Janet Jackson @ Sportpaleis: Glamoureuze stoutmoedigheid

Als jongste kind van de beruchte en beroemde Jackson-familie weet Janet Jackson als geen ander wat het betekent om van armoede naar het sterrendom te klimmen door hard werken. Zonder enige wrok viert de Amerikaanse popster deze reis met haar ‘Together Again’ tour. Voor het eerst in iets meer dan 25 jaar was Jackson opnieuw bij ons te zien. Niet dat ze sinds 1998 op non-actief stond: in de nillies scoorde ze nog hits met de albums All For You en Damita Jo. Vorig jaar verscheen er bovendien een deluxe-editie van Discipline uit 2008. Als allround artieste, die niet alleen bekendstaat om haar zang, maar ook om haar dans- en acteerwerk, weet Jackson haar tijd efficiënt te benutten. Dat was ook tijdens deze show in het Sportpaleis meer dan duidelijk. Elke beat, elke pose en elk kostuum waren tot in de puntjes verzorgd, strak geregisseerd om het publiek – aanvankelijk bedoeld om zittend te genieten – prachtige momenten te laten (her)beleven.

Op Lauryn Hill en haar Fugees moeten we nog enkele weken wachten voordat ze in het Sportpaleis optreden. Voormalig Fugees-lid Wyclef Jean gaf alvast een voorproefje met een optreden van een klein halfuurtje, dat vooral gericht was op interactie. In plaats van een soulvolle hiphopshow, koos Jean ervoor om het zichzelf gemakkelijk te maken en er meer een karaokesessie van te maken, waarbij zijn gitaarpartijen op “No Woman, No Cry” playback leken te zijn. Even later kwam er wat hoop met “Ready or Not”, dat de zaal snel deed ontdooien. De boombaphiphop die volgde, stond echter in schril contrast met zijn nonchalante houding. De eerste flikkerende smartphones voor de vrede verschenen uit de broekzak en het publiek leek klaar om het weekend een dag eerder te laten beginnen. Jean bracht de Caribische zon naar Antwerpen en toonde met baslijnen van “Another One Bites the Dust”, “Billie Jean” en “Don’t Stop ‘Til You Get Enough” hoe je een menigte moet vermaken. Liggend op het podium, kussend met zijn gitaar terwijl hij solo’s afvuurde, bleef er altijd iets te zien. Met Shakira’s “Hips Don’t Lie” – dat hij mede schreef – rondde hij het feest van herkenning extatisch af.

Divastreken waren niet aan Janet Jackson besteed. Mocht dit haar laatste optreden op Belgisch grondgebied zijn geweest, dan zal haar gedisciplineerde werkethiek een blijvende indruk nalaten. Precies om één minuut na negen doofden de lichten in het Sportpaleis, een teken dat de popster op het punt stond te verschijnen. Haar strak in grijs geklede dansers, begeleid door een kleurrijke ceremoniemeester, warmden het publiek alvast op. Jackson zelf betrad het podium later en zette meteen de toon met de energieke nummers “Night” en “2nite”. Hoewel de bovenste ring was afgedekt en de stoelopstelling op het middenplein de zaal voller deed lijken dan die werkelijk was, deed dit geen afbreuk aan de sfeer. De aanvankelijke vrees dat veel op tape zou meelopen, verdween snel toen duidelijk werd dat er achter de led-schermen een liveband stond die de muzikale regie strak in handen had. Dit gaf de show een extra laag authenticiteit en dynamiek.

Voor Jackson ging het vanavond echter niet alleen om perfectie, maar ook om plezier. Op 58-jarige leeftijd verkeert ze nog steeds in topvorm en schroomt ze niet om uitdagende heupbewegingen te maken. Haar lichaamstaal en directe houding vormen een harmonieus geheel. Hoewel haar stem af en toe wat minder zuiver klonk, was dat een klein minpunt dat nauwelijks stoorde. Na een slok water was ze weer helemaal klaar voor het soulvolle “Got ‘Til Gone”, dat naadloos overging in “That’s the Way Love Goes”. Door voortdurend over het podium te bewegen en te dansen, creëerde ze een intieme sfeer, waarbij fans het gevoel kregen dat ze dichtbij hen was. Diezelfde fans zouden, ongeacht de afstand, zonder twijfel door het vuur gaan voor haar.

Het was dan ook geen verrassing dat velen enthousiast van hun stoel sprongen om zich schaamteloos mee te laten slepen door de muziek. In het tweede deel van haar act ging het er steviger aan toe. Gehuld in een schitterende rode glitteroutfit, met dansers in bijpassende kilts, bracht het funky “Nasty” een vurige terugkeer naar 1986. Helaas stond de reverb op de drums wat te sterk afgesteld, waardoor het geluid af en toe als een kakofonie klonk. Jackson en haar team leken er echter geen last van te hebben. Hoe bombastischer het geluid, hoe strakker en hoekiger hun robotachtige dansbewegingen werden. Een snippet van Herb Alperts “Diamonds” voltooide de nostalgische reis en bracht herinneringen terug aan jeugdige discotheekavonden.

Wat betreft showelementen bleef het geheel relatief sober. Alles speelde zich af onder een lichtkoepel op een verhoogd podium, waar de artiesten vrij omheen konden bewegen. Deze opzet zorgde voor een organische dynamiek, zonder dat ze hoefden te letten op ingewikkelde special effects zoals vuurwerk of confettikanonnen. Janet Jackson had geen spectaculaire trucs nodig om de show te stelen; dat kon ze prima zelf. Met een honkbalknuppel in de hand had ze zo kunnen meelopen met The Joker door de achterbuurten van New York, klaar om herrie te schoppen. De strijdlustige Jackson kwam vooral naar voren toen ze, zittend onder een paarse gloed, het ingetogen nummer “Take Care” inzette. Dit zorgde natuurlijk voor een zee van flikkerende smartphones en een juichend publiek, maar lang bleef de melancholie niet hangen.

Na dit korte intermezzo verscheen ze in een maagdelijk wit, donzig kleed en bracht ze met “All for You” een ode aan de vrouwen in de zaal, die werden aangemoedigd om zich volledig te laten gaan. Ook de mannen konden dat bevel niet negeren. Tijdens deze show bestonden er geen ‘guilty pleasures’. Voor wie toch meerwaarde zocht, bood de show voldoende muzikale diepgang, vooral in de klassieke funkpartijen die deden denken aan de meesterlijke gitaarlijnen van Nile Rodgers. In het laatste deel van de show veranderde het Sportpaleis in een ware “Rhythm Nation”. De begeleidingsband kreeg meer ruimte om te schitteren, waardoor de typische arena-eightiessound volledig tot zijn recht kwam. Jackson verscheen nu volledig in het zwart, met een militante uitstraling die herinnerde aan de iconische hoes van Rhythm Nation 1814 uit 1989. De podiumopstelling en kostuums deden zelfs even denken aan haar broer in “Smooth Criminal”. Michael zelf verscheen videografisch tijdens “Scream”, het nummer dat hij samen met Janet opnam. Vijftien jaar na zijn dood blijft hij, ondanks de controverse, nog steeds voortleven in de harten van Janet’s talrijke fans.

Voor iemand met een vijftigjarige carrière in de showbusiness bracht Janet Jackson het er vanavond glamoureus vanaf, zonder te vervallen in grootheidswaanzin of decadentie. Ondanks dat ze ons land 25 jaar niet meer had bezocht, toonde ze met haar optreden dat ze nog altijd impact heeft. Het feit dat ze Antwerpen meermaals noemde in plaats van Brussel, getuigde van een oprechte verbinding met haar Belgische publiek. Dat ze zich stipt aan de tijd hield en haar kledingwissels tot een minimum beperkte, illustreerde dat ze ook anno 2024 het cliché ‘the show must go on’ feilloos beheerst. Maar aan haar pretoogjes en brede glimlachjes te zien, is het stoutmoedige kind in haar gelukkig nog springlevend.