The Drin is een band uit Cincinnati, Ohio. De tweede grootste stad van deze Amerikaanse staat is in de zogeheten Rust Belt, de ‘roestgordel’ dus. In de vorige eeuw was de stad vooral gekend voor de auto-industrie, maar die industrie is ondertussen veel meer dan vergane glorie. Alle oude fabrieken roesten letterlijk weg, vandaar de naam die de staat heeft meegekregen van zijn bewoners. Het verval is enigszins stopgezet en nieuwe sectoren hebben de economische leemte ingevuld. Over het geesteskind van Dylan McCartney, de bezieler van The Drin, is er heel weinig terug te vinden op het wereldwijde web. McCartney noemt zichzelf soms Dylan McCratney of Dion McCartney of Dion McCratney. Lees het gerust nog eens na, het zijn wel degelijk vier verschillende namen. McCartney heeft veel eieren te leggen. Hij speelt dan ook bij Crime Of Passing, Human Program, Mardou, The Serfs, The Switzerlands en Vacation. Zoek de bands eens op op de gekende streamingkanalen en de terugkomst van je reis zal toch redelijk kaal zijn. Maar niet getreurd, The Drin heeft een nieuwe plaat uitgebracht en die willen we je heel graag leren kennen.
Het is duidelijk dat McCartney een man is van twaalf stielen, maar geen dertien ongelukken. De zeskoppige formatie rond de frontman McCartney heeft al drie albums uitgebracht waar het woord eclecticisme voor werd uitgevonden. Noem een genre in de rocksector op en The Drin heeft er wel een nummer of meerdere mee gemaakt. Invloeden met hopen die netjes verdeeld zijn over drie langspeelplaten. In 2021 bracht The Drin Engines Sing For The Pale Moon uit. Een jaar later volgde Down River In The Distance en in 2023 volgde zijn populairste plaat Today My Friend You Drunk The Venom. Niet ‘drank the venom’ dus, maar dichterlijke vrijheid is een torenhoog goed. Elk jaar een plaat, dat is duidelijkheid scheppen! En het woord ‘populair’ is misschien ook wat misplaatst. De band doet totaal geen promotie op een enkele zin hier en daar op Bandcamp na. Vraag ons dus niet de namen van de andere bandleden met een revolver gericht naar onze botte kop, want we zullen zelfs dan de namen van de bandleden moeten schuldig blijven. The Drin is totaal afwezig op sociale media wegens volgens ons allergisch aan deze soorten media en dat werkt eigenlijk best bevrijdend. The Drin is wel ook een Duitse coverband vol muzikanten die het typisch Duitse nektapijt nog vol overtuiging draagt. Elk huisje heeft zijn kruisje gelukkig. Maar over The Drin uit Ohio is het koffiedik kijken in een tas waar enkel water in werd gegoten.
Elude The Torch begint met het ontregelende “Bascinet”. We horen het getjilp van vogeltjes, maar dan wel in een fabriek waar machines de hele tijd hetzelfde vervelende geluid produceren. Enkele rustige gitaarnoten en dan opeens een dikke patat van roestige gitaarakkoorden. McCartney heeft hetzelfde stemgeluid als Peter Murphy van Bauhaus. Het geluid dat de strot voortbrengt, is sinister, hees en zelfs griezelig, maar op een wijze dat we er niet genoeg van krijgen. De vooruitgeschoven single “Elude The Torch” volgt hierop en nu moeten we eerst goed nadenken hoe we dit nummer gaan bespreken. We zetten ons even buiten om woorden te gaan zoeken in de lucht en het gras. We zijn terug ondertussen en schrijven alleen maar dat dit voor ons het beste rocknummer is van het nog redelijk prille 2024. Moest The Velvet Underground dit nummer horen, zouden ze stikjaloers hun instrumenten in de wilgen hangen. Overdrijven we? Neen, echt niet. Vergalopperen we ons en breken we onze twee voorste poten? Misschien, maar zet de dodelijke spuit dan maar in onze hals. Deze song is gewoon grandioos.
“Tommorow’s Just Laughin” is ook nog een knap nummer. De song zou perfect staan in een Ierse bruine kroeg ergens op het platteland waar kaboutertjes je tenen afsnijden en geesten je hersenen doen doldraaien. Maar we moeten eerlijk zijn, het is niet allemaal geniaal en fantastisch wat de band uit de handen schudt. “Comb The Wreckage” vinden we eerder een flauw nummer en McCarntney zingt alsof hij dadelijk de bus moet nemen naar een oord waar alle beerputten samenkomen en waar hij de boel moet gaan opkuisen. En dan is “Scars of Places” eigenlijk nog een tikkeltje erger. Dit is een nummer dat een beginnend bandje van veertienjarigen in een provinciaal gat zoals Grobbendonk of Huizingen de max zou vinden. Met andere woorden: dit is gewoon brak! Maar met het fantastische “Tigers Cage”, de eerste single die de band liet horen, zijn we weer dikke vrienden ondertussen. De gitaarpartij is twee druppels water “The Jean Genie” van David Bowie en laat dit nu net druppels zijn gemaakt van roze diamantjes. “Lease On Life” heeft ook nog een geweldig coole melodie die ons hoofd de hele tijd van voor naar achter laat schudden.
De nieuwe plaat telt twaalf songs en klokt af op vijfenveertig minuten en zevenvijftig seconden. Daar kregen we vroeger de zenuwen van omdat de hele plaat dus niet paste op een enkel kantje van een cassette. Maar goed, de tijden zijn veranderd en dat is, naast het plaatsen van wagentjes op Mars, toch weer een euvel dat we graag opgelost zagen. Als we nu nog even de nummers afwerken in onze beschrijving kunnen we “Persistence” ook gewoon laten links liggen. Het klinkt allemaal nogal arty farty, maar dan toch veel meer neigend naar de farty kant. Maar er is nog een slotakkoord van tien minuten. Het laatste nummer “No One Knows For Sure / Prato Della Valle” begint met een geluid dat precies opgenomen werd in een voos metrostel waar de hobo’s en de zwervers hun slaapplaats voor de kille nacht opzoeken. Op dit toch wel angstaanjagende geluid volgt een knap nummer dat gewoon klare new wave is. The Drin laat het nummer uit elkaar spatten alsof de kwaadste geesten de band verplichten om dit zo op te nemen, op eventuele straf van een vreselijke en eindeloze reis in het vagevuur van Hieronymus Bosch. In het midden van dat oneindige wat dus eigenlijk niet kan, klinkt er berusting en aanvaarding van het zware lot dat de band werd toegedeeld.
Dit is een plaat geworden met een wereldnummer, een rockschijf die het brein doet versplinteren. Enkele songs zijn zo goed dat The Drin grotere podia verdient dan Het Trefpunt in Gent of Café Cabron in Antwerpen waar de band zijn instrumenten uitstalde in april laatstleden. Let op, niets tegen deze podia, eerder integendeel! Andere songs zijn echter erg erbarmelijk en hadden beter in de vochtige repetitiekelder of op de droge repetitiezolder blijven liggen. Dit is een heel coole plaat geworden, maar we zijn blij dat we het niet meer op een cassetje moeten opnemen. Het tijdverlies om verder te spoelen naar een volgend nummer zou ons heel zenuwachtig maken en ons cassetje net niet naar buiten doen keilen. Nu drukken we op een knopje en maken we onze eigen vijfsterrenplaat van Elude The Torch. En nog even dit, bestaat er eigenlijk een foto van de band die niet wazig is alsof de band een bende geesten is die ons na deze review komt angst aanjagen deze nacht?
Ontdek “Elude The Torch”, ons favoriete nummer van Elude The Torch in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
