Powerwolf @ Lotto Arena: Meedogenloos bij volle maan

Powerwolf heeft zich de laatste twintig jaar weten bewijzen als een van de meest vooraanstaande powermetalbands. De Duitsers uit Saarbrücken vierden vorig jaar hun twintigste verjaardag, maar dat wil niet zeggen dat ze daarom al uitgespeeld zijn. In juli bracht de formatie met Wake Up the Wicked namelijk hun tiende langspeler op de markt. Een heel degelijk album, dat in slechts zevenendertig minuten hun status als uithangbord van hun genre nogmaals bevestigde. Omdat de traditie wil dat bij zo’n plaat natuurlijk een grootse tour hoort, streek het vijftal neer in onze Antwerpse Lotto Arena.

Een uur nadat de deuren opengingen, mocht Wind Rose al aantreden om de feestelijkheden voor geopend te verklaren. Het viertal uit Pisa kleedt zich steevast volgens de heilige geschriften van Tolkien en zorgt zo telkens voor sfeer op het podium. Zo ook gisterenavond: het middenplein stond om half zeven al afgeladen vol en had er duidelijk zin in. De Italiaanse groep bracht deze vrijdag nog het album Trollslayer uit, dus we verwachtten ons aan enkele nieuwe nummers. Toch bleef het nieuwe materiaal bij “Rock and Stone”, dat het publiek wel goed leek te ontvangen. Bij “Drunken Dwarves” vormden zich de eerste moshpits van de avond en op “Mine Mine Mine!” zagen we zelfs enkelen over de hoofden van het publiek surfen. Spijtig genoeg leed de groep aan wat technische mankementen waardoor het signaal niet meer langs de boxen naar de zaal kwam, maar dat deed niet af aan de strakheid waarmee Wind Rose zijn nummers speelde. Publiekslieveling “Diggy Diggy Hole” sloot de openingsset af en werd nadien nog een tijdje nagezongen.

Ook HammerFall kwam mee op de tour van Powerwolf en mocht twintig minuutjes na Wind Rose tonen wat ze in hun mars hadden. Dankzij hun dertigjarige bestaan kunnen we de groep uit Göteborg als een vaste waarde binnen hun genre rekenen. Gisterenavond bespeelden ze dan ook de Lotto Arena als een band van dat kaliber. Even leek het alsof HammerFall de headliner van de avond was; niet alleen door hun leeftijd, maar ook door de pure kwaliteit en behendigheid waarmee ze hun songs live speelden. Bij eerste nummer “Avenge the Fallen” bereikte de stem van Joacim Cans al een eerste keer een Bruce Dickinson-niveau en ook de eerste Iron Maiden-achige gitaarsolo liet niet lang op zich wachten.

Toch vonden we de set van HammerFall net iets te veel van het goede. Ook het publiek was net wat minder enthousiast dan bij Wind Rose en de vaak lange cliché bindteksten van de frontman haalden te veel tempo uit het gebeuren. Naar het einde van hun show toe merkten we ook dat de vermoeidheid hen parten speelde: waar ze op “Renegade” nog wild in het rond liepen, bleef het bij “(We Make) Sweden Rock” relatief statisch. Dat de groep op dit punt in hun carrière nog vrij weinig te bewijzen heeft, speelt volgens ons wel in hun voordeel. Ondanks de vermoeide indruk speelde HammerFall uiteindelijk nog altijd een set waar veel heavymetalbands jaloers op zouden zijn.

Om negen uur stipt lieten de roadies dan eindelijk het doek naar beneden vallen waarachter zanger Attila Dorn en de zijnen zich hadden klaargemaakt om ons voor net geen twee uur te entertainen. Die twee uur zaten zodanig vol van spanning en actie, dat we ervan overtuigd zijn dat gisterenavond een van de beste metalshows van het jaar zich voor onze ogen ontplooide. Op de tonen van “Bless ‘em With the Blade” was het begin van een majestueuze show een feit. Kort na het begin waren de eerste knallen ook al van de partij: pyrotechnics en gelijksoortige showelementen waren steeds de rode draad doorheen de show. Dat we in de vele herhalingen van het zinnetje ‘Hallo Antwerrepeuh’ een echo hoorden van een Duitse Alex Agnew, deed ons dan ook al meteen thuis voelen. Niet dat thuiskomen daarom betekende dat we in een gezellige woonkamer zaten: het podium was prachtig opgebouwd uit verschillende ornamenten die eerder deden denken aan verlaten kerkers, mossige begraafplaatsen en kerkjes in verval. Op drie gigantische schermen achter het drumstel werden steeds beelden geprojecteerd om het publiek nog meer onder te dompelen in de wereld van onze geliefde wolfachtigen. 3D-renders van beestachtige weerwolven, grimmige piratenschepen en barokke glas-in-loodramen passeerden onder andere de revue.

Het schrok het publiek niet af, in tegendeel: de eerste noten van “Incense & Iron” hadden de PA nog geen halve milliseconde verlaten, of er werd opnieuw hevig in het rond gemosht. Het aandeel van Wind Rose en HammerFall als publieksopwarmers in die spontane volkswoede laten we nog in het midden. Dat grootste hit “Army of the Night” al als derde nummer in de set zat, kan er ook iets mee te maken hebben. Over de inkleding was overigens goed nagedacht, zoals we van een groep van deze leeftijd wel kunnen verwachten. De show- en muziekelementen zaten voortdurend in elkaar werweven. Vanzelfsprekend zorgde elk van deze voorwerpen voor nog extra gejuich van het publiek. Bij “Amen & Attack” werd er een kerkorgel op het podium gerold dat Falk Maria Schlegel prachtig bespeelde. Diezelfde Falk trad op sommige momenten ook op als vicefrontman en interageerde constant met Dorn om hun toeschouwers nog wat meer op te hitsen. Bij “1589” – onze persoonlijke favoriet van het laatste album – was hij dan weer het kop van jut toen hij de brandstapel op werd gejaagd. Bij “Fire & Forgive” zagen we dan weer een schim van Till Lindemann toen zijn landgenoot twee vuurpistolen bovenhaalde. Hoewel die vlammen zich op enkele meters afstand van het publiek bevonden, zetten ze het middenplein toch telkens weer in lichterlaaie. Niets mis met wat pyromanie, toch?

Dat het middenplein niet lag te slapen, kunnen we mooi illustreren met het feit dat de band het meezingstukje in “Armata Strigoi” niet eens moest voortonen: de toeschouwers kenden de setlist blijkbaar zo goed vanbuiten dat ze het nummer al meteen begonnen te zingen. Om van de bijhorende moshpit nog maar te zwijgen. We hebben het nagekeken, maar de ziekenhuisverzekering was niet inbegrepen in de ticketprijs. Het was maar een enkel moment waaraan we konden zien dat de aanwezigen er, net zoals de band, waanzinnig veel zin in hadden. De twee speelden steeds op elkaar in, voedden elkaar en daagden elkaar een hele avond uit. Hoewel de bindteksten van de groep bij momenten door Gert Verhulst en co. geschreven leken en we daardoor eerlijk gezegd wat wegzakten in onze stoel, werkte het wel steeds om de rest van het publiek daarmee aan hun kant te krijgen. Vooral bij het laatste nummer van de show: “Werewolves of Armenia”, waarbij de vloer Mozes-gewijs in twee delen werd gespleten.

Dat het niet altijd moet knallen, bewees Powerwolf met een loepzuivere versie van “Alive or Undead”, dat vooral door de krachtige operastem van Attila, de brandende piano van Falk en de opbouw van de rest van de band naar een zoveelste showclimax een bijzondere ondertoon kreeg. De zaal vulde zich gauw met telefoonlichtjes en zo was de sfeer ook meteen gezet. Horn toonde zo niet alleen een meer emotionele kant van zichzelf, maar kon tegelijk demonstreren dat je niet altijd moet schreeuwen om een equipe metalheads in bedwang te houden. Dat je wel best niet te lang rond de pot blijft draaien, hoefden we deze gasten ook niet uit te leggen. Vlak daarna volgde tweeluik “Heretic Hunters” / “Sainted by the Storm”, waar ook gitarist Matthew Greywolf met zijn flying V en drummer Roel van Helden met zijn dubbele kick hun muzikale waarde in de spotlight konden zetten. Dat laatstgenoemde nummer klonk trouwens behoorlijk roodgloeiend, om in het thema van ‘vuur’ te blijven, en veroorzaakte een zogenaamde ‘rowing pit’. Was dat om symbolisch te blussen, of zoeken we het te ver?

Dat de catalogus van Powerwolf daarnaast gewoon volzit van de oorwurmen, is nu geen geheim meer. De titel van “We Don’t Wanna Be No Saints” klinkt in de oren van een Engelsman misschien als Engels met haar op, maar de song zat na afloop nog uren in onze trommelvliezen vast. “Demons Are a Girl’s Best Friend” is dan weer een publieksfavoriet en werd ook luidkeels meegezongen. In de bisronde zat als ‘verrassing’ nog “We Drink Your Blood”, dat bij de meest hardcore fans wordt gezien als hét nummer waar ze zich mee willen identificeren. Dat het middenplein als resultaat dus wel zou kunnen genieten van een grondige onderhoudsbeurt, hoeven we er inmiddels al niet meer bij te vertellen. Nummer na nummer, hit na hit, wist Powerwolf zichzelf gisterenavond muzikaal te overtreffen. Was het niet door de chemie tussen de bandleden, dan was het zeker door de finesse waarmee die bandleden voor de dag kwamen.

De perfectie blijft, zoals het lot het wil, een onhaalbare prestatie, maar gisterenavond zagen we Powerwolf toch dicht in de buurt komen. Als de Lotto Arena geen dak had, hadden we in alle waarschijnlijkheid een volle maan kunnen waarnemen. Er was metal, er was power, maar er was vooral wolf. De Duitsers kwamen, zagen en overwonnen. Ze bespeelden het publiek als een poppenkast en lieten zich door de respons inspireren om een extra tandje bij te steken. Met succes, want de band speelde gisterenavond zomaar even een optreden van wereldklasse.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Facebook / Instagram / Website

Setlist:

Bless ‘em With the Blade
Incense & Iron
Army of the Night
Sinners of the Seven Seas
Amen & Attack
Dancing With the Dead
Armata Strigoi
1589
Demons Are a Girl’s Best Friend
Stossgebet
Fire & Forgive
We Don’t Wanna Be No Saints
Alive or Undead
Heretic Hunters
Sainted by the Storm
Blood for Blood (Faoladh)

Sanctified With Dynamite
We Drink Your Blood
Werewolves of Armenia