Het is bijna zomer en dat kan alleen betekenen dat Vince Staples zich klaarmaakt om zijn beste beentje voor te zetten. De rapper uit het zonnige Long Beach kan je moeilijk een outsider noemen in de hiphopwereld, maar is nu ook niet meteen de typische rapper. De 28-jarige Staples gooit het nogal graag eens over een andere boeg en vindt zich evengoed thuis in het Detroit techno-genre, als die van West Coast hiphop of zelfs de hardcore-variant. Met zijn zelfgetiteld, veredeld albumpje Vince Staples leek Staples wel toe te zijn aan een moment van bezinning, dat een gezaperigere, maar ook oprechtere kant van hemzelf toonde.
Deze Ramona Park Broke My Heart zou een stylistische opvolging worden, werd er verklapt. We zitten hier aan de kant van de vette, stroperige productie waar de West Coast zo gekend voor is, gecombineerd met snelle trapbeats. Hoewel het gevoel van het moeiteloze gedobber in een zonovergoten zwembad niet weg is, klinkt dat hier een stuk geforceerder en minder organisch. Op dat vlak is “MAGIC” met Mustard een ultiem voorbeeld dat klinkt als een verbluffend saaie en levenloze single gemaakt voor een zoutloze advertentie (wat het ook letterlijk was, vraag het maar aan Beats by Dre).
De herkauwing zet zich al vroeg in. Opener “AYE! (FREE THE HOMIES)” kan met zijn strandgeluiden en vingergeknip niet meer ‘ik ben van een plek waar de zon vaak schijnt’ signaleren, maar overschaduwt zo wel de gebruikelijke Vince Staples-thema’s die aan bod komen. En ja, ondertussen komt het woord ‘gebruikelijk’ wel aan te pas, aangezien ‘het verliezen van vrienden aan het gangsterleven dat hij zelf ternauwernood ontsnapte’ wel een thema is dat eerder aan bod kwam.
Ramona Park Broke My Heart verliest vaak wat edge, hoewel de muziek niet helemaal onaangenaam is. De scherpte van Big Fish Theory of debuutalbum Summertime ’06 kan je vergeten, maar nummers als “WHEN SPARKS FLY” en “EAST POINT PRAYER” vinden de sleutel van wat Vince Staples in het verleden succesvol maakte. Die eerste is met zijn doordringend en nagalmend beat en sample verre van een zomerse strandwandeling. Staples behandelt zijn eigen nummer voor een keer ook niet heel afstandelijk, maar duikt meteen mee in de opwekkende gevoeligheid van de beat. Op “EAST POINT PRAYER” keert producer Kenny Beats terug, nadat hij een prachtig visitekaartje kon afgegeven op het vorig album. Met een brommende instrumentatie die de nasale flow van Staples aanvult, bereikt het nummer melancholische en aangrijpende hoogtes.
Verder glijdt de tracklist hier wat ongehinderd van het ene nummer naar het andere, van de ene catchy, maar goedkope hook naar de andere. Helemaal smakeloos zijn nummers als “LEMONADE” en “ROSE STREET” niet, die helemaal binnen de lijntjes kleuren, maar er nog een mooie kleurplaat van maken. ‘Als het niet kapot is, valt er niets te repareren’, zeggen ze wel eens in Amerika, maar het voelt allemaal aan alsof je de nostalgie voelt van een persoon waar je weinig gemeen mee hebt.
Waar Vince Staples klonk als het loslaten van alle druk om zo terug tot zinnen te komen, faalt Ramona Park Broke My Heart in de opdracht om Staples’ discografie meer gewicht te geven. Het drijft wat boven zichzelf uit, maar probeert nog steeds de voeten op de grond te houden en diepgaander te werk te gaan. Het is een soort van ‘niet weten wat het wilt’-geval. En hoewel vorige Vince Staples-projecten geen al te zelfserieuze, duistere bedoeningen waren, was er altijd een onderhuidse spanning en ongemak te horen die het geheel extra dimensies gaf. Ramona Park Broke My Heart heeft met zijn herkauwde thema’s en voorspelbare productie weinig om handen. Wat het wel om handen heeft, is dan wel geriefelijk en gaat er gemakkelijk in, maar mist dat laatste stukje dat het allemaal memorabel maakt. En als er iets is dat je Vince Staples niet wilt zien worden, is het wel voorspelbaar.
Instagram / Twitter / Facebook
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify!
