Vince Staples neemt afscheid van het legendarische label Def Jam om er alleen op uit te trekken. Met zijn laatste album onder hun vleugels zet hij officieel een punt achter een elfjarige samenwerking. De West Coast rapper uit Californië bouwde een eerbiedwaardig muzikaal oeuvre op met langspelers als Summertime ‘06 en het avant-garde Big Fish Theory. Dankzij zijn nauwe band met het collectief Odd Future, waar artiesten zoals Tyler, The Creator en Earl Sweatshirt hun rapcarrière startten, geniet Vince van een prestigieuze status binnen de hiphopwereld. Met zijn directe, gewaagde stijl en scherpzinnige teksten krijgt de man alle ogen op zich gericht telkens hij een plaat aankondigt. Zoals hij zelf aangeeft op Instagram, was hij al die jaren bij Def Jam op zoek naar zijn plek in de muziekwereld. Die plek heeft hij nu dus eindelijk gevonden en die presenteert hij op zijn nieuwste werk Dark Times.
De laatste jaren hebben we het gevoel dat de vlam van de rapper stilletjes aan uitdooft. De taaie Vince Staples die we ontmoetten op zijn eerste albums, gekenmerkt door een zware en duistere smaak in beats, koelt jaarlijks meer af. Op zijn laatste twee platen, Vince Staples en RAMONA PARK BROKE MY HEART, misten we die onbevangen animo die zijn persoonlijke draai aan hiphop zo bijzonder maakte. ‘Fans said they want 2015 Vince’, rapt de man spottend op zijn nieuwe nummer “Étouffée”. Spijtig genoeg herkennen we ons ook gedeeltelijk in dat clichématige beeld.
Vince Staples start zijn album opvallend terughoudend. Met een zekere bedaardheid vloeit het ene nummer in het andere, zonder enige momenten van ophitsing of energie. Zijn eentonige stem, die op sommige nummers een versuffend effect heeft, getuigt van de nuchtere, mature fase waarin de rapper zich momenteel bevindt. De instrumentaties, die vaak lofi-elementen en gitaargeluiden ontlenen, klinken als een echo van de beats op RAMONA PARK BROKE MY HEART. Deze kalme rapstijl heeft Vince echter lichtjes gefinetuned. De Gorillaz-achtige sample en vrijpostige drums op “Black&Blue” resulteren bijvoorbeeld in een van zijn meest geraffineerde nummers van de laatste jaren. Catchy refreinen schrijven kan hij ook nog steeds, zoals hij bewijst met het meeslepende “Étouffée”. Op nummers zoals “Black&Blue” en “Étouffée” stuiten we op een Vince Staples in absolute topvorm, ondanks dat zijn uitvoering koelbloediger dan ooit klinkt.
In de tweede helft verhoogt Staples het tempo van het zweverige eerste deel. Met meer levenslust in zijn flows en meer pit in zijn beats, zoals op “Little Homies”, blijft onze aandacht langer geïnvesteerd. Ook “Nothing Matters”, waar Vince een kleine ode brengt aan “Paranoid” van Kanye West, behoort tot de hoogtepunten van het album. Op “Freeman” keert hij terug naar de meer obscure sound van zijn beginjaren. Een bizarre sample, gesopt in een woelige baslijn, doet ons meteen denken aan de kenmerkende, mysterieuze stemming die hij op Summertime ’06 creëerde. Tekstueel is “Freeman” evenwel een Vince Staples-klassieker met de steeds terugkerende thematiek van het straatleven, aangevuld met filosofische en retrospectieve passages. De ‘2015 Vince’ die we missen, zit dus nog steeds verstopt in de details van het iets te brave Dark Times.
De West Coast bounce, de eerlijke teksten, de duistere beats… Alle elementen waar Vince Staples zijn kracht uithaalt, vind je ergens op het album wel terug. Consistentie ontbreekt echter door sommige flauwe, luie nummers zoals het kleurloze “Justin”, dat het ene oor in en het andere oor weer uitgaat. Desondanks scheren de uitblinkers hoge toppen. Vince Staples steekt duidelijk zijn ziel in zijn werk, ook al kleurt hij ontegensprekelijk veel meer binnen de lijntjes.
Vince Staples staat 8 juni op Best Kept Secret in Hilvarenbeek.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Black&Blue”, ons favoriete nummer van Dark Times, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
