© Chris Keller
Festival Les Nuits Botanique is toch al enkele dagen bezig, maar voor het eerst werd er ook een zonnetje gespot op het terrein. Dat er de dag nadien ook een vrije dag zou volgen, zorgde ervoor dat er meteen veel volk aanwezig was in de Kruidtuin op de laatste dag van april. Wij gingen onze neus door het venster steken in de Rotonde, waar drie psychedelische garagerockbands het beste van zichzelf gaven. De eerste twee kwamen uit Frankrijk en België, de laatste stak de oceaan over vanuit Seattle. Elk hadden ze op hun eigen manier een overtuigende factor, al speelden ze wel op een ander niveau.
Eerst was het aan Tuesday Violence. De band afkomstig uit Gent en Brussel brengt een soort donkere punkrock die verschillende richtingen uitschiet. Live begon het alvast furieus met stevige gitaren en een opvallende Philicorda, een elektrisch orgel. De vocals van Crystal Ouchene kwamen sterk naar voor en mengden zich tot een, met de hoekige gitaren, agressief geheel. Wanneer vooral de gitaren op de voorgrond kwamen, kon de set ons meer overtuigen, al bleef het soms muzikaal te rommelig en was het zoeken naar een lijn in het geheel. Over het algemeen had de donkere punk met orgel wel een unieke stijl, maar we misten een iets meer gepolijste sound.
Howlin’ Jaws uit Parijs had er duidelijk al meer kilometers opzitten en dat vertaalde zich al van bij het begin van de set. De leden zagen eruit alsof ze uit een sixties rockband kwamen en ook muzikaal hoefden we het niet verder dan dat te zoeken. Het resultaat was een snedige sound en samenzang die sterk aan The Beatles deed denken. Met hun psychedelische sound, was die vergelijking zeker niet van de pot gerukt. Howlin’ Jaws bracht de sixties terug naar vandaag.
In het uur dat ze ons een fuzzy setje serveerden, kregen we catchy gitaarlijnen, maar evengoed krachtige fuzzexplosies. Zeker toen een cover van Status Quo’s “Down Down” werd ingezet, werd het talent van de band in de kijker gezet. De leden gaven zich vol overgave en serveerden meer dan tien minuten krachtige gitaren. De iets tragere nummers in de set haalden af en toe de schwung eruit, maar dat gaf niet weg dat de powersongs altijd sterk binnenkwamen. Je hoeft niet altijd nostalgisch terug te kijken in muziekland, soms kunnen hedendaagse bands ook gewoon nostalgie brengen, en dat was bij Howlin’ Jaws zeker het geval.
Uiteindelijk werd wel duidelijk dat Night Beats zich al op een ander niveau bevindt. De band uit Seattle zit al bijna vijftien jaar in het psychedelische genre en met recentste plaat Rajan op zak, kon een voorstelling in België niet ontbreken. De show in de Rotonde was de eerste van de Europese tour en het werd al snel duidelijk de band zich nog wat moest inspelen, al gaf ze meteen van jetje met “Hot Ghee”.
Daar werd meteen een blauwdruk gelegd voor de rest van de set: een groovy gitaar die wat exotische sferen herbergde, in combinatie met trippy visuals en de nodige gitaarsolo’s. We zouden nog veel van dat soort nummers krijgen, en daar wrong af en toe wel het schoentje. Na een snedige start waarbij ze ons heerlijke grooves in een strak tempo serveerden, zakte het niet veel later in met te veel trage groovy songs zonder echte inhoud. “That’s All You Got” had meer een bluesy sfeer, terwijl “Rat King” een bepaalde dreiging met zich meedroeg tijdens de refreinen. “Anxious Mind” voelde dan weer net iets te rustgevend aan.
Met nummers als “Right / Wrong” en “Puppet on a string” werd de energie wel behouden, maar songs uit de nieuwe plaat haalden net iets te veel energie uit de set. Jammer, maar het deerde het merendeel van het publiek niet en ook de band bleef vol overtuiging praten. De bindteksten mochten dan onverstaanbaar zijn, de muzikale interactie bleef tot de verbeelding spreken. Zo was het eindsalvo met “Egypt Berry” er eentje dat iedereen aan het bewegen bracht. Op die manier kon Night Beats toch nog besluiten met een krachtig slot.
Night Beats bracht in zijn meer dan een uur durende set een mix van stevige garagerockers en bluesy smooth groovenummers. Die laatsten kregen het overgewicht, waardoor de dynamiek in de set soms wat zoek raakte. De stevigere nummers werden door het publiek dan wel meer met gesmaakt. De band speelde de eerste show van de tour en moest duidelijk nog ingespeeld geraken, maar het talent werd op ieder moment wel getoond en een iets meer gevarieerde setlist moet in de toekomst soelaas brengen.
Facebook / Instagram / Website
Setlist:
Hot Ghee
Power Child
That’s All You Got
Rat King
Sunday Mourning
Osaka
Anxious Mind
Nightmare
Green
Right/Wrong
Cautionary Tale
Puppet On a String
Hell in Texas
Intro
Egypt Berry
