Fish @ La Madeleine: Een waardig afscheid

© CPU – Peter Verstraeten

De staatspensioenleeftijd ligt in Schotland momenteel vast op 66 jaar en dat lijkt ook voor Fish de ideale leeftijd om het voor bekeken te houden. De Schotse zanger wil zich na zijn afscheidstournee samen met zijn vrouw terugtrekken op een eiland ten noordwesten van Schotland, wat wel heel sterk doet vermoeden dat het wel degelijk om een echt afscheid gaat. Het allereerste concert van de gewezen Marillion-zanger in La Madeleine betekende dus meteen ook zijn allerlaatste in de Brusselse zaal, al moet je voor het laatste concert op Belgische bodem op 6 november in Trix zijn.

Nadat we een uur lang No More Mr. Nice Guy, de plaat waarop Pat Boone hardrocknummers in een swingjasje steekt, door de speakers hadden verduurd, galmde uiteindelijk circusmuziek door de boxen. Eens de band zijn intrede had gedaan, kwam Fish met zijn imposante, bijna twee meter-lange lichaam op zijn gemak van de trap achter het podium af. Met “Vigil”, waarbij de gitaar en drum ook al voor een eerste keer in overdrive gingen, werd meteen groots geopend en iedere keer dat het woord ‘crowd’ de revue passeerde, schreeuwden de fans La Madeleine bijeen. Dat Fish nog steeds over heel fanatieke fans beschikt, was daarmee ook meteen duidelijk.

© CPU – Peter Verstraeten

Het opzwepende “Credo” met het al even makkelijk meezingbare refrein werd op non-verbale vraag van Fish door het publiek meegeklapt. Inmiddels maakten de backings van Elisabeth Troy Antwi voorzichtig hun intrede, waarna we tijdens “Big Wedge” voor het eerst volop van haar toch wel heel straffe stem konden genieten. Ondanks zijn verkoudheid was Fish ook goed bij stem, maar helaas moesten we er ook hier en daar wat kort gehijg tussen zijn zinnen bijnemen. Dat we Fish later op de avond met zijn handen nog een slecht gemikte rochel van zijn t-shirt zagen vegen, uitgerekend vlak voor “Slàinthe Math” dat zoveel betekent als ‘gezondheid’, onderstreepte nog eens de gezondheidstoestand van de Schot.

Met uitzondering van het moment waarop hij vroeg wie er uit zijn rochelbeker wou drinken, toonde Fish zich wel een goed en bovenal grappig verhalenverteller. Toen een fan ‘no retirement’ schreeuwde, antwoordde hij daar droogjes op met ‘sorry, I’m going’. De pijlen werden daarna, niet voor het laatst, op Donald Trump gericht tijdens deze vooravond van de Amerikaanse presidentsverkiezingen. Of hij gelijk krijgt dat we ’the orange man’ rood zullen zien worden, valt nog af te wachten, maar als het van de bassist en zijn gekruiste vingers afhing, dan heeft Trump het vlaggen.

© CPU – Peter Verstraeten

Fish had het ook nog over zijn grootvader, die soldaat was in de Eerste Wereldoorlog en in België gevochten had. Zowel aan hem als de doden die momenteel bij huidige oorlogen omkomen, droeg hij de High Wood-suite op, bestaande uit vijf aanéén gespeelde nummers van op A Feast of Consequences. Het is misschien wel de beste Fish-plaat van deze eeuw, maar we moeten wel bekennen dat het live soms net wat minder pakkend binnenkwam dan het op plaat doet. Na de kicks die de grootse en epische nummers met zich hadden meegebracht, lag het de ingetogenheid misschien net wat te hoog om voortdurend te blijven onderhouden. Er zit natuurlijk ook een groot verschil tussen de snelle piano en stevige gitaren van “Shadowplay” en de ingetogen piano en minieme gitaar van “High Wood”.

Ook “Just Good Friends” was wat kalmer dan de heerlijke bombast die we aan het begin van de set kregen, maar het randje knuffelrockduet kwam met Troy Antwi als duetpartner wel zeer aardig uit de verf. “Fugazi”, een favorietje van de fans, diende dan weer als afsluiter van de reguliere set en dat barstte richting het einde heerlijk los. De woorden die Fish meer dan dertig jaar geleden schreef, bleken zoals hij zelf aangaf profetisch te zijn, met daarna de zoveelste en bovenal nog steeds grappige uithaal naar ’the big orange balloon’.

© CPU – Peter Verstraeten

De toegift werd ingeleid door de pianoballad “A Gentleman’s Excuse Me”, dat enkel door Fish en zijn pianist gebracht werd. We zagen velen die samengekomen waren elkaar net wat dichter vastpakken. Het nummer, dat eigenlijk een vervolg is op de grootste Marillion-hit “Kayleigh”, ging het lied deze keer juist vooraf. De wegwerpgebaren die de zanger doorheen de hele avond maakte richting filmende mensen werden voor de klassieker achterwege gelaten en Fish liet het veelvoud aan schermpjes deze keer gewoon begaan. Nadat er prachtig werd overgevloeid in “Lavender”, mocht het publiek zijn stembanden nog eens inzetten voor “Heart of Lothian” en finaal ook het drinklied “The Company”. Zoals de Schot het zelf zei is er geen betere manier om een concert af te sluiten in het land waar meer bieren dan gerechten op de menukaart staan.

Fish kon in La Madeleine rekenen op heel wat fanatieke fans die vol enthousiasme elke armbeweging van de zanger mee deden. Dat hij niet in de beste gezondheid verkeerde, vormde zeker geen smet om het blazoen, al vormde het er wel eentje op zijn T-shirt. Een waardig afscheid was het zeker en wie nog niet klaar is voor dat afscheid, kan vanavond, op 6 november nog in Trix terecht.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!