DIRK. @ Ancienne Belgique (AB Box): De beste boys next door

Het regende vier- en vijfsterrenrecensies toen DIRK. begin maart met nieuw album Idiot Paradise naar buiten kwam. Na drie albums lang kwaliteit en vernieuwing afgeleverd te hebben, steeds geprezen om hun zelfrelativerende teksten, ruwe gitaarwerk en mooie melodieën die die twee samenvoegen, kan de vierkoppige band haar zetel verzekeren in menig Belgisch hart. Hun passage in de AB, oftewel de babyborrel van die verse plaat, was dan ook al een tijdje hopeloos uitverkocht. Wij mochten in ruil voor wat weloverwogen woorden gaan kijken en kwamen met een vijsterrenglimlach op ons gezicht weer buiten.

Nog zo’n kletterende Belgische groep met een vierletterige naam is Peuk. De band draagt in haar ledenbestand een erfenis van Millionaire en Evil Superstars met zich mee, en zoekt het muzikaal nog wat verder, bij namen als Sonic Youth en Throwing Muses. Op het podium komen al die invloeden tezamen in een clash van gitaren en de coole stem van zangeres Nele Janssen; een beetje Hole, een beetje Dry Cleaning bij momenten. Hun aankomende tweede plaat leidden ze de afgelopen weken in met uiteenlopende singles als “Bokkenpaleis” en “Lebanon”, en ze tekenden trouwens ook onlangs bij PIAS. Na een ijzersterke passage van het drietal in de AB slaan we Peuk definitief tot rijzende ster aan het Belgische punkrockfirmament.

De jongens van DIRK. zijn misschien nog relatief klein, openen doen ze in het groot. “Nessun Dorma” van Pavarotti knalt door de boxen terwijl de rode velours gordijnen van de AB nog onbeweeglijk het podium verborgen houden. Qua sfeerschepping kan die act allermeest tellen. Terwijl het lied speelt en de lichten heel zachtjes tot complete duisternis gedimd worden, spannen de verwachtingen van het publiek zich op tot een koord waarop het voor het aanstormende DIRK. dubbel zo leuk balanceren – en springen – is.

“No” is een goeie opener. In interviews vertellen de bandleden vaak dat ze zo wel iets hebben met contrasten: met humor doorspekte teksten over miserabele periodes; schreeuwende uithalen na welgemikte stiltes; en nu ook “No” na “Nessun Dorma” – de toon is gezet; het grote geschut ingezet. Dat luide, grove geschut wordt trouwens naadloos meegenomen naar “Sick ‘n Tired” (van eerste plaat Album) en – kunnen we al verklappen – ook doorgetrokken naar het allerlaatste nummer van de set. Frontman Jelle Denturck trekt z’n keel open om die het komende anderhalf uur niet al te veel meer te sluiten.

Denturck is een begenadigd frontman, zo bewijzen zijn heupen steevast op de eerste noten van “Milk”. De onheilspellende riff vindt vervolgens haar weg van zijn lijf naar het publiek: zonder enige wenk, zonder nudge-nudge, neemt quasi de voltallige zaal de taak van koor op zich. Naast het grof geschut was ook het voetvolk aanwezig; bijna negenhonderd man in het gelid, razend enthousiast en ongelofelijk gewillig.

Na die drieledige inleiding worden we formeel welkom geheten. ‘Wij zijn DIRK. en wij komen onze nieuwe plaat voorstellen.’ De muziekmachines van zonet veranderen binnen een seconde in de dertigjarige jongens die ze òòk zijn. En ook zij tonen zich gewillig: wanneer een fan per se roepen moet dat hij zonet pita van de Mykonos gehad heeft, krijgt dit Griekse gerecht van achter de hoek van de AB in een wip zijn eigen drumbeat. Voor ons geldt een minimum aan redundante bindteksten als de gulden snede tijdens een concert, maar Jelle Denturck zou misschien wel onze joker krijgen.

Beginnend met “Half Life” volgt er een rondje uit Idiot Paradise. “Afraid To Go Home” is een voltreffer bij het publiek, dat al vlijtig staat te bijtrekpassen. Titelsong “Idiot Paradise” hadden wij dan weer persoonlijk nog ietsjes langer in onze mouw laten zitten. Omdat de snijdende gitaren pas ergens tijdens de bridge invallen, was de track op deze plaats in de set misschien een beetje te kabbelend en zo nefast voor de collectieve concentratie. Minder dan het gros van het DIRK.-oeuvre moet dit nummer het hebben van een avontuurlijke opbouw en occasionele ontploffingen.

Zonder alle liedjes van dat oeuvre over dezelfde kam te willen scheren, is het tijdens deze show wel snel duidelijk dat die kam het publiek ongelofelijk goed ligt. We horen je denken, ‘dat zou je ook mogen verwachten van mensen die een kaartje kochten’, maar de DIRK.-fans hier vanavond aanwezig bewijzen zich lied na lied trouwe marionetten van de gitaarsnaren, adepten van de nihilistische teksten, en invallend klapkoor wanneer daar nu naar gevraagd wordt of niet. Bovendien zagen we nimmer zo’n heterogene groep mensen bij elkaar komen; jong en oud mengden zich met houthakkershemden en nektapijten.

Op “Hit” kleuren de lampen en visuals op het podium blauw-rood, parallel met de cover van Cracks In Common Sense. ‘You can see me falling apart’ zingt Denturck. En hij heeft gelijk: bij sommige liedjes voel je de pijn die erin vervat zit, bij andere de overwinning – het viertal speelt constant open kaart met het publiek. En we zeggen het u: they’ve been dealt a good hand.

Op het nieuwe “Are You Awake” horen we live een veel rijker geluid dan op plaat: de lange gitaargedragen intro klinkt als de Breeders, en brengt wat funk in het klassieke recept. Zoals we al zeiden: op Idiot Paradise trekt DIRK. meer registers open dan op hun vorige twee platen. Ook “I Can’t Sleep” is live zo mogelijk nog sterker dan het op plaat is. Drummer Robin Wille takes the stage tijdens de outro van dit lied. De drie gitaristen vormen een cirkel rond de drums, als driemaal Mozes rond de doornstruik, gebiologeerd kijkend naar de ritmesectie.

Er gaat veel perfect vanavond; geen getalm, geen getreuzel. En toch is er hier en daar ook nog ruimte voor meer. Zo krijgt die antwoordapparaatachtige bridge op het dreigende “Gnome” eindelijk de onpersoonlijke uitvoering toegewezen waar ze altijd al om leek te vragen. Het veld van de AB Box wordt tijdens deze song ook een eerste keer officieel omgeploegd tot moshpit-terrein. Met het machtige “Toulouse” wuift de band een eerste keer af.

Een bis is geven en nemen. De band neemt één, soms twee minuten van onze tijd, maar daarna geven ze ze zoveel meer in de plaats. Zo ook hier. “Alarms” is een prachtig nummer, sluit de nieuwe plaat heel mooi af, maar op deze positie in de set is het lange instrumentale stuk des te beklijvend. ‘Wij zijn Robin, Pieter, Frederik en Jelle’, sluit die laatste vervolgens af. Met die outro smelten de muzikanten tot de boys next door die ze al de hele avond vertolkten dan wel overstegen. Voor ze het verwoestend goeie en door in- en extravert Brussel meegezongen “Fuck Up” inzetten, uit de band hun dankbaarheid aan het adres van datzelfde Brusselse publiek.

“Fuck Up” blijkt nog maar eens een ideale afsluiter. Voor de gelegenheid wandelt Denturck het publiek in, de zaal rond, en krijgt het nummer een lange, uitgesponnen outro. Dat we al bijna uit het oog waren verloren dat we “Artline” nog niet op ons bord hadden gekregen, bewijst nog maar eens uit wat voor uitgebreide hitkast DIRK. al kan plukken. De moshpit’ers maakten hun borst voor een laatste keer nat – waar we met “Nessun Dorma” dramatisch begonnen waren, zouden we stuiterend afsluiten.

‘Did I just make a great mistake’ horen we in het refrein van “Roman Numerals”, en ‘you’ve been getting away with making terrible mistakes’ klinkt het in “No”. Fouten maken hoort erbij, vertelt de band tijdens hun outro. ‘Eigenlijk hoef je echt maar een paar dingen goed te doen in het leven.’ Hun bescheidenheid siert hen, want wij zagen, hoorden geen fouten. Meer nog, wij zagen en hoorden een band die met ongelofelijk veel kunde, speelplezier, warmte en een gepaste dosis theatraliteit steengoede nummers bracht. Een uitverkochte AB was de jongensdroom voor nu – level unlocked; wij zijn benieuwd naar wat dit spelletje nog voor DIRK. in petto heeft.

DIRK. brengt Idiot Paradise op 19 mei nog naar het Wilde Westen in Kortrijk. Daarna doet de groep een obligatoir rondje langs de festivals.

Facebook / Instagram / Youtube

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

No
Sick ‘n Tired
Milk
Half Life
Afraid to Go Home
Roman Numerals
Idiot Paradise
Hit
Scumbag Teens
Help I’m Going Sane
Are You Awake
I Can’t Sleep
Gnome
Toothpick
Toulouse

Alarms
Fuck Up
Artline