LiveRecensies

De La Soul @ De Roma: Vrede op aarde

© CPU – Nathan Dobbelaere (archief)

Albums die een jubileum vieren, zijn altijd een goede aanleiding voor een band of artiest om uit te pakken. Maar De La Soul is eigenlijk nooit echt weggeweest. De Amerikaanse rapgroep stond meerdere keren op het podium met Gorillaz en trad ook onder hun eigen naam op in ons land, onder andere op festivals zoals Dour, Couleur Café en afgelopen zomer nog op de Lokerse Feesten. Dat laatste festivaloptreden was ter ere van de 35ste verjaardag van 3 Feet High and Rising. Op de Grote Kaai bleven we toen echter wat op onze honger zitten, omdat de instrumentals van tape kwamen. Later werd aangekondigd dat er voor hun zaalshows een liveband zou worden geregeld. Of dat waar was, maakte weinig uit, want fans hadden al twintig jaar op een Belgisch zaaloptreden moeten wachten. Dat De Roma al lang van tevoren was uitverkocht, zorgde op deze zonnige zaterdag alleen maar voor extra positiviteit.

Het Antwerpse dj-duo Thong & Droppa warmde het publiek op in de foyer met hun eigenzinnige vinylcollectie vol soul, jazz en hiphop. Als een van de rappers van de Sint-Andries MC’s was 2000 ruimschoots vertegenwoordigd. Dat De La Soul een kwartier op zich liet wachten, deed geen afbreuk aan de sfeer. De zaterdagavond was nog jong, en het publiek stond te popelen om los te gaan. Het concert begon met een energieke intro van MC en vaste DJ Vincent Mason. ‘Antwerp, what’s up yo!’, klonk het door de zaal, waarna de toon werd gezet voor anderhalf uur kleurrijke hiphop, die perfect de diversiteit van Long Island, New York weerspiegelde. De keuze om een liveband in te schakelen was een meesterzet. Vooral de blazerssectie, met twee trompettisten en een saxofonist, voegde een warme, zwoele laag toe aan de interactie tussen Mason en Kelvin Mercer, die het publiek meteen uitnodigde om in beweging te komen. Dit bereikte zijn hoogtepunt bij “Pass the Plugs”, waar ook de live drums het publiek aanspoorden om voluit mee te doen. Mercer en Mason schitterden als ceremoniemeesters en wisten het publiek met hun humoristische verhalen moeiteloos te charmeren.

© CPU – Nathan Dobbelaere (archief)

De humor maakte al snel plaats voor muzikale virtuositeit. Vooral Mason had zijn vlijmscherpe scratchtechnieken nog altijd paraat, terwijl Mercer razendsnel zijn verzen bleef spitten. Het duo was op z’n best wanneer ze het publiek van beide kanten aanspoorden om de handen in de lucht te gooien en mee te bewegen op het ritme. Hiphop in een schouwburgachtige setting was misschien wat ongewoon, maar het duo maakte er hun missie van om ook de mensen in het zitgedeelte aan het viben te krijgen. Zeker tijdens “Eye Know” was het onmogelijk om stil te blijven zitten op de aanstekelijke boombapbeats. De funky gitaarlijnen gaven je het gevoel dat je op de achterbank van een roze Cadillac door de East Coast reed. De vloeiende dynamiek tussen het rapduo en de band zorgde ervoor dat het optreden geen moment verveelde. Alles draaide om de liefde voor hiphop in al haar facetten, en stiekem ook voor de mensheid.

Met de gemeenteraadsverkiezingen in aantocht, gaf De La Soul een masterclass in hoe verschillende generaties in harmonie samen kunnen komen. Veel hiphopheads uit de jaren tachtig en negentig hadden hun kinderen meegenomen om hen te laten zien waarom ze destijds gekluisterd zaten voor Yo! MTV Raps. Toen de band even naar de coulissen werd gestuurd, kwam de oldschoolhiphopvibe pas echt op gang. Mercer en Mason dansten vol overgave op hun eigen moddervette beats. Toen een derde MC zich bij hen voegde, bracht “Ghetto Thang” de ‘real shit’. Ja, zelfs in de vreedzame wereld van De La Soul kan soms een gewapend conflict opduiken, iets wat je je in een Vlaamse provinciestad nauwelijks kunt voorstellen. De set kreeg een kwartier lang een gangstaraptintje, wat het testosteron in de zaal deed stijgen. Helaas kwam het geluid door de overweldigende beats niet altijd even zuiver over, waardoor het soms eerder als pure geldingsdrang aanvoelde, zoals gorilla’s in een kooi.

© CPU – Nathan Dobbelaere (archief)

Na al dat geweld keerde De La Soul terug naar hun klassieke geluid met de hit “Me, Myself and I”, waarbij de gebalde vuisten veranderden in vrolijk klappende handen. Kortom, de rappers hielden zichzelf een spiegel voor en lieten ouderwets plezier de boventoon voeren. Vanuit de hiphophemel zag Trugoy the Dove dat drie het magische getal is dat voor eeuwig zal blijven resoneren binnen de internationale hiphopgemeenschap. Met snippets van Al Green en een stukje van “Feel Good Inc” kwam de rock-‘n-roll-energie opnieuw naar voren in de set, en liet De La Soul zien waarom ze al decennialang een iconische naam zijn, zelfs buiten hun genre. Met de liveband bewees De La Soul namelijk dat het stereotype dat hiphop niet live beleefd kan worden, voorgoed de prullenbak in kan. De finale met “Ring Ring Ring (Ha Ha Hey)” maakte de tweeduizend aanwezige fans compleet uitzinnig, klaar om de nacht verder in te duiken. Niemand twijfelde er nog aan om buiten samen de vredespijp aan te steken!

De La Soul speelt volgende week dinsdag 8 oktober in een uitverkocht Paradiso.

Related posts
LiveRecensies

Nubiyan Twist @ De Roma: Zeven tinten oranje

Het lijkt alsof Nubiyan Twist nog maar net aan het venster komt piepen en toch is de band al meer dan tien…
LiveRecensies

Fink @ De Roma: Fink en fris

Antwerpen was op de dag voor Halloween het ontvangstcomité voor artiesten met een zwoele, zware stem. Zo stond in het Sportpaleis Nick…
InstagramLiveRecensies

Marcus King @ De Roma: Van soul naar blues

Zo lang geleden was het nog niet dat Marcus King langs De Roma kwam, namelijk pas van maart vorig jaar. De Amerikaanse…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.