van Bad Nerves, maar een volledig uur de vaart erin houden bleek nog net iets te veel van het goede. Met vier à vijf nummers minder op de setlist had de stormram uit het oosten van Londen nog net iets harder en efficiënter gebeukt.
Facebook / Instagram / Website / Twitter
Setlist:
Baby Drummer
Palace
Don’t Stop
Terminal Boy
Plastic Rebel
Radio Punk
Television
Jimmy the Punk
New Shapes
Sorry
You Should Know By Now
Electric 88
Wasted Days
Bored of Babies
USA
Antidote
The Kids Will Never Have Their Say
You Got The Nerve
Can’t Be Mine
Dreaming
