© CPU – Marvin Anthony
De tweede dag van Sonic City 2024 was er meteen eentje die bol stond van de eclectische acts. Met Holiday Ghosts en Sereias stonden er ook twee bands die curator Tramhaus koos, met verder ook heel wat coole artiesten die werden aangevuld door de organisatie zelf. Hoogtepunten op deze dag waren de oude rot Tucker Zimmerman, Ex Easter Head Island en Nusantara Beat, maar er was veel meer dat de moeite waard was en dat lees je hieronder.
Sereias @ Main Stage
© CPU – Marvin Anthony
Sereias mocht de tweede dag van Sonic City bevreemdend op gang trappen. Het zevental onder leiding van António Pedro Ribeiro bracht een heuse wall of sound mee naar de grote zaal van Depart. Die was nog niet zo goed gevuld, maar de mensen die er wel waren, werden helemaal meegenomen in de hypnose van de sound. Dat was een mix van postrock en krautrock waarbij Ribeiro zijn stem als een soort van sekteleider over het geheel liet zweven. Het was niet zeker of Ribeiro wel wist waar hij was en of hij wist waar hij mee bezig was, maar de man kon tussen zijn gebrabbel door wel de nodige antifascistische statements maken. Het leek een beetje alsof de band net voor het opstappen op het podium nog een lokale bedelaar hadden uitgenodigd om te komen meezingen, maar dit alles droeg wel bij aan de intense sfeer dat de groep bracht. Met een dreigende trompet, pulserende drums, een angstaanjagende vrouwenstem en heel wat snedige gitaren, werd je veertig minuten lang ondergedompeld in een donkere wereld. Dat het tijdens afsluiter “Satan” leek alsof de onderwereld in Kortrijk naar boven werd gehaald, toonde aan dat de band in zijn opzet slaagde. Iedereen die nog niet wakker was, was na de set helemaal klaar voor de rest van de dag.
Rona Mac @ Club
© CPU – Marvin Anthony
Rona Mac sloot haar Europese tour naar aanleiding van haar tweede album af in België. De Welshe zangeres heeft heel wat nummers die ook die authentieke taal als titel dragen en dus kunnen we met zekerheid zeggen dat er toch een bepaalde nationalistische trots in haar huist. Voor de gelegenheid zat de zangeres volledig alleen op het podium en zo probeerde ze een veertigtal minuten te boeien. Lastig als je maar één pedaal meehebt en je je vocals alleen van een echo kan voorzien, maar mooi was het zeker wel. De zangeres sprak het publiek tussen ieder nummer aan en vertelde wat iedere song betekende, maar verder kregen we vooral simpele singer-songwriterliedjes te horen met een zachte stem en akoestische gitaar. Weinig vernieuwend, maar zeker wel mooi. Al had twintig minuten ook wel meer dan voldoende geweest.
Hjalte Ross @ Box
© CPU – Marvin Anthony
Hjalte Ross komt uit Denemarken en zelfs zonder dat hij dat moest zeggen, kon je aan de driekoppige band zien dat ook zij landgenoten waren. De muziek van de man kan je situeren binnen het meer folky genre, maar toch kruipen er af en toe stevige stukjes noise in het geheel. Dat was op Sonic City niet anders, waar hij initieel wel begon met een fluisterend nummer waarbij zijn stem echt heel zacht binnenkwam. Niet veel later werd het weliswaar echt boeiend, toen zijn toetseniste haar gitaar in de hand nam en er begon op te spelen met een strijkstok. Zo kreeg ze een uniek geluid uit haar instrument, iets wat de muziek van Ross wat unieker maakte. Want hoewel alles heel mooi en eerlijk klonk, voelden we toch dat de meer intieme nummers net niet boeiend genoeg waren om te overtuigen. Het was meer als de gitaren zich wat grootser lieten kennen en de drummer ook wat feller tekeerging, dat je echt iets magisch in de lucht hoorde knetteren. De bandleden van Ross waren dan ook uitstekend gekozen, want zelfs bij de kalme, dromerige liedjes wisten ze zich nog steeds volledig in te leven. Zelf wist hij vooral te overtuigen door zijn unieke stemgeluid, maar evengoed door sterk en subtiel gitaarspel. Een leuke set voor over de middag dus, maar niet eentje die heel memorabel zal blijken op het eind van het festival.
Party Dozen @ Main Stage
© CPU – Marvin Anthony
Helemaal uit Sydney kwam Party Dozen met zijn tweetjes af naar Sonic City om heel luid te klinken. Dat is frappant, want als je met twee al zo’n gigantisch lawaai kan maken, dan moet je toch wel iets goed doen. Het enige probleem bleek live dat ze een groot deel van hun sound van een tape lieten afspelen. Daardoor klonken de gitaren en de synths altijd vanop een bandje en miste de band een deel spontaniteit. Gelukkig werd dat gecompenseerd door een gigantisch groots geluid dat de saxofoniste soms angstaanjagend luid door haar saxofoon schreeuwde. Het waren onverstaanbare woorden, want er zaten te veel effecten op, maar het versterkte alles wat de band zo goed maakt. Zeker als de drummer dan ook nog eens als een zot in het rond knalde en de saxofoongeluiden daarbij voor iets extra felheid zorgden, was je helemaal mee. Party Dozen heeft nummers die zich heel snel in je oor nestelen en vooral door het repetitieve karakter memorabel worden. Hoe langer het duurt, hoe meer goesting je hebt om als een gek in het rond te beginnen te bewegen. Zo zag je ook op Sonic City dat de zaal langzaam in beweging kwam en tegen het eind zelfs al wat wilder tekeer ging. Party Dozen had kortom zieltjes gewonnen.
Couch Slut @ Club
© CPU – Marvin Anthony
Alsof het nog niet stevig genoeg was, kwam Couch Slut met een furieus geluid af uit New York City. Het vijftal had niet veel nodig om meteen alle resterende stof uit de Club te blazen, want de gitaren ramden als geen ander door de muur heen. Het was alsof zangeres Megan Osztrosits persoonlijk de vertegenwoordiging van de duivel was en ze hier eens goed haar zegje kwam doen, al schreeuwend weliswaar. Net als de vorige act in de Club bezeerde ze haar vinger, waardoor het leek alsof er een soort van vloek heerste op de vingers. Ook dit keer werd ze snel met een pleister geholpen, maar het bloed van haar vinger bleef wel aan haar wang hangen. Het paste perfect bij de donkere sfeer die de band uitstraalde. Het was namelijk zo dat we niet enkel riffs kregen, maar ook heel wat duistere metalinvloeden. Daardoor had Couch Slut toch zijn unieke stijl op dit festival, al klonken heel wat nummers na een tijdje toch te gelijkaardig. Het was heftig, het was hard, maar het was misschien ook net iets te voorspelbaar.
Holiday Ghosts @ Box
© CPU – Marvin Anthony
Om het harde van Couch Slut the compenseren, bracht Holiday Ghosts heel vrolijke en aangename indierock. De jangly sfeer had iets positief in zich en de leuke samenzang van alle bandleden zorgde voor iets melodieus dat constant gezellig binnenkwam. Ook doordat iedere song een andere zanger(es) het voortouw nam, maakte dat het altijd een verrassing bleef wat er zou komen. Met vijf albums in de discografie, was er wel wat ruimte om te spelen, maar toch bleef de band in zijn sound verrassend eenzijdig. Enerzijds kregen we gezellige, dromerige liedjes vol catchy melodietjes, aan de andere kant kregen we dan snelle rockers die zich vooral onderscheidden door het strakke tempo. Beide soorten songs hadden wel iets charmant, waardoor Holiday Ghosts alweer een heel fijne set speelde, die voor iedere luisteraar wel iets bood. Het was nergens te hard, te soft of te voorspelbaar en alleen al daarom is Holiday Ghosts een band die je altijd op een festival kan zetten; iedereen geniet er namelijk van.
Nusantara Beat @ Main Stage
© CPU – Marvin Anthony
Met Nusantara Beat zorgde Sonic City ervoor dat de zomer nog een beetje werd binnengehaald in Depart. De Nederlandse band brengt psychedelische Indonesische muziek en doet dat op de meest dansbare manier. Het is gek om te zien hoe frontvrouw Megan de Klerk zo perfect die onbegrijpelijke lyrics naar voor brengt en daarbij ook nog eens heel enthousiast in het rond danst. Ze heeft dan ook geluk dat ze wordt ondersteund door een band waar je een huis op kan bouwen. Met het sterkere gitaarwerk, heel wat percussie en natuurlijk een zwoele baslijn, heeft iedere song zijn rijke muzikaliteit, wat de muziek vanzelfsprekend net dat tikkeltje beter maakt. Het exotische in combinatie met het vroege avonduur, gaf iedereen in de zaal al goesting om te dansen en dat bleek meer dan terecht. Nusantara Beat bracht zijn rijke muziek perfect tot uiting door middel van heel wat groovy melodieën.
Ebbb @ Club
© CPU – Marvin Anthony
Als het donker wordt en de lichten gaan uit, dan blijkt het ideaal voor Ebbb om buiten te komen. Met leden van Kyoto Kyoto en Butch Kassidy heeft de groep zijn strepen al verdiend in de Londense underground en dus moet Ebbb die lijn doortrekken. Eerder speelde de band al in de Botanique van Brussel tijdens Les Nuits Weekender, je kon ze dus nog al eens tegen het lijf gelopen zijn. In de Club van Sonic City werden we meteen omvergeblazen door een forse sound die zich nestelde in stevige synths en krachtige drums. Daarover kregen we glazige vocals van Will Rowland en al snel hadden we het gevoel dat we een echte clubsfeer zouden krijgen. Helaas zakte de set daarna wat in en werd het meer dromen in plaats van hard knallen. Invloeden waren er van Efterklang waardoor we het gevoel hadden dat hier een band uit Scandinavië aan het werk was. Dat bleek dus niet bepaald het geval, maar de scherpe vocals en het feeërieke daarin gaf het wel die sfeer mee. De krachtige, felle drums waren verder nog een kenmerk van Ebbb dat, naarmate de show vorderde, wel voor minder publiek moest spelen. Dat lag volgens ons vooral aan het feit dat de songs nogal inwisselbaar waren en ook iets minder boeiend werden tegen het einde van de set. Er zit wel talent in het drietal, maar er mag net iets consequenter gewerkt worden aan de liveact.
Op 3 december speelt Ebbb in Botanique als support van Porridge Radio, de dag nadien speelt de groep in Mariakerke bij Gent samen met WASTE.
Cindy @ Box
© CPU – Marvin Anthony
Cindy is niet de makkelijkste naam om als bandnaam te kiezen, want als je dat gewoon Googlet is het nogal moeilijk om die band te vinden. De groep uit San Francisco heeft ondertussen al vier albums uit, met dit jaar een eerste ep daar bovenop. Dat mochten ze dan ook uitgebreid voorstellen in Kortrijk en al snel viel ons één iets op: de band leek terug gekatapulteerd uit de sixties. Dat was niet enkel te horen aan de sound, maar ook te zien in de looks. Mannen met te propere kledij, vrouwen met lange wapperende haren en een kleurrijk voorkomen. Hierdoor was de reis in de teletijdmachine compleet, maar verder werden we niet helemaal meegezogen in het verhaal. De band brengt heel mooie, simpele en intieme muziek, maar live brachten ze dat even simpel en intiem. Nagenoeg geen bindteksten, geen beweging op het podium en vooral heel rustige muziek. Het publiek begon dan maar een praatje te slaan en de band kreeg de zaal enkel stil als ze eens heel rustig speelden, omdat het anders te opvallend kon zijn. Cindy had wel één punt waarmee ze konden uitpakken: prachtige samenzang. De twee frontvrouwen konden elkaar perfect aanvullen en leken zo een beetje op The Mama’s & The Papa’s, maar dan zonder de catchy nummertjes. Cindy was dus best mooi, maar de context was minder.
Balthvs @ Main Stage
© CPU – Marvin Anthony
Balthvs is een Colombiaanse band die in 2020 werd opgericht en sindsdien al vier albums uitbracht. De band kan de vergelijkingen met Khruangbin niet van zich afschudden en daar blijkt ook een waarheid in te schuilen. De groep speelt namelijk exact hetzelfde genre op exact dezelfde manier als de Texanen. Het enige verschil ligt hem in de gelaagdheid en subtiliteit. Balthvs bleek live net iets robuuster en meer naar countryrock te neigen waardoor er toch een beetje eigenheid in kroop, al bedekken we nu heel veel met de mantel der liefde. Voor de rest zagen we ook een mannelijke gitarist en een vrouwelijke, kleurrijke bassiste en horen we groovy melodieën die heel smooth zijn en zich als een zonnetje profileren. Het enige grote verschil was een drummer die wat sneller speelde, waardoor de groove bij Balthvs net iets sneller was. Muzikaal bleek het allemaal nogal wat eentonig na een tijd en zelfs als er een klein beetje zang in kwam, konden we niet niet aan Khruangbin denken. Jammer, maar wel een aangename set voor het merendeel van het publiek om even een praatje te slaan.
Fcukers @ Club
© CPU – Marvin Anthony
Voor een goede, hedendaagse rave moesten we op Sonic City bij Fcukers zijn. Het drietal uit New York maakt sinds dit jaar furore doordat ze een unieke mix brengen van de nineties rave en nillies house. Dat werkte, want zelfs een samenwerking met James Murphy van LCD Soundsystem heeft de groep al kunnen verwezenlijken. Dat de zaal heel goed vol stond voor de band was dus een understatement. Het begon alvast verrassend met een cover van “Devils Haircut” in een eigen funky vibe. Daarna bleef het energieke niveau heel hoog liggen en voelden we dat er toch een kleine rave ontstond in de zaal. Het was er weliswaar eentje met funky invloeden, want het dansbare bleef hoog. Zelfs een kleine referentie van “Don’t Let Me Down” van The Beatles leek niet te storen en we zagen de stampvolle zaal zich ook volledig smijten. De frontvrouw liep ook overal rond op het podium met een ravebrilletje terwijl de bassist met zijn voetbalshirt van Marc Wilmots ook de show stal. Het was een verrassing van formaat, maar wel eentje die werkte.
Tucker Zimmerman @ Box
© CPU – Marvin Anthony
Het verhaal van Tucker Zimmerman is er eentje dat heel mooi en oprecht is. De man is er ondertussen 83, werd geboren in de Verenigde Staten en verhuisde naar België voor de liefde. Hij bracht in de jaren zestig en zeventig enkele cultplaten uit die bij de folkliefhebbers wel een belletje deden rinkelen, maar het was pas tot Adrianne Lenker hem onder de armen namen dat hij wereldwijd toch wat bekender werd. Dit jaar bracht hij zijn nieuwste album uit met de hulp van Big Thief onder 4AD en nu kan hij daar zelfs mee op tour. Al van zodra hij het podium opkwam, voelden we een warmte in ons hart die het hele concert bleef hangen. Zimmerman was zo oprecht en lief dat we niet anders konden dan hem in onze armen sluiten. Hij leek ook oprecht heel hard te genieten van de heel volle zaal en hij bracht samen met zijn jonge band fijne folkrocknummers waarbij hij zelf besloot wat er gebracht werd. Zo besliste hij toen de gitaar van zijn gitarist sprong en hij die moest vervangen om een gedichtje voor te dragen. Allemaal improvisatie, allemaal heel schattig en oprecht. Hij wist zo het publiek echt voor zich te winnen en na ieder nummer vormde dan ook een heel luid applaus. Tucker Zimmerman won op 84-jarige leeftijd het publiek voor zich en blies zijn carrière een nieuw leven. Toen hij dan op het eind met de tranen in zijn ogen het podium verliet steunend op zijn bandleden, wisten we dat hij er evenveel van had genoten als het publiek.
Ex Easter Island Head @ Box
Voor de meest unieke set van de dag tekende Ex Easter Island Head met stip. Het viertal had namelijk vier gitaren liggen en dat kan je best letterlijk nemen. Hun instrumenten waren zo geboetseerd dat de gitaren niet moesten worden vastgenomen om te worden bespeeld. Ze stonden op een soort van installatie waar ook nog wat percussie aanhing of zelfs wat synths. Zo creëer je natuurlijk nieuwsgierigheid en die nieuwsgierigheid wisten ze om te toveren in verwondering. Dat gebeurde doordat hun set zo opgebouwd was dat je van de ene verrassing in de andere viel. Eerst bouwden ze heel zacht en stil op met een soort van naald die op hun gitaar speelde al was het een platenspeler, daarna werd er aan de hand van strijkstokken op een klokkenspel of zelfs hun liggende gitaar gespeeld en iedere minuut kwam er een laagje bij. Zo werd het publiek natuurlijk heel euforisch eens die climax werd bereikt. De band bleef trouwens verrassend uit de hoek komen, want plots haalden ze hun gsm boven om daarmee een soort van geluid te maken die ze dan op hun gitaar legden om zo een melodieuze hypnose boven te halen. Iedereen keek geconcentreerd en geboeid naar alles wat Ex Easter Island Head hier voorstelde. Het deed ons denken aan Battles en Alt-J zonder de zang en de hits, unieke geluiden en sounds dus gemaakt door echte muzieknerds. Het afsluitapplaus toonde alvast dat iedereen die er was ferm onder de indruk was geraakt. Een uitdaging was het voor de band zeker om zo laat nog zo’n geconcentreerde set te serveren, maar ze slaagden er wonderwel in iedereen te overtuigen.
Clark @ Main Stage
Voor wie nog eens lekker wilde stampen, had Clark een goede puree voorbereid. Het pseudoniem van Christopher Stephen Clark mocht de Main Stage op zaterdag afsluiten en daar was toch wel wat belangstelling voor. Hij was de tweede dj op rij, maar voor vele fans van het rockgenre bleek dat toch de dj te veel. In de gangen zaten namelijk nog veel mensen te wachten op de afsluiter in de Club. Wat we te horen kregen van Clark was wel stevig, want hij serveerde een mix van krachtige breakbeat en ravemuziek. Dat zorgde ervoor dat de mensen in de zaal toch eens stevig met de benen konden zwieren en dat sloeg bij velen natuurlijk ook wél aan. Zo wist Clark met een luide sound en heel wat smerige elektronische beats toch voor een donkere afsluiter te zorgen.
Dame Area @ Club
Dame Area mocht de zwanenzang van dag twee van Sonic City inzetten om half één en dat deed het op zijn typerende manier. Het Spaanse duo liet namelijk het publiek in het begin wat sudderen door al een klein beetje te teasen naar wat komen zou. Dat deden ze door felle percussie te laten resoneren met duidelijk geëxperimenteer. Dat kwam er initieel weliswaar niet direct door en het voelde een beetje alsof we op onze honger zouden blijven zitten, maar Dame Area is een band die weet hoe hij een set moeten opbouwen en hoe langer die duurde, hoe beter en intenser het werd. Naar het einde toe voelde de volledige Club dan ook aan als een vuile, zweterige club waarbij de zangeres van Dame Area ons als een soort clubeigenaar bezwoer om te doen wat moest, met natuurlijk heel wat experimentele geluiden op haar unieke synthesizer, waarbij ze de drumstokjes liet afzien. Een furieuze afsluiter van de tweede dag Sonic City, zoveel was zeker.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
