Night Beats is wel al langer een gevestigde waarde voor psychedelische en zuiderse gitaarliefhebbers, maar doorbreken bij de muziekliefhebbende massa is het project rond Danny Lee Blackwell nog niet echt gelukt. Dat is redelijk jammer, want de zes albums die Night Beats al uitbracht, hadden stuk voor stuk hun eigen charme en memorabele hoogtepunten. De kans dat deze zevende langspeler daar veel verandering in gaat brengen, lijkt ons bovendien redelijk klein. Het recept van Rajan is namelijk opnieuw redelijk gelijkaardig: aangenaam, easy listening gitaarwerk dat wat blijven steken is in de jaren ’60 en ’70 met een verfijnd psychedelisch randje. Weinig reden tot klagen dus.
Het album opent al meteen met een voltreffer. “Hot Ghee” bewijst namelijk nogmaals dat de combinatie van Turkse instrumenten en trippy garagerock een consistente voltreffer is. De gelaagde instrumentatie en zweverige vocals zorgen samen met de spontane gitaarsolo’s bovendien voor een bijna bezwerend gevoel. Met “Blue” neemt het tempo meteen nadien wel een stevige duik, maar dat is op zich geen probleem. Het heerlijk lichtvoetige improvisatie-intermezzo in de tweede helft van het nummer is er een om te koesteren. Het toont nog maar eens aan wat voor een straffe muzikant Danny eigenlijk wel niet is.
Dat laatste is ook iets wat we willen benadrukken: muzikaal en qua instrumentatie is Rajan zoals gewoonlijk dik in orde. Ook de productie leunt perfect aan bij het algemene gevoel dat het album duidelijk wil brengen. Het klinkt wat rammelig, redelijk zweverig en fuzzy op de momenten dat het fuzzy hoort te zijn. Het is eerder op het vlak van songwriting dat we af en toe toch even indommelen. “Anxious Mind” is qua vibe duidelijk een van de minder opzwepende nummers (al is de titel wel heel toepasselijk voor de lichte spanning die doorheen het nummer weerklinkt), maar slaagt er amper in om de interesse te prikkelen. Dit puur omdat er bijzonder weinig progressie in het nummer zit en Danny te veel lijkt te rekenen op de overtuigingskracht van zijn sound alleen.
‘Klinkt wel leuk, maar weinig diepgang’, is dus wel wat het thema van Rajan. Nummers als “Dusty Jungle” en “Cautionary Tale” bewijzen dat beide ook. De sound zit top, maar een tekort aan diepgang en schwung zorgt ervoor dat het eerder slaapliedjes dan publieksmenners zijn. Wil dat dan zeggen dat er helemaal geen kunstwerkjes op staan? Uiteraard niet. “Thank You” heeft bijvoorbeeld maar net meer dan drie minuten nodig om met met zijn magistrale einde de temperatuur te doen stijgen, maar ook “Osaka” sleept je al snel mee door zijn strakke tempo en experimentele karakter. Wisselvalligheid primeert, met andere woorden.
Nee, de grote doorbraak voor Night Beats zal het volgens ons dus niet worden. Voor wie zich graag even in een spaghettiwestern uit de vorige eeuw waant, is het zonder twijfel een aanrader. Een topplaat om Night Beats voor goed naar een heldenstatus te verheffen is het echter niet. Daarvoor klinkt Rajan te eentonig en is de sound misschien nog net iets te veel blijven steken in de tijden van weleer. Desondanks maken de singles en nummers als “Osaka” Rajan wel nog steeds een aangename ervaring die het best tot zijn recht zal komen op een bloedhete zomerdag.
Facebook / Instagram / Twitter
Ontdek “Thank You”, ons favoriete nummer van Rajan, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
