The Sisters of Mercy @ Kunstencentrum VIERNULVIER (Concertzaal): Zwarte zondag

Er gaat buiten de coronaperiode geen jaar voorbij zonder dat The Sisters of Mercy op Belgische planken staan. Was het niet in de Ancienne Belgique, dan wel in Trix of op Suikerrock, de Lokerse Feesten, Rock Zottegem, enzovoort. De tijd dat de zwarte brigade tot de absolute top behoorde, gaat terug tot begin jaren negentig. De meer rock-‘n-roll herwerking van “Temple of Love” met Ofra Haza bleek commercieel sterk genoeg om nadien de middelgrote zalen te blijven uitverkopen. De cultus rond Andrew Eldritch werd daarbij steeds groter. Het is een publiek geheim dat de Brit een moeilijke mens is. Als hij niet in de clinch lag met platenmaatschappijen, hing hij het varken uit op tournee. Daardoor kende The Sisters of Mercy talloze bezettingswissels. Hoe dan ook, spelen bij een eighties-instituut als Eldritch blijft mooi om op je cv te zetten. Helaas kan dat ook kwalijke gevolgen hebben. Eind januari zou de band na 39 jaar terugkeren naar de Vooruit. Wat op papier een historisch concert had kunnen worden, eindigde in een nachtmerrie doordat het last minute werd afgelast. De show werd onmiddellijk verzet, maar zeggen dat we vol vertrouwen terugkeerden naar de Gentse cultuurtempel, berust op een misvatting.

We zagen de Gentse rockers van Hideous begin deze week al bij Jane’s Addiction in de Ancienne Belgique. Waar hun bluesy desertrock goed paste in het ninetiessfeertje, bevestigde deze support keuze zowel de kracht als de zwakte van de band: ze is multi-inzetbaar. Voor The Sisters of Mercy betekende dit dat we wederom een stevige show kregen, maar dat de mayonaise tergend traag pakte. Het hielp ook niet dat Guillaume Lamont het ‘nice’ vond om iedereen in het zwart te zien, maar zelf in een wit T-shirt en met een witte gitaar als frontman optrad. Desondanks slaagde Hideous erin om de vroege nachtvogels geleidelijk op te warmen voor de hoofdact. Elk nummer, van “Hideous” tot “Curse,” kon aan het einde rekenen op applaus. De handen de lucht in krijgen, kostte ook maar een paar minuten. Iets later viel dan toch het doek, zodat Eldritch en co zich mysterieus konden voorbereiden.

Gisteravond konden alleen de stembureaus zich een vertraging veroorloven. Een ezel stoot zich geen tweemaal aan dezelfde steen, en om half tien was het zover: de gothicachtige sfeermuziek dempte en langs de zijkanten zagen we enkele silhouetten. In een oogwenk schoten gitaristen Kai en Ben Christo uit de coulissen om “Doctor Jeep” uit de PA te doen knallen. Enkele momenten later kwam Eldritch aangesneld. Zijn rauwe baritonstem kwam nauwelijks boven de mix uit, maar zijn verschijning alleen al wekte veel uitbundigheid op bij het publiek. Als een kleuter die net uit de hoek is gezet, maakte hij met zijn eeuwige grimas een korte buiging. Het debacle van 25 januari was direct vergeten, waardoor de industriële rock-‘n-rollmachine op volle toeren kon draaien.

Hoewel Kai en Catalyst het rockniveau deden stijgen, bleef de drumcomputer het belangrijkste instrument van The Sisters of Mercy. De gortdroge technobeatintro van “Alice” deed in zijn eentje alle nekharen recht overeind staan. Alles wat daarna kwam, was mooi meegenomen. Hopen op een nieuw nummer was bijzaak; de oudere nummers, die nu intussen ‘klassiekers’ mogen worden genoemd, waren bekend. “Dominion / Mother Russia” uit het tweede album Floodland was daarbij een heerlijke teletijdmachine naar de kille jaren tachtig. Kai deed niet de backing vocals, maar zijn vrouwelijke verschijning liet toch de herinnering aan Patricia Morrison opflakkeren. Daarna was het heerlijk wegdeemsteren in de opgetrokken mistbanken. Pas bij “More” zagen we weer een glimp van het licht, waarbij de tandem Christo-Kai als jonge veulens van podiumhoek wisselde. Zo gaven ze Eldritch voldoende ruimte om te ijsberen of de mensen de dood in de ogen te staren.

Van iemand zoals Eldritch hoeven we nooit een ‘sorry’ of excuses te verwachten. Niettemin voelden we bij het semi-akoestische “I Was Wrong” diepe spijt in zijn stem. Door de fonkelgouden verlichting was hij nu ook een stuk zichtbaarder. Verder zorgden de melodieuze gitaarpartijen voor een welkome verfrissing in de setlist. Deze track is misschien een wat atypische The Sisters of Mercy-track; berouw en melancholie zijn daarentegen niet vastgeketend aan een drumcomputer of echoënde gitaar. Het was alsof de band speelde met water en vuur. De onuitgebrachte track “When I’m on Fire” deed het vuur in de eeuwig jonge harten van het publiek laaien, dat ze nadien konden blussen tijdens “On the Beach”. In plaats van door te spelen, viel er een korte stilte om “Temple of Love” in te zetten. Door dat pauzemoment was de hit eigenlijk een anticlimax. Dat ze dan nog eens in een verkorte versie werd gespeeld, deed het extra verplicht aanvoelen. Het was dan beter geweest om de track te verwerken in een medley of dergelijke, of gewoon eens links te laten liggen.

Tijdens de bisronde bewezen “Lucretia My Reflection” en “This Corrosion” dat zij dé twee hits waren, waar de uitverkochte concertzaal op zat te wachten om hun jeugd te herbeleven of aan de jongere generatie te tonen hoe het er vroeger aan toe ging. Ook Eldritch deed zelfs nog een laatste effort om zijn stembreuk goed te laten doorkomen. Hij hoefde het ons geen twee keer te vragen om de ringen te geven of luidkeels mee te zingen. Mocht een toevallige passant op dat moment binnenkomen, had hij een ijzersterk The Sisters of Mercy-concert gezien. Over de hele lijn was het een prima concert. We hebben de band al beter gezien, maar dat ze hun wispelturigheid opborgen en voor een dik anderhalf uur de perikelen van de verkiezingen buiten gesloten deuren hielden, was een prestatie op zich. Zwarte Zondag had voor één keer eens geen negatieve connectie. Een klein leger aan zwartgeklede punks en goths hield met hun helden de Vooruit in de greep van empathie en lust for life.

The Sisters of Mercy zijn opnieuw van de partij op de Lokerse Feesten op 4 augustus. Dan nemen ze, samen met onder andere The Damned, The Selecter en Vive la Fête, afscheid van Front 242 tijdens hun laatste Belgische festivalshow.