Cryptische boodschappen, aftellende klokken. Linkin Park hield de gemoederen afgelopen zomer goed bezig. Een week lang werkte de band aan de hand van een timer toe naar iets speciaals en elke minuut dat die dichter bij nul kwam, en later weer bij de honderd, werden de geruchten steeds luider, popten er steeds meer nieuwsberichten op, en werd vanuit de band ‘5 september’ de wereld ingeslingerd. Wat er die dag gebeurde, weet iedereen onderhand wel, maar toch maken we kort de balans op: de groep kwam terug en maakte een genderswitch op de vocalen door Emily Armstrong van Dead Sara over te nemen, terwijl ze tegelijkertijd een gloednieuw album en wereldtournee – door welgeteld zeven landen – aankondigde. From Zero was een feit, en na jaren van matige, onuitgebrachte studiotracks alsnog uit te brengen, kregen we eindelijk weer echt nieuw werk van Linkin Park te horen.
Althans, van Linkin Park… Linkin Park is na de dood van Chester Bennington niet meer het Linkin Park zoals we het kennen. Want ondanks dat de groep onder de naam Xero oorspronkelijk opgericht was zonder de charismatische frontman, was hij logischerwijs wel het boegbeeld van de groep. Chester was een icoon voor de alternatieve jeugd, iemand die door zijn rauwe eerlijkheid, open persoonlijkheid en emotionele diepgang oprecht en verbindend aanvoelde. Hij was the voice of the voiceless en was door zijn achtergrond de stem van miljoenen mensen die zich niet begrepen voelden. Hij was eveneens de ziel van Linkin Park en die ziel is helaas veel te vroeg heengegaan, waardoor de band aanvoelt als een lege schulp. We hebben lang getwijfeld of we de doorstart van Linkin Park deden afkeuren of konden appreciëren en we zijn er nog altijd niet over uit, dus leggen we ons er maar bij neer. We probeerden alle herinneringen aan het oude Linkin Park (tevergeefs) voor even weg te stoppen en ons met een frisse blik aan From Zero te zetten, want de plaat is niet enkel een nieuw hoofdstuk voor de groep; het is een compleet nieuw boek. Ook de band zelf is zich daarvan bewust, want wanneer Armstrong de tekst ‘From Zero… Like, from nothing?’ tijdens de intro brengt, wordt duidelijk dat Linkin Park dit ook als een compleet nieuwe fase van zijn bestaan ziet.
Die nieuwe fase trapte ze af met “The Emptiness Machine” en we liegen als we zeggen dat we de track vanaf de eerste seconde konden waarderen. Het is anders dan we gewend waren van Linkin Park, maar in de dagen nadien en een honderdtal luisterbeurten later kunnen we concluderen dat we deze nieuwe fase, of in ieder geval dit nummer, wel kunnen bejubelen. “The Emptiness Machine” swingt, voelt op hetzelfde moment nieuw als vertrouwd aan en heeft zijn plek in onze dagelijkse playlist door zijn rauwe karakter ruimschoots gevonden. De band durfde Armstrong met de single meteen voor de leeuwen te gooien en de frontvrouw weet op haar beurt zonder al te veel kleerscheuren het gevecht te verlaten. Is het het beste nummer dat Linkin Park ooit gemaakt heeft? Nee, dat zeker niet. Maar in vergelijking met het materiaal van de afgelopen jaren of het werk op One More Light is het alleszins een stap vooruit.
Wel valt ons tijdens “The Emptiness Machine” iets op dat later nog enkele keren terugkomt en dat heeft helaas wel betrekking op de nieuwe zangeres. De cleans die ze brengt tijdens nummers als “The Emptiness Machine”, “Cut The Bridge” en “Over Each Other” zijn uitstekend, echter zijn de schreeuwerige uithalen het steeds net niet. Qua uitvoering zijn ze solide en we kunnen het zelfs niet eens voor een tiende zo goed doen, maar de gehele tijd hebben we het gevoel dat er iets mist waar we lastig onze vinger op kunnen leggen. Het lijkt een gebrek aan puurheid, emotie of diepgang, die we wel altijd bij Chester voelden. Het is laf om de twee continu te vergelijken aangezien Bennington van een bijna buitenaards niveau was, maar het is wel de reden waarom “Casualty” niet lekker uit de verf komt. De uithalen missen net dat beetje geloofwaardigheid dat Chester wel bracht, waardoor we nooit echt volledig het lied worden ingezogen. Ook klinken ze allemaal net iets te geforceerd en voelt het aan alsof Armstrong nog voor haar veertigste haar stembanden naar de knoppen wil helpen. We spreken niet uit ervaring en zijn alles behalve een NKO-arts, maar een aanrader om dat te doen willen we het niet noemen.
From Zero kent wel meer problemen dan enkel de schreeuwerige uithalen die niet altijd even goed werken, want we kunnen met zekerheid zeggen dat de plaat aan een vorm van dissociatieve identiteitsstoornis lijdt. Op het ene moment probeert de groep iets te overdreven alles te slopen met het hardcore-geïnspireerde “Casualty”, terwijl het album een nummer later ineens een honderdtachtig graden draai maakt en de poppy tour opgaat met het teleurstellende “Overflow”. Daar houden de genrewissels echter niet op, want vervolgens keert de band terug naar zijn wortels met het nu-metalachtige “Two Faced”. Deze voortdurende genrewisselingen storen. Iedere drie minuten krijgen we een totaal ander genre op ons bord en wanneer we net gewend zijn aan de smaak, wordt het voor onze neus weggegrist en komt er een totaal nieuw gerecht op tafel. Linkin Park is duidelijk op zoek naar de nieuwe zelve en test verschillende wateren, maar misschien hadden de leden dit beter niet en plein publique gedaan.
Net als bij alle Linkin Park-albums die na Minutes to Midnight uitkwamen, is op From Zero ook het probleem aanwezig dat de plaat over de breedte gezien te weinig kwaliteit levert. De groep heeft met “The Emptiness Machine” een knaller van een hit te pakken en de langspeler kent zeker wel een paar bovengemiddelde tracks, maar helaas kent het ook enkele nummers die kant noch wal raken. Het eerder aangehaalde “Overflow” maakt door de vage opbouw, matige zang en algemene vibe een slechte beurt en ook “Stained” maakt geen al te beste indruk. Het lied slaagt er niet in om de juiste balans te vinden en het lukt niet om de overdreven productie om te zetten in een energiek nummer, wat resulteert in een wat flauw geheel. Het zakt gelukkig niet zo ver weg als “Overflow”, maar het juiste pad is het in ieder geval niet.
Een genderverandering op de vocalen is een gedurfde stap, maar in het recente verleden hebben we gezien dat dat anno 2024 prima kan. Black Country, New Road is sinds de verandering van Isaac Wood naar May Kershaw niet in kwaliteit achteruitgegaan en ook bij het Braziliaanse Ego Kill Talent, dat vandaag en morgen mag openen voor Linkin Park tijdens hun concerten in Brazilië, heeft het voor weinig tot geen problemen gezorgd. Tijdens From Zero merken we dat de keuze voor een vrouw op de vocalen ook de juiste was, zeker als je het hoge stembereik van Bennington in je achterhoofd houdt. De lage gedeeltes en met name de grunts verdienen echter nog wel wat aandacht, maar hopelijk krijgt Armstrong voldoende tijd om ook die on point te krijgen. En hopelijk gebruiken ze die tijd ook om op zoektocht te gaan naar de nieuwe zelve, want die heeft de band op From Zero nog niet gevonden.
Hoe From Zero live gaat klinken, zullen we volgend jaar te weten komen wanneer de band nog eens op wereldtournee trekt. Dit keer is het aantal landen gelukkig niet op twee handen te tellen en komt de groep ook richting de Benelux. Op 26 juni speelt Linkin Park in het Gelredome in Arnhem en een week later sluiten Emily en haar mannen de eerste dag van Rock Werchter af.
Ontdek “The Emptiness Machine”, ons favoriete nummer van From Zero, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
