© CPU – Marvin Anthony
Op de laatste dag van Les Nuits Weekender leek de organisatie de nadruk net iets meer op toegankelijke gitaarbands te hebben gelegd. Met heel wat groepen die de brede stempel postpunk kunnen dragen op de line-up, waren de verwachtingen hoog gespannen. Zeker met een naam als English Teacher, die zich uitte als de headliner van de dag met het meeste volk in de zaal, wisten we dat er wel eens heel wat leuke acts zouden kunnen passeren en dat bleek ook met enkel maar boeiende sets als gevolg.
Font @ Museum
Het was vroeg op de dag, 13 uur om precies te zijn, dat Font al het podium van het Museum moest betreden. Helaas voor hen was er toen nog niet al te veel volk aanwezig in de Botanique en dus stonden ze voor een handvol mensen toch het beste van zichzelf te geven. De afwezigen hadden zoals wel vaker ongelijk, want hun optimistische postpunk bevatte een rijke sound die een mix van Talking Heads en Squid met zich meedroeg. Vooral de dubbele percussie achteraan gaf de sound dat tikkeltje extra power dat het nodig had om binnen te komen. Daarnaast waren er ook de hoekige soundjes, de onverwachte elektronische extraatjes of het snelle tempo die ons over de streep trokken. Het publiek dat er wel was, liet het alleszins wel smaken en zo was de laatste dag van Les Nuits Weekender al op een uitstekende manier gestart.
Urika’s Bedroom @ Orangerie
Uit Los Angeles kwam op zondag Urika’s Bedroom af en het trio had een gloednieuw album om voor te stellen aan het publiek. Die sound had al meteen iets heel dromerig doordat de band zijn tijd nam om de nummers volledig tot ontplooiing te laten komen. Dat bleek meteen ook het handelsmerk te zijn van de band, in combinatie met wat samples die op de achtergrond werden gespeeld. Het luisterde allemaal nogal gezapig weg en nergens hoorden we iets dat echt stoorde, maar echt overtuigen deed het allemaal ook niet.
Friko @ Orangerie
Eerder dit jaar bracht Friko een geweldige debuutplaat uit en we waren dan ook heel nieuwsgierig hoe zich dit live zou vertalen. De band uit Chicago begon met frontman Niko Kapetan helemaal op zijn eentje om dromerig de set te starten. Kapetan had alvast zijn energieke zelf meegenomen naar Brussel, want vol inleving en energie trapte hij de set zo fluks af. Niet veel later kwamen de andere twee bandleden er dan bij en wat volgde waren uitstekende indierockliedjes waarbij enerzijds hard gerockt kon worden en anderzijds op de emoties kon ingespeeld worden. De samenzang tussen drummer en frontman gaf de muziek zijn unieke klank, maar het was toch vooral doordat het vol inleving en energie werd gespeeld, dat we volledig meegingen in het verhaal van Friko. Het is een band waarvan we het laatste nog niet gehoord hebben omdat de songs best aanstekelijk zijn en het hen nog gewoon aan één hit ontbreekt.
Chanel Beads @ Museum
Chanel Beads stond met zijn drieën op het podium, maar heeft in zijn muziek veel meer instrumenten dan dat. Het gevolg was dat er heel veel achtergrondbandje meeliep waardoor spontaniteit al snel verdween uit de set. De zang van de frontman deed een beetje denken aan WU LYF waardoor er een soort van bevreemdende sfeer ontstond, al pakte die ook in. Ook hier moest het nooit te snel of te intens gaan, maar zwaaide rust en inleving de plak. Toch was er een heel erg enthousiaste toetsenist die wel het publiek eens inkwam om iedereen wat op te jutten, al bleef iedereen nogal kalmpjes staan. Die rode draad zorgde er voor dat geen enkel nummer ook echt bleef hangen, al was er ook niets dat echt stoorde. Een gewoon aangenaam setje.
Vanavond, op 4 november, kan je de groep aan het werk zien in Cactus Muziekcentrum.
Girl Ultra @ Orangerie
Uit Mexico kwam Girl Ultra afgezakt naar de Orangerie met een drummer om haar dromerige r&b bij te staan. Het was wel gezellig, maar na drie liedjes hadden we ook wel alles gehoord wat we dienden te horen. Het muzikale bleef te veel op de vlakte en de beats gaven ook niet de leuke energie die we van de Spaanstalige muziek verwachten. Het was ook vooral de drummer die de show stal door vol inleving te spelen, maar echt omverblazen deed Girl Ultra ons niet.
Quade @ Museum
De rust werd nog een tijdje bewaard in de Botanique met Quade, een band die heel erg opbouwende postrock bracht die heel stil bleef en ons vooral kon laten wegdromen. De toeschouwers gingen erbij gaan zitten om heel erg goed te kunnen luisteren naar wat de band exact bracht. Zo hoorden we een piano die in combinatie met duistere gitaren telkens een bepaalde sfeer probeerd ete scheppen. Om het gevoel compleet te maken, werden er ook nog violen aan het geheel toegevoegd en zo bracht ieder laagje in iedere song ook iets bij, al konden we gewoon genieten van de schoonheid die zich in deze intimiteit herbergde en dat is ook een talent.
Mabe Fratti @ Orangerie
Een show van Mabe Fratti brengt altijd verrassingen met zich mee. De ene keer werkt ze met rustige dromerige soundscapes, de andere keer is het visuele heel belangrijk. In de Botanique werd er vooral op het noisy aspect van haar muziek gehamerd met een extra gitarist en drummer als steun om die boodschap kracht bij te zetten. Het was fascinerend om te zien wat ze allemaal uit haar cello kon laten komen door de vele effecten die ze erop stak. Met haar heel erg intense stem kon het zeker ook soms wat angstaanjagend overkomen, maar toch bleef het op de een of andere manier boeien. Toen het wat harder klonk en de gitaar echt uit de bocht vloog, werden we helemaal meegezogen in haar wereld. Mabe Fratti wist op die manier toch even mensen naar een andere plek dan de Botanique te laten reizen door ze helemaal in de intensiteit mee te slurpen.
Op zondag 10 november speelt Mabe Fratti op Sonic City in Kortrijk.
Untitled (Halo) @ Rotonde
De dromerige shoegaze van Untitled (Halo) mocht een goed gevulde Rotonde verwelkomen tijdens hun show. De jonge band was er duidelijk van onder de indruk, maar liet het toch niet aan hun hart komen. Zo speelden ze met rust door de gitaren altijd in een bad van reverb te steken en zelfs geen drummer mee te hebben. Meer nog, de drummer werd vervangen door een persoon die zich met enkele cdj’s kon verhelpen en zo voor wat percussie zorgde. Het gaf aan dat Untitled (Halo) een band is die de nieuwe generatie kan aanspreken en dat deed het ook door heel mooie indierockliedjes te brengen. Met een zangeres die een heel hoge stem had en dan een zanger die heel ruw klonk, had het ook genoeg verrassende effecten om te blijven boeien.
English Teacher @ Orangerie
Onlangs kreeg English Teacher nog de Mercury Prize voor beste album voor hun debuut en dus gaat het heel snel voor de Britten. De band lijkt ook met iedere liveshow beter te worden en dat was in de Botanique niet anders. Al van bij het begin viel op hoe hoog hun niveau was in vergelijking met alle andere bands die er op zondag al speelden. English Teacher torende er duidelijk bovenuit en het was ook te zien aan al het publiek die in de Orangerie stond. De band pakte iedereen al snel in met het snedige “R&B” om daarna de gashendel terug te draaien en iets rustiger te spelen. De nadruk werd plots op de soulvolle stem van de zangeres gelegd en die bleek zelfs heel indrukwekkend te zijn. Met haar natuurlijke charme en sterke podiumpresence pakte ze zelfs iedereen in. Naar het einde toe zorgde een snelle versie van “The World’s Biggest Paving Slab” nog voor heel veel enthousiasme in de zaal, maar tegen dan had de band iedereen al lang ingepalmd met een uitstekende show. Een mix tussen soul, postpunk en zelfs een streepje pop maakt dat de grens voor English Teacher nog lang niet bereikt is.
Kassa Overall @ Museum
De meest sfeervolle set van de dag kwam er als laatste in het Museum met Kassa Overall. De rapper en drummer begon nochtans heel vreemd aan zijn set met enkele luide ademhalingen en vreemde jazzy stukjes, maar eens de band zijn groove vond, konden we niet anders dan bewegen en dansen. Dat de bandleden met wat bongo’s en een saxofoon ook voor een extra dynamiek zorgden, hielp hier ook bij. Zelf was Kassa Overall de gedroomde frontman. Hij hypete zijn publiek op, vertelde de meest absurde zaken en toverde vooral een lach op ieders gezicht. Zo kon iedereen een uur genieten van verfrissende drumsolo’s, leuke jazzy intermezzo’s en zelfs streepjes soul. Dat iedereen ook werd betrokken bij de show door te moeten meezingen, zorgde ervoor dat het laatste streepje energie nog uit iedereen werd getrokken waardoor Kassa Overall nog een last-minute verrassing van de dag was.
Charlotte Day Wilson @ Orangerie
De eerste herfsteditie van Les Nuits werd afgesloten door Charlotte Day Wilson. De zangeres heeft een klok van een stem en dat viel al meteen op bij de eerste noten die ze begon te zingen eens ze het podium op kroop. Samen met een harpiste, een gitariste en een drummer had ze een band bij zich die haar muziek naar een hoger niveau kon tillen. Het klonk allemaal zo loepzuiver en perfect, dat de set ook een beetje aan spontaniteit miste. Het was precies allemaal heel goed uitgedokterd en de achtergrondzang was fantastisch, maar daardoor kwam de muziek na een tijd te veel als eenheidsworst naar voor. Zelfs wanneer Day Wilson even haar gitaar vastnam of een saxofoon in de aanslag nam, bleef het tempo even gezapig als de vorige nummers. Jammer, want met een streepje spontaniteit zou Charlotte Day Wilson echt een grote artieste kunnen worden. Nu is het gewoon muziek die we in iedere koffiebar horen: het klinkt goed en stoort niet, maar we zullen het niet onthouden.
De eerste editie van Les Nuits in november bleek zo toch een geslaagde editie te zijn. De sets van de bands waren uitstekend, de bandleden zelf gingen ook andere bands checken en er werd heel wat ontdekt. Of het volgend jaar weer van dat zal zijn, blijft de vraag, maar voorlopig is deze najaarseditie alvast muzikaal zeer geslaagd gebleken.
