© Norman Wong
Waar 2023 bol stond van terugkerende acts, kunnen we over 2024 precies het tegenovergestelde zeggen. De ene na de andere grote groep zet, al dan niet tijdelijk, een punt achter hun bestaan. Sum 41 blies zijn laatste kaars uit, black midi ging voor onbepaalde tijd op zwart en de mannen van NOFX, een persoonlijke livefavoriet van deze beer, waren er na veertig jaar eveneens klaar mee. Ook voor METZ zit het erop. De groep kwam in april nog met nieuw werk, Up On Gravity Hill, maar besloot begin oktober dat ze voortaan liever thuis bij de kinderen zitten dan op tournee te gaan. Ergens wel begrijpelijk, maar ergens toch ook best spijtig. Daarom besloten we gisterenavond naar de bovenzaal van Trix te gaan om de energieke Canadezen voorlopig nog een laatste keer te zien rocken.
Broekies, zo kon je de leden van Rehash gisteren wel omschrijven. De groep mocht dan jong ogen – zonder de snor van de frontman leken ze net achttien – maar hun sound was allesbehalve groen. Het jonge drietal liet namelijk een geluid uit de speakers knallen waar zelfs sommige ouwe, ervaren rotten in het vak nog een puntje aan kunnen zuigen. Vanaf de start gaven de Antwerpenaren vol gas, en met “Devolution” lieten ze de bovenzaal van Trix stevig daveren. Starten in deze club is nooit makkelijk, het publiek in de bovenzaal van het ouwe Hof ter Lo is bijna altijd voorzichtig met losgaan tijdens het voorprogramma, maar tegen het einde van hun set gingen de hoofden stevig op en neer tijdens afsluiter “City of Antwerp”. Veel lofzang voor de stad van afkomst was het niet, maar het klonk wel verdraaid lekker.
© CPU – Marvin Anthony (archieffoto)
Stiekem hebben we een voorliefde voor trio’s en dan vooral de muzikale versie ervan. Een stevig tokkelende gitarist op links, een in het rond springende bassist op rechts en een drummer die als een stevige rots in het midden gepositioneerd is, weten ons op de een of andere manier altijd te vermaken. Of het nu Bongloard, het voorprogramma Rehash of Shellac – God hebbe zijn ziel – is, steeds weer weten driekoppige bands ons in de ban te krijgen. Ook METZ slaagde daar gisteren meteen in vanaf de eerste tonen van “No Reservation / Love Comes Crashing”, waarmee de band na een korte intro ineens alle registers opentrok. Het werd direct duidelijk dat METZ niet van plan was gas terug te nemen, want na de explosieve opener bestookte de Canadese groep het publiek met een spervuur van ongekende intensiteit in de vorm van “Blind Youth Industrial Park” en “Acetate”. Stilstaan: geen optie.
Hoewel het een afscheidstour van de band was, haalde frontman en gitarist Alex Edkins nooit aan dat het einde van METZ nabij was. Edkins was sowieso geen echte prater tussen de nummers en hield het liever kort dan lang. Geen minutenlange monologen over onderwerpen die zich buiten de vier muren van Trix begaven, maar korte dankwoorden en even korte aankondigingen vormden de lijm tussen de liederen. Niet dat het gebrek aan woorden enige invloed had op de reactie van het publiek, want toen Edkins aankondigde dat hij samen met zijn kameraden “Demolition Row” ging spelen, weerklonk er een brul van enthousiasme uit het publiek die de vloer deed trillen. Logisch ook, want de single uit 2022 is inmiddels uitgegroeid tot een publieksfavoriet en wordt tegenwoordig gebracht met een rauwheid die het studiogeluid overstijgt. Ook gisterenavond was dat het geval en METZ stuurde een muur van noise op ons af waarbinnen elke riff of drumslag op je inbeukte en je verkreukeld achterliet. Wat een start van twee dagen vrijaf.
En hoewel de groep dan niet vertelde dat het hun laatste tour was, kon je wel aan de intensiteit merken dat de leden besloten om nog een keer alles te geven. De energie gutste zowat over de rand van het podium en de groep leek op geen enkel moment daar iets aan te gaan doen. De Canadezen hadden het immers te druk met andere zaken, want iedere noot die ze brachten, leek vol passie te zitten. De rauwe, onbevreesde energie die METZ kenmerkt, kwam bij ieder nummer tot uiting, maar bij tracks als “The Swimmer” en “A Boat to Drown In” kwam het net ietsjes meer binnen. Het drietal vlamde tijdens de uitvoering van de songs en het leek alsof het ze geen enkele moeite kostte om het uiterste uit hun apparatuur te halen. Dit voelde niet als een simpel afscheid, maar als de laatste kaakslag in de ring net voordat de knock-out valt.
Die knock-outpunch kwam er. Nadat de groep kort de backstage indook om applaus te oogsten, kwam ze terug om nog een laatste keer gas te geven in de vorm van “Wet Blanket”. Alex Edkins pikte een fan van het eerste uur eruit om onder zijn aangekondigde woorden het nummer volledig open te knallen. De laatste pit werd geopend, de riffs klonken en de groep gooide nog een keer alles in de strijd. Nog een keer smijten, en dat METZ’n allen. Toen de laatste noot uitstierf en de groep onder luid gejoel definitief afscheid nam van de koekenstad, was het duidelijk: METZ had zijn erfenis achtergelaten in de vorm van een onstuitbare indruk. Een afscheid door de grote poort, dat is misschien wel de stempel die het hardst op het optreden van gisteren gedrukt stond.
METZ: Facebook / Instagram
Rehash: Facebook / Instagram
Setlist:
No Reservation / Love Comes Crashing
Blind Youth Industrial Park
Acetate
Get Off
Entwined (Street Light Buzz)
Demolition Row
Hail Taxi
Light Your Way Home
Mess of Wires
The Swimmer
99
Headache
A Boat to Drown In
Wet Blanket
