© Robert Nunez
Tijd brengt raad, vraag dat maar aan de mannen van Death Lens. Al sinds 2016 verkopen ze met hun vlijmscherpe hardcore muilperen van jewelste, al doen ze dat eigenlijk pas sinds dit jaar op een iets grotere schaal. Hun gestage opmars danken ze voor een groot stuk aan het platencontract dat ze tekenden bij het toonaangevende Epitah Records voor de release van hun nieuwste album Cold World. De nieuwe entourage geeft hen klaarblijkelijk vleugels en die fladderen voor het eerst richting Europa. De komende twee maanden speelt Death Lens nog heel wat shows, onder meer op Sjock Festival en Jera On Air, maar gisteren mochten ze eerst en vooral landen in de Botanique.
In de Witloof Bar is er doorgaans weinig tot geen ruimte voor een voorprogramma. Gelukkig was Barno Koevoet een band die weinig plaats nodig had om voor een ferme impact te kunnen zorgen. Al van bij het begin ramden de Bruggelingen stevig door en maakten ze een tamelijk verpletterende indruk. Zeker frontzanger Arno Vanhoutte zocht wel vaker de limieten op en was degene die compromissen radicaal uit de weg ging, terwijl zijn bandgenoten niet minder verschroeiend voor de dag kwamen. Dat het publiek nogal stijf erbij stond, daar had het vijftal klaarblijkelijk lak aan. Na “Fat Scum” duwde het gezelschap des te meer door en schakelde het een paar versnellingen hoger. De opstelling van het podium speelde ook nog eens in hun voordeel, want de nabijheid maakte hun optreden nog net dat tikkeltje intenser en furieuzer. De grootste uithalen bewaarden ze echter vakkundig voor het einde en voor we het wisten lieten ze ons met hun hardheid sterretjes zien. Barno Koevoet was meer dan een opwarmer en toonde waarom ze ondertussen meer dan een lokaal uithangbord zijn.
Zoals het een goede punkset betaamt, speelden de leden van Death Lens op nagenoeg dezelfde backline als Barno Koevoet. Nood aan een soundcheck of dergelijke hadden ze niet, al had retrospectief kijken geen kwaad gedaan. Opener “Fucked Up” klonk nogal dof en was niet de middelvinger die het had kunnen zijn. Aan het euvel werd gelukkig gewerkt en zo klonk het daaropvolgende “Disturb The Peace” toch net iets beter. De vrede die er in de zaal hing, bleef nagenoeg intact, want echt veel beweging kwam er desondanks niet rondom het podium. Niet dat de band geen moeite deed, maar het publiek wou klaarblijkelijk eerst eens zien welk vlees ze in de kuip hadden.
De set van hun leven speelde Death Lens niet en soms wurmde zich zelfs een zekere vorm gemakzucht in de set. Zeker zanger Bryan Torres kwam in het begin nogal nonchalant over met zijn houding en liet het na om het concert meteen iets speciaals mee te geven. Dat we “Not Impressed” waren, is hoe dan ook dan weer iets te ver van de waarheid, maar een “Dream State” creëren bleek toch van een iets andere koek te zijn. De band had na de jetlag tijd nodig om zich stelselmatig in het optreden te grooven en dan kwam een nummer als “Vacant” als geroepen. De song vormt zowat de spagaat tussen hun nieuwe gedaante en het verleden, wat in de Botanique best goed werkte. Versterkt door de minimalistische lichten waanden we ons even in een Californische garage.
Voor Torres was de start van de Europese tour allesbehalve goed begonnen. De zanger gelokaliseerde zijn schouder bij een vechtpartij waarin hij zijn vriendin wou beschermen en dat verklaarde ook enigszins waarom hij niet voluit durfde gaan. Als hij dan eens helemaal los ging, botste hij letterlijk en figuurlijk op de zuilen van de Witloof Bar. Pijnlijk, maar het schudde hem wel waker. Daarvoor kon “Turnout” als sloophamer wel tellen en hun meest radiovriendelijke single “Cold World” klonk ruwer en bronstiger dan we hadden kunnen dromen. Als Death Lens eens wou knallen, dan lieten ze ons wel echt vonken zien. “Slugger” nodigde dan weer uit om te dansen, al had de band toch liever nog iets meer two-steps voor hun neus gezien.
Ook al hebben ze best wel wat ervaring met kleinere zalen, voelde het alsof Death Lens mikte op een paar maten groter. Hun nieuw album Cold World helpt hen daarvoor op weg, maar ons bekoren deden ze gisteren toch het meest met het iets oudere werk. “Slugger” en “Abrupt” waren beenharde hardcorenummers waarin Death Lens moeiteloos leek te schakelen naar een hoger tempo. Vooral die laatste was een ferme kanonskogel die een krater achterliet, ondanks dat de iets virtuozere gitaren met moeite door de stevige geluidsmuur geraakten. En dan moesten de Amerikanen met “Bombshell” nog meer dynamiet op het Brusselse publiek loslaten. De gitaristen ontweken eventjes hun kwadratisch plekje en doken het publiek in voor een verfrissende duik. Het laatste nummer had dan ook iets meer in die lijn mogen liggen, al snappen we wel waarom de band met “Limousine” het licht wou uitdoen.
Na een onuitgegeven bisnummer van nog geen twee minuten zat de vuurdoop op Belgische bodem erop. Dat Death Lens een veelbelovende band is die veel in hun mars heeft, werd al vroeg in de set duidelijk, al geraakte de band tussendoor wel eens in een kortstondige sleur. De Botanique barstte dan ook niet uit haar voegen en bleef lange tijd nogal op eenzelfde energiepijl hangen. Lag het misschien aan de jetlag of toch aan de schouderkwetsuur van Bryan Torres? Death Lens speelde in elk geval soms iets te veel met de voet in de buurt van de rem, terwijl het gewoon resoluut voor het gaspedaal had kunnen kiezen. Als er gebeukt en geramd werd was Death Lens namelijk op haar best en daar hopen we in de toekomst nog het een en het andere van te mogen ondervinden.
Donderdag staat Death Lens samen met Captain Kaiser en Het Nieuwe Normaal in Trefpunt in Gent Op zondag 7 juli staat Death Lens op Sjock Festival in Gierle naast kleppers als Bad Religion en Fifty Food Combo.
Setlist:
Fucked Up
Disturb The Peace
Not Impressed
Dream State
Vacant
Memory Hotline
Turnout
Cold World
Moontower
Slugger
Abrupt
Bombshell
Limousine
