Met de video “5 People 1 Guitar!” verwierf de Canadese band Walk Off The Earth in 2012 wereldfaam. De (toen nog) vijf leden coverden er op één gitaar (de titel van de video had dat al wat weggegeven) “Somebody That I Used to Know” van de Belgisch-Australische Gotye en de Nieuw-Zeelandse Kimbra. Op inventieve wijze pakten ze de wereldhit aan en gingen de Canadezen vervolgens zelf viraal. Voor een groot deel van het publiek zullen ze altijd die van die ene video blijven, al zaten ze allesbehalve stil in de jaren tot nu. Ze brengen nog steeds creatieve covers uit (hun Beatles-medley werd online ook gretig gedeeld), produceren de online kinderreeks Romeo Eats, die ze ook van smakelijke muziekjes voorzien, en maken al lange tijd eigen werk, al moeten we er eerlijk over zijn dat die pophitjes niet op de hoogste plekken van menig ranglijst belanden. Desondanks valt hun eclectische stijl, met elementen van rock, pop, reggae en folk, te appreciëren. Het publiek in Ancienne Belgique wilde dat punt alvast onderschrijven.
Als eerste betrad onze eigenste Milo Meskens het podium. Vorige week zagen we hem nog in de Brugse Magdalenazaal in een line-up die JEN had samengesteld, waar hij zijn nieuwe album All The Things I Couldn’t Tell My Therapist deelde met het publiek. In de grote zaal van Ancienne Belgique mocht de Vilvoordse singer-singerwriter nog geen halfuur na het openen van de deuren onder de podiumlichten gaan staan, aangezien Walk Off The Earth al om 20 uur aan hun muzikale rit wilde beginnen.
De zaal was amper voor een derde gevuld toen Meskens en bandleden het podium betraden. De spanning werd meteen ingezet middels gitaar en drums die gestaag in tempo toenamen – het deed ons wat denken aan “Can’t Stop” van de Red Hot Chili Peppers. Er was weinig tijd voor small talk tussendoor, want het tijdschema was krap en Meskens had dat goed begrepen. Hij jaagde er op twintig minuten vijf nummers door, zonder dat het als een verplichte sneltrein aanvoelde. Hij nam niet meer tijd dan nodig om zijn nieuwe plaat te vermelden en daaruit vervolgens “If I Don’t Want To Live, Do I Die?” te spelen. Dat werd opgevolgd door hitje “New Beginning”, waarbij de rode vloer al goed gevuld stond en er bij het publiek een algemeen gevoel van herkenning ontstond. Het plezier op het podium steeg andermaal toen het applaus net wat enthousiaster en oprechter weerklonk. Met het vijfde nummer “Stone Cold Liar” werd meteen het einde van het setje bereikt, waarbij leek alsof alles kapot mocht. Er zat veel variatie in de set, waardoor Meskens’ korte passage een mooi visitekaartje was voor wie hem nog niet kende.
Tijdens de wissel werd het ene instrument na het andere op het podium gezet, waarbij maar liefst drie percussiesets werden geplaatst. Een fan die daar net iets te enthousiast van werd, probeerde vanuit het publiek met voetbalkreten alle aanwezigen in extase te brengen, maar dat werd een mislukte zet. Dat het publiek wel degelijk bereid was om uit hun dak te gaan, toonde ze toen de lichten doofden en Walk Off The Earth op mysterieuze tonen ten tonele verscheen. Als prelude op het eerste nummer werd een kortstondig drumduet opgevoerd, tot Sarah Blackwood het publiek begroette en “Rule the World” op de zaal werd losgelaten. Het energiepeil zat hoog en dat was duidelijk te merken. Blackwood beeldde uit wat ze zong – wij zagen precies een halfzus van Paramore’s Hayley Williams staan – en trompettist David Speirs stond bijna letterlijk geen enkele seconde met beide voeten op de grond.
De sfeer zat er dus meteen in. Net voor “Fire In My Soul” zong het publiek gretig de door Blackwood opgelegde ‘ooh-ooh-ooh’-klanken en klapten handen in elkaar alsof ze nooit wat anders hadden gedaan. Gitarist Gianni Luminati ging in stoere rockpose tegenover vrouwlief Blackwood staan, maar de aandacht werd opgeëist door Speirs die zich liet gaan op de dwarsfluit, waarna het nummer overging in een countryversie van Gnarls Barkleys “Crazy”. Het moest vooral enorm snel duidelijk worden dat er weinig rode draad doorheen de avond zou lopen, we ons aan alles konden verwachten en er vooral op iedere vierkante centimeter van de ruimte genot moest zijn. ‘Please feel free to sing along the entire night’, een verzoek dat eigenlijk al een onuitgesproken afspraak was sinds het begin en dat bij Wheatus’ “Teenage Dirtbag” nogmaals door iedereen werd bevestigd.
Dat aanwezige publiek was trouwens zeer gevarieerd, gaande van enthousiaste twintigers en dertigers die zich het virale knalmoment van de band wellicht nog levendig kunnen herinneren, tot (groot)ouders die de glowsticks van hun (klein)kinderen al na enkele minuten moesten overnemen. Bedtijd is een concept dat niet telt wanneer het om muziek gaat, dat werd duidelijk aangetoond. Het gros van de aanwezigen ging er meer dan volledig voor en zong alle gekende nummers mee; tijdens de voor hen onbekende songs werd dan maar met klanken gegooid die enigszins konden kloppen.
Het minder passende “Anthem” – dat net iets te veel aanvoelde als Bruno Mars – werd gevolgd door het tweede korte drumduet, dat enkel de stilte diende op te vullen zodat Blackwood en Luminati backstage hun drie zonen (van zeven, negen en elf jaar) konden halen – zij gaan inmiddels door het leven als ‘Luminati Suns’. Terwijl hun ouders en band als achtergrondkoor fungeerden, brachten ze “Whatever” waarbij het drietal zich, afgezien van de kleinere formaten van gitaar en drumstel, gedroeg als geboren sterren. Het was schattig en klonk niet slecht, maar het zou hier toch eerder als kinderarbeid geklasseerd worden.
De variatie in de set was dan ook tegelijk een sterkte en een halve vloek. Walk Off The Earth staat erom bekend atypische covers te brengen en dat betekent live een meute enthousiaste meezingers in de zaal, waardoor er weinig aandacht gaat naar hoe de groep het heeft omgevormd. AC/DC’s “Thunderstruck” kreeg een heel leuke opening op ukelele, maar de zachte, lieve klank in Blackwoods stem is met de beste wil van de wereld niet weg te krijgen, waardoor ze deze klassieker misschien beter niet hadden aangepakt. De kordate wissels tussen stijlen en tempo’s voelden soms ook wat te abrupt aan, waardoor we nood hadden aan een landingszone om in een andere sfeer terecht te kunnen komen. Laat dit vooral gelden als een weergave van de beleving en niet als harde kritiek, want het viertal (tijdens sommige nummers met zes op het podium, kinderen niet inbegrepen) bewees vooral van begin tot eind dat het een getalenteerde bende is. We zagen ieder lid minstens vijf verschillende instrumenten bespelen, soms zelfs meerdere door elkaar. Er zijn er weinigen die dat live tonen, laat staan een volledige set lang.
Richting het einde werd alles uit de kast gehaald. Hun medley van meer dan vijftien Beatles-nummers (in chronologische volgorde), een presentatie van de ‘Saxo-Didge’ (een kruising van een saxofoon en een didgeridoo, zoek het zeker eens op) en een gezamenlijke, knap georchestreerde drumjam waar zelfs mensen zonder gevoel voor ritme van genieten. Alles bouwde in energie en volume op tot wellicht hét hoogtepunt voor veel van de aanwezigen: Gotye’s “Somebody That I Used To Know”, hun magnum opus dat ze meer dan tien jaar vanop ieder podium geweerd hebben en pas een dikke week geleden vanonder het spreekwoordelijke stof haalden. Het nummer werd opgedragen aan ‘Beard Guy’, zijnde bandlid Mike Taylor, die in 2018 onverwacht overleed in zijn slaap. De gedachte aan hem was bijna even mooi als de cover, die na de vele jaren nog steeds standhield en een knap staaltje muzikaal teamwork bevatte. Bij de laatste twee nummers kwam Luminati Suns nog even opdraven – bedtijd telde dus écht niet in de AB.
Om de verjaardag van frontvrouw Sarah te vieren, doken plots heel wat ballonnen op in het publiek en weerklonk het traditionele “Happy Birthday” – het resultaat daarvan beloofde de band alvast online te zetten. De groep genoot duidelijk van de show en de locatie (de balustrades van Ancienne Belgique deed Blackwood zelfs denken aan The Muppet Show) en bedankte het publiek daar enorm voor, wat zeker wederzijds was. Alhoewel we misschien meer covers hadden verwacht, zette de groep vooral in op ontdekking. Er werden veel nummers gespeeld die doorgaans aan grote aandacht waren ontsnapt doorheen de jaren, maar daarom niet minder fraai zijn. Samen met alle aanwezigen maakte Walk Off The Earth er een avond vol liefde en plezier van. We kunnen ons moeilijk inbeelden dat iemand zich niet zou geamuseerd hebben. Zelfs de eerder norse man naast ons die duidelijk door zijn vrouw was meegesleurd, klapte met een brede glimlach mee tijdens de bisnummers. Walk Off The Earth is zo’n band die we gaandeweg wat uit het oog waren verloren, maar zeker niet uit het hart.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Facebook / Instagram / Website
Setlist:
Rule the World
Fire in My Soul
Crazy (Gnarls Barkley cover)
Teenage Dirtbag (Wheatus cover)
I’ll Be There
Bet on Me
Eye of the Tiger (Survivor cover)
Anthem
Whatever (met Luminati Suns)
Stick Season (Noah Kahan cover)
Better At Love
Mom’s Old Car
Thunderstruck (AC/DC cover)
Hold On
Gang of Rhythm
On the Road
Long Way Home
The Beatles-medley
Red Hands
Somebody That I Used to Know (Gotye cover)
Beautiful Things (met Luminati Suns)
My Stupid Heart (met Luminati Suns)