© CPU – Joost Van Hoey (archief)
415 dagen en 42 trappen. Dat is alles wat Olivia Dean onderscheidt van toen ze de vorige keer in de Ancienne Belgique speelde, toen in de AB Club. Dat en het feit dat ze nu een debuutplaat in de vorm van Messy onder de arm heeft en dat ze daarmee meteen ook een gigantische hype teweeg bracht. De Britse is namelijk een van de grote rijzende sterren in het muzieklandschap en wist de grote zaal nu binnen een handomdraai uit te verkopen. Best straf dus, zeker als je weet dat ze niet zo gek lang geleden nog als nobele onbekende aantrad in onze Winterslaapsessies. Het kan dus heel snel gaan, want de Ancienne Belgique stond op een zomerse zaterdagavond al erg vroeg bomvol voor de eerste tussenstop op het Europese vasteland van de tour. Helemaal terecht, zo bleek niet veel later.
Voorprogramma Aby Coulibaly was vrij vroeg op de avond namelijk al een gigantisch aangename verassing. Binnenkort mag ze in haar thuisland openen voor Coldplay, nu wond de Ierse onze hoofdstad makkelijk om haar vinger. Samen met haar dj bracht ze een mix tussen soul, rap en r&b à la Jorja Smith; iets dat mede dankzij haar uiterst sympathieke voorkomen al snel op heel wat bijval kon rekenen. Bij de tweede song zong de volgelopen zaal al gezwind mee, niet veel later raakten de heupen al wat losser. Het geheel an sich duurde misschien een paar nummertjes te lang, maar niets kon ons van het idee ontdoen dat als pakweg de BBC zijn schouders onder Aby Coulibaly zou zetten, we de zangeres binnen de kortste keren op de grote Britse festivalaffiches zouden zien. Een erg aangename verrassing dus, die ons zeker in de stemming bracht.
Een stemming die overigens in de hele zaal opperbest was, want na een paar meezingers brak de hype helemaal los eenmaal de begintonen van “UFO” weerklonken. Gehuld in tegenlicht en omringd door een halfrond aan spiegels had het al snel iets euforisch, de zeven bandleden rondom de zangeressen deden al meteen het beste vermoeden. En zo geschiedde, want tijdens het daaropvolgende, luid meegezongen “OK Love You Bye” lieten de drie koperblazers (trombone, saxofoon en trompet) zich al meteen gelden. De sfeer zat goed, Olivia Dean zelf amuseerde zich zienderogen; dit was het begin van niets minder dan een indrukwekkende avond die schipperde tussen een dansclub en een modern jazzcafé. Die laatste vibe schemerde steeds meer door naarmate de set vorderde – “Echo” zorgde voor kippenvel in een bloedhete zaal -, maar de heupen werden nooit hélemaal met rust gelaten, daar “Danger” ook wat reggae toeliet.
Na het vrij intense begin was het na een halfuurtje tijd om wat gas terug te nemen. “Cross My Mind” zette de sfeer, terwijl de boodschap van “Be My Own Boyfriend” – je hebt niemand nodig om jezelf geliefd te voelen – op een eens te meer liefdevolle manier werd onthaald. We waanden ons tegen het einde haast in een vintage Disney-film toen opviel dat de hype rond Olivia Dean veel groter is dan gedacht; iedereen zong alles permanent uit volle borst mee, de zaterdagavond draaide op volle toeren. Dat de Britse met “Touching Toes” middenin de set met een onuitgebracht nummer op de proppen kwam, zorgde echter wel voor een breekpuntje. Van meeslepend naar een gezellig lenteliedje; op zich wel mooi, maar uiteindelijk ook niet zo heel speciaal.
Gelukkig verruilde ze haar akoestische gitaar niet veel later voor een plekje achter de piano, wat voor de prachtigste momenten van de set zorgde. Nadat de reverb van het mooie “Everybody’s Crazy” nog wat nagalmde, ging de zangeres down to earth in conversatie met het publiek. We leerden zo dat “I Could Be A Florist” helemaal geen diepe metafoor is, maar een oprechte bemerking dat de zangeres evengoed bloemist had kunnen worden, alsook dat stalking niet het antwoord is na een relatiebreuk. Het zorgde alleen maar voor meer sympathie jegens haar persona, maar rolde eveneens de rode loper uit voor een energiek eindsalvo dat de hoogtepunten opstapelde.
“Ladies Room” bracht de funk helemaal terug aan de hand van een shakende banaan en blazersolo’s; simpelweg plezier in een auditief pakje. Kelis-cover “Millionaire” zit ook al even in de set, maar trok de plezante lijn wel gewoon door. Olivia Dean zelf dartelde ondertussen al een uur lang als een jong veulen met een smile tot achter haar oren over het podium, om dan met eerste release “Reason To Stay” de cirkel stilaan rond te maken. Bisrondes vond ze echter maar flauw, dus volgde er na het ruwe en hitgevoelige “Time” nog een drietal aan echte knallers. “The Harderst Part” zorgde vanzelfsprekend voor een meezingmoment en minutenlang applaus, “Carmen” was dan weer een emotionele en muzikaal fantastische ode aan oma Dean. Na een met liefde overladen “Dive” doken we bijgevolg met een euforisch gevoel terug de trein op.
Want Olivia Dean is niets minder dan een fenomeen. De groei die de Britse zangeres in een gigantisch korte tijd heeft doorgemaakt, en dat zonder TikTok-hype, is simpelweg indrukwekkend. Met slechts een album en een paar ep’s op haar discografie kon ze de Ancienne Belgique moeiteloos anderhalf uur boeien, en dat mede doordat ze zichzelf ook gewoon amuseert. Het was gisterenavond bijgevolg de combinatie van die sterke nummers, haar engelenstem, de zevenkoppige band en de uiterst aimabele persona van de zangeres zelf die vaker wel dan niet voor een wauw-moment zorgde. Met de volgende plaat zou de zaal dus zomaar een pak groter kunnen zijn; het is haar alvast van harte gegund.
Setlist:
UFO
OK Love You Bye
Echo
Danger
Cross My Mind
Be My Own Boyfriend
What Am I Gonna Do On Sundays?
No Man
Messy
Touching Toes
Everybody’s Crazy
I Could Be A Florist
Dangerously Easy
Getting There
Ladies Room
Millionaire (Kelis-cover)
Reason To Stay
Time
The Hardest Part
Carmen
Dive
