Jammer nieuws voor iedereen die ernaar uitkeek om Kelly Lee Owens binnen twee weken aan het werk te zien in de Botanique, want de Welshe dj, producer en zangeres annuleerde haar komst naar Les Nuits Weekender. Maar niet getreurd (of net nog meer), want met Dreamstate is er wel een hoop nieuwe muziek om je tranen mee te drogen. Dat album had al voor er nog maar sprake van was grote schoenen te vullen, want al van bij haar titelloze debuut werd haar een mooie toekomst voorspeld. Die toekomst ging ze tot enige tijd geleden veelal tegemoet onder het goedkeurende oog van de meerwaardezoeker, want ook opvolger Inner Song werd met sterren bedolven, maar een doorbraak bij het echt grote publiek leverde het niet op.
Dat Kelly Lee Owens sindsdien op tour trok met Depeche Mode en nu ook effectief heeft gekozen voor een groot label, zorgt ervoor dat het er nu wel van zou kunnen komen. Dreamstate is namelijk de eerste release onder dh2, een meer dansbare tak van Dirty Hit, en dat onder leiding van The 1975-drummer George Daniel. Een groter publiek dus, maar ook gewoon het feit dat de muziek die de Welshe in de aanloop naar deze langspeler uitbracht een pak toegankelijker klonk dan haar voorgangers. Pas op, Kelly Lee Owens maakt nog altijd geen makkelijke elektrodance; ze blijft achteraf gezien trouw aan haar eigen evolutie.
‘Give yourself the permission to dream bigger’ is het zinnetje uit de perstekst die het meest blijft nazinderen en uiteindelijk ook het best bij Dreamstate an sich past. Doorheen het album geeft de producer namelijk elk nummer meer dan voldoende tijd om zich te ontplooien, waardoor elke song ook perfect binnen het geheel als binnen zijn eigen tracktitel past. Een enorm dromerige plaat dus met andere woorden, waarin we telkens meanderen tussen verschillende facetten van dat idee. Opener “Dark Angel” voelt in eerste instantie bijvoorbeeld heel mysterieus aan, om dan als een lentezonsopkomst helemaal open te breken in euforie. En van dan af is het eigenlijk vrij moeilijk om stil te blijven staan.
Het bezwerende “Dreamstate” rolt namelijk geleidelijk aan de rode loper uit richting club, waarna er een enorm sterk drieluik volgt dat ons meteen alle facetten van de avond laat zien. Dat “Love You Got” daarin al als single werd gebruikt, is dankzij zijn toegankelijke en liefdevolle dansbare dromerigheid haast een evidentie. Dat het daarbij meteen ook een mooie intro vormt voor het nummer dat Dreamstate perfect samenvat, is dan weer een aangename verrassing. “Higher” brengt ons effectief naar hogere sferen, maar laat ons daarbij ook beseffen hoe diep Kelly Lee Owens ons, zonder dat we dat goed en wel door hadden, al mee in haar wereld heeft gesleurd.
En eenmaal we die gedachte hebben omarmd, geven ook de op het eerste gehoor minder speciale nummers al hun geheimen prijs. Voor “Ballad (In The End)” werkte de Welshe namelijk samen met de helft van The Chemical Brothers, wat uiteindelijk voor een elektronisch rustpunt in het geheel zorgt, inclusief strijkers. Nog zo eentje dat zijn titel helemaal waarmaakt dus, en zo komen we na “Sunshine” – jawel – ook uit bij “Air”. We zouden het bijna een door de lucht geleide song kunnen noemen, die soundscape-achtig een beatje toelaat. Rustgevend en enorm dansbaar tegelijkertijd. Op papier tegengestelden, maar Kelly Lee Owens weet er altijd wel iets van te maken.
Het is namelijk enorm moeilijk om emotioneel te raken met puur elektronische muziek, al is het niet onmogelijk, zo bewijst de producer nog een laatste keer met afsluiter “Trust & Desire”, maar eigenlijk ook gewoon met Dreamstate in zijn geheel. Ze doet dat weliswaar op een meer toegankelijke manier dan voordien, maar dat kan misschien wel eens haar grote doorbraak betekenen. Kelly Lee Owens zou het in elk geval verdienen, want haar vierde langspeler werd een enorm degelijk geheel, dat de vruchten plukt van zeven jaar lang geloven in jezelf zonder toegevingen te doen aan het grote publiek.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Higher”, ons favoriete nummer van Dreamstate, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
