The Story So Far @ Trix: Het verhaal geschreven

Het verhaal van The Story So Far begon in 2011, maar ondertussen lijkt de groep toch steeds een groter publiek aan te spreken. De vorige keer dat de groep uit Californië een headlineshow speelde in ons land, was dat in de Trix Club. Nu was die te klein en mocht de grote zaal dienstdoen, en die was zelfs net niet uitverkocht. Misschien leerden verschillende mensen de groep wel kennen tijdens hun voorprogramma van blink-182 vorig jaar enkele meters verder in het Sportpaleis, maar nu moest de band het dus zelf bewijzen. Ze stelden er hun uitstekend album I Want To Disappear voor dat eerder dit jaar verscheen en dat gebeurde vol intensiteit, maar ook weinig interactie.

Openen deed het Amerikaanse Angel Du$t en dat bleek duidelijk ook geen onbekende voor het publiek. De band kreeg maar een halfuurtje, maar speelde wel heel wat nummers in die tijdspanne. Dat is natuurlijk niet moeilijk als de nummers rond de minuut hangen en vol agressie naar voor komen. Frontman Justice Tripp kwam in het begin met een bivakmuts het podium op waardoor zijn zang nogal wat vreemd klonk, maar toen die muts afging, bleek gewoon dat hij eigenlijk niet de beste zanger is. Dat hoefde ook helemaal niet, want de sterkte van Angel Du$t zit hem in de furiositeit waarmee de muziek wordt gebracht. Dat merkten we ook aan het publiek dat langzaam in een kolkende massa veranderde en ook al heel uitbundig de tekst kon meezingen. Dat werd uiteindelijk pas echt gênant op het eind toen dat publiek de microfoon kreeg en zowaar beter zong dan Tripp het hele concert al deed. Qua inleving en muzikaliteit was er dus wel voldoende sfeer, maar vocaal gaat Angel Du$t nooit een hoogvlieger worden.

Stipt om kwart na negen kwam The Story So Far het podium op gewandeld en zonder veel poespas trapte het vijftal “Big Blind” in gang. Het nummer is een van de betere op de nieuwe plaat en kwam ook live al snel heel goed binnen. Het viel op dat iedereen in de zaal al goed mee was met de nieuwe songs, want aan meebrullers was er geen gebrek. Het eerste nummer diende weliswaar vooral als opwarming, want bij “The Glass” werd al een eerste circlepit gevraagd door frontman Parker Cannon.

Hij stond er voor de rest nogal gezapig in zijn lederen vestje heel geconcentreerd de tekst te zingen. Waar de meeste poppunk-/punkzangers zich als een bezetene over het podium smijten, bleef hij vooral stoïcijns staan en enkel maar wat gebaren maken met zijn armen. Dat zorgde ervoor dat alle energie uit de bandleden moest komen en daar was het vooral nagelnieuwe drummer Ross Traver die zich als een metronoom op geen foutje liet betrappen. Het tempo lag dan ook heel hoog bij ieder nummer van The Story So Far en zo mocht hij geen steken laten vallen.

Dat stilstaand verkeer bij Cannon kon bij momenten arrogant overkomen, maar door de manier waarop hij tussen de nummers door het publiek oprecht en vol dankbaarheid aansprak, gaf iedereen direct een blik van het tegendeel. Het was duidelijk dat hij iedere song vol intensiteit wilde zingen en daarbij ook de volle concentratie nodig had. Hoe langer de set dan ook duurde, hoe zwakker zijn stem uit de verf zou komen en dat vooral bij de momenten waarop zijn stem echt in de kijker stond.

Pijnlijk dus, maar dat liet geen enkele fan aan het hart komen, want die bleven gewoon gaan. Zo werden er heel wat nieuwe nummers gespeeld met onder andere het uitstekende “Letterman” dat meer richting poppunk neigde en “All This Time” dat toch de hardcore-invloeden bleef behouden. Het viel op dat de nieuwe nummers net iets toegankelijker klonken dan het oude werk, maar dat nam niet weg dat ze niet perfect in de set blendden. De voorkant van de zaal bleef namelijk het hele concert kolken met crowdsurfers, moshpitters en vooral heel wat in de lucht gegooide armen. Het gaf aan dat de fans van The Story So Far altijd genieten van het verhaal dat wordt verteld en ook gewoon alle emoties in de strijd gooien.

“Empty Space” zorgde na een tussenstuk van meer stevige nummers voor de grootste herkenbaarheid in de set en al snel begon iedereen in de zaal nog eens het laatste streepje energie uit zichzelf te halen. “Keep This Up” hield dit tempo aan en dan zorgde “White Shores” voor een iets emotioneler moment dat het momentum wat brak. Gelukkig was er nog “Nerve” dat zich als een episch einde bewees, al wilde Cannon toch nog even knallen nadat de bandleden al van het podium waren en zo was “Quicksand” een onverhoopte, klassieke punktrack uit het debuut die nog eens alle grut uit ieders oren knalde.

Op die manier zat de set van The Story So Far er na een klein uurtje op, maar daarin bleef de band wel vol intensiteit en agressie spelen zonder daarbij melodie te vergeten. Frontman Parker Cannon stond er bij momenten nogal stilletjes bij, maar dat compenseerde hij door zijn oprechte bindteksten. Het was dan vooral het publiek dat met alle aandacht ging lopen doordat ze zich een uur lang echt smeten en onvermoeid de ene na de andere moshpit en crowdsurfer verwerkten. Al bij al dus een degelijke show van The Story So Far in Trix.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Big Blind
The Glass
Out of It
High Regard
All This Time
Watch You Go
Letterman
Things I Can’t Change
Proper Dose
Nothing to Say
Bad Luck
Solo
Empty Space
You’re Still in My Way
Keep This Up
Roam
White Shores
Nerve