© CPU – Ymke Dirikx (archief)
Ondanks dat de aankondigingen voor de zomerfestivals binnendruppelen, draait het clubseizoen wel degelijk op volle toeren. Iets dat gisterenavond overigens vrij letterlijk genomen mocht worden, want in La Madeleine stond Nia Archives voor een uitverkochte zaal die klaar was om de avond in te vliegen. De Britse UK jungle- en drum-‘n-bass-dj werd een tweetal zomers geleden al tot een van de revelaties van het jaar gebombardeerd, en is die reputatie nu helemaal waar aan het maken. Dehaney Nia Lishahn Hunt, zoals de jongedame echt heet, schudde alle druk die het feit dat ze in alle lijstjes van in de gaten te houden artiesten stond helemaal van zich af met smaakmakende passages op onder meer Pukkelpop en Dour, en heeft sinds eerder dit jaar ook een debuutalbum uit. Silence Is Loud brak op plaat niet de allergrootste potten, maar het bleek gisteren wel dat we het gewoon live moesten beleven.
Vroege vogels werden gisteren opgewarmd door Reek0, een jongeman uit Tottenham met trotse roots in Jamaica. Uitgedost in korte broek, zonnebril en skimuts dus meteen al een opvallend figuur en achteraf gezien eigenlijk des te meer om zijn prestatie. De Brit noemt zichzelf namelijk een rapper, maar fungeerde zeker in het eerste deel van zijn set wat als irritant wordende mc voor zijn dj Joe. Dat deed hij aan de hand van niet al te beste dansmoves, maar zoals gezegd entertainde hij daarmee wel gewoon het publiek. De handen gingen met andere woorden de lucht in voor Reek0, die zo nu en dan dan toch eens meerapte met zijn nummers op tape. Het meeste animo kreeg hij echter bij een jungle versie van “Show Me Love” van Robin S, alsook bij een iets hardere, nog te verschijnen song als afsluiter. Puur muzikaal was de Brit dus totaal geen goed voorprogramma – een dj-set zonder de man had misschien zelfs beter geweest -, maar La Madeleine was wel redelijk opgewarmd. Dat dan weer wel.
Ironisch genoeg was dat meteen ook de manier waarop Nia Archives aan haar set begon: als dj. En dat was op zich wel even slikken, gezien we op social media al zagen passeren dat de Britse in haar thuisland de microfoon zelf ter handen nam. Maar goed, de avond was jong en zo’n “You’ve Got the Love” van Florence + the Machine in een jungle-jasje was wel ideaal om de boel op gang te trekken. De energie en het enthousiasme van Hunt werkte dan ook aanstekelijk, want mede dankzij het enorme tempo at La Madeleine binnen de kortste keren uit haar hand. Hitje “Off Wiv Ya Headz” – een herwerking van Yeah Yeah Yeahs’ “Heads Will Roll” – zorgde zo mede voor heel wat herkenning in het begin van de set. Ongezien tempo, veel enthousiasme… maar tegelijkertijd ook máár een dj-set.
Toen we ons wat teleurgesteld bij dat idee hadden neergelegd, gooide Nia Archives het roer na zo’n vijftien-twintig minuten helemaal om. Voor titeltrack “Silence Is Loud” nam ze het vocale voor het eerst zelf voor haar rekening; iets dat ze het daaropvolgende uur permanent zou blijven doen. En achteraf gezien was de setopbouw dus een enorm slimme zet: het publiek ophypen met herkenbaarheid, om dan met eigen materiaal de vruchten te plukken. De Britse kwam op die manier ook los van haar draaitafel en jutte zo vooraan het podium het publiek op met “Unfinished Business”, of om de handen heen en weer te laten gaan op “Cards on the Table”. De set van Nia Archives groeide op die manier dus, zelfs bijna onverhoopt, ook op livevlak nog uit tot een intens en meeslepend gebeuren.
Meeslepend in die zin dat het, naarmate de avond vorderde, onmogelijk werd om niet mee op te gaan in het enthousiasme en het ongeziene tempo waarmee de Britse door Brussel jaagde. Dat ze daarbij ook gewoon goed bij stem bleef terwijl ze over het podium sprong, maakte van onder meer “Crowded Roomz” een beginnend hoogtepuntje. Maar nog niet helemaal, want Nia Archives bewaarde als volleerd opbouwer het beste voor het laatste. “Mash Up the Dance” ontpopte zich tot auditieve epilepsie, waarna zelfs de intro van hitje “Forbidden Feelingz” de zaal al op zijn kop zette. De Britse toonde zich daarin overigens ook telkens heer en meester achter de knoppen, want aan de hand van typische jungle- en drum-‘n-bass-drums merkte je haast geen enkele overgang. Via de bridge van laatstgenoemde kwamen we toepasselijk bij “Burn Dem Bridges” (dat La Madeleine in twee brak), om dan collectief springend op “Here it Comes” uit te komen bij de hoogtepunten van de avond.
Nia Archives had namelijk een banger van een remix van Jamie xx’ “Waited All Night” meegebracht, die het publiek niet alleen naar een kookpunt bracht, maar tegelijk ook de rode loper uitrolde voor “MAD! (All Hands Up in the Air)”. Zo gezegd, zo gedaan: met een Belgische vlag in de hand jaagde de Britse niet alleen het publiek, maar ook de decibelmeter naar ongeziene euforie-explosies. En dan moest afsluiter “Baianá” de boel nog in een definitieve plooi kegelen.
Ondanks dat Nia Archives op het eerste zicht dus met een simpele dj-set leek te komen opdraven, wist ze ons naarmate de avond vorderde toch telkens verder in te pakken met haar kunnen. Aan de hand van een ongezien tempo raasde de Britse door La Madeleine, met daarbij gelukkig uiteindelijk enorm veel ruimte voor eigen materiaal. Het was dus ook vooral daarmee dat Hunt de zaal effectief deed ontploffen. Haar aanstekelijk enthousiasme, goeie stem en vanzelfsprekend ook bangers van nummers, zorgden ervoor dat nog maar eens duidelijk werd dat Nia Archives niet alleen voor feest op festivals kan zorgen, maar dat ze ook in clubs het zweet van het plafond kan laten druppen. Bookers van de zomer: u bent gewaarschuwd.
Setlist:
(dj-set)
Silence Is Loud
So Tell Me…
Cards on the Table
Unfinished Bussines
Blind Devotion
Tell Me What It’s Like?
Crowded Roomz
Bad Gyalz
Mash Up the Dance
Sober Feels
Forbidden Feelingz
Burn Dem Bridges
Here It Comes
Waited All Night (Nia Archives Remix) (Jamie xx-cover)
MAD! (All Hands Up in the Air)
Baianá
