In het hart van Ottawa vormde zich in 2007 de band METZ. Die bestond toen uit zanger-gitarist Alex Edkins en Hayden Menzies, die de drums voor zijn rekening nam. Het duo besloot zich na een jaar in Toronto te settelen, waar Chris Slorach hun pad kruiste en zich bij de groep voegde als bassist. De drie verwierven een sound die onder postpunk of noiserock te categoriseren valt. Daarmee doen ze dienst als een moderne The Jesus Lizard, die het hen voordeed tussen de jaren tachtig en negentig. Verder lieten de Canadezen zich ook inspireren door elementen uit het grungegenre, wat verklaart waarom we soms ook enkele klanken à la Nirvana oppikken. Dit sloeg aan bij het Amerikaanse label Sub Pop, dat destijds ook Bleach, de eerste plaat van Kurt Cobain en zijn kompanen, releasete. In 2012 mocht METZ 9 oktober als releasedatum van haar naar zichzelf genoemde debuutalbum op de kalender markeren. Op vijf jaar tijd bracht het drietal daarna nog drie langspelers uit, waaronder Atlas Vending.
Dat de band intussen voet aan de grond kreeg, bewijst ze nu opnieuw met de verwezenlijking van een kersvers album: Up On Gravity Hill. Het valt niet te ontkennen dat de bemanning van METZ na ruim tien jaar wel weet hoe ze kabaal moet maken. Zoals gewoonlijk windt ze er geen doekjes om; de plaat eist vrijwel alle aandacht op en heeft daar niet meer dan acht nummers voor nodig. Het trio bundelde opnieuw al haar krachten en zette die om in een rukwind die ons zonder pardon omverblaast.
Die spreekwoordelijke rukwind maakt een wervelende entree met “No Reservation / Love Comes Crashing”. Met een sanguinische bedoening wordt het album opengereten. We kunnen stellen dat de track in zijn totaliteit rommelig klinkt, door het kromgetrokken geluid dat de gitaren produceren. Daarbij gaat Menzies temperamentvol op zijn drumstel tekeer. Desalniettemin bevat het een bepaalde structuur; METZ doet niet aan gestuntel, maar opteert voor georganiseerde chaos. Doorheen het refrein vraagt Edkins zich af ‘When will tomorrow come for us?’, waarbij zijn stem op curieuze wijze een beetje op die van Gerard Way van My Chemical Romance lijkt. De opener is meteen ook het langste nummer op de plaat, al had dat misschien niet gehoeven. Hoewel het nog niet per se gaat vervelen, krijgen we zes en een halve minuut lang veel van hetzelfde te horen. Er wordt weinig afgeweken van de riffs en het ritme waarmee de song zichzelf introduceert, waardoor er niet echt een hoogtepunt wordt bereikt.
“Glass Eye” kreegt het zilveren tweede plaatsje op de tracklist en steekt van wal met een repetitief, maar hoogst aanvaardbaar riffje waar selectiever mee werd omgesprongen. Edkins spuugt zijn tekst uit op een venijnige manier en wordt tevens bijgestaan door fors gedrum. Toch blijft het repetitieve element enigszins in ieder nummer hangen. In het bitse refrein van “99” , een van de drie singles waarmee METZ de komst van de nieuwe plaat aankondigde, horen we Edkins tweemaal – jawel – negen keer het woord ‘nine’ herhalen. Daardoor balanceert het lied op een fijn koord tussen aanstekelijke meezinger en irritant beklag.
Het laatste schijfje op Up On Gravity Hill komt uiteindelijk min of meer in de buurt van de variatie waar we naar verlangden. Het nummer draagt een minder duistere en schreeuwerige sfeer uit dan zijn voorgangers. De gitaarklanken behouden een deel van hun zwaarte, maar worden iets meer in bedwang gehouden. In combinatie met het ditmaal zachtere ritme van de drums klinkt het geheel wat luchtiger. Edkins krijgt gezelschap van landgenoot Amber Webber, die deel uitmaakt van rockband Black Mountain. Ze hebben ver uiteen liggende stemmen, maar slagen erin een prachtig samenspel als resultaat te leveren. In het gevoelige “Light Your Way Home” zingen de twee over het terug willen winnen van iemand die ze opgaven omwille van bepaalde levenskeuzes, maar daar niet toe in staat zijn; ‘I’d set it all on fire / To light your way home / If only I could see / What isn’t shown / I’d clear a path for you’.
Op vocaal vlak werd een knap staaltje werk geleverd. Edkins trekt zijn keel open en vertaalt zijn opgejaagdheid op een wijze die volkomen in lijn ligt met de commotie die de bezongen onderwerpen veroorzaken in de maatschappij. Driftig komt hij met zijn grove, enigszins schorre stem in actie. In een aantal strofes horen we daarbij een lichte grain. De zanger maakt eigenhandig de pompeuze stijl van de plaat compleet. Maar daarbovenop komt de georganiseerde chaos waar we het eerder over hadden; die is met momenten wellicht té georganiseerd. Bijgevolg springt geen enkele song er echt bovenuit. Akkoord, regelmaat zorgt voor orde, maar de afwisseling die nodig is om onze alertheid te prikkelen blijft een beetje uit, waardoor Up On Gravity Hill ons niet meteen op het puntje van onze stoel doet zitten. Desondanks konden we zeker van deze plaat genieten, maar ze miste net die ene sprankel die ons volledig aan boord had kunnen trekken.
METZ speelt op 22 november in de Antwerpse Trix.
Facebook / Instagram / X (Twitter) / Website
Ontdek “Glass Eye”, ons favoriete nummer van Up On Gravity Hill, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
