Het was al een tijdje stil rond Widowspeak. De band rond het duo Molly Hamilton en Robert Earl Thomas stond anderhalf jaar geleden voor het laatst in België op een podium. Toevallig was dit ook in Trix, maar sindsdien hebben we geen teken van leven meer opgemerkt van Widowspeak. We kunnen alleen maar vermoeden dat er een van de komende weken nieuw werk zal verschijnen. The Jacket uit 2022 was een verborgen pareltje. En Plum, dat anderhalf jaar voor The Jacket het daglicht zag, zorgde voor de doorbraak bij een iets groter publiek. Toch laat de echte grote doorbraak voor een onverklaarbare reden nog op zich wachten. Zieltje voor zieltje probeert de band voor zich te winnen en de jacht op zieltjes was gisteren open in de bar van Trix.
De lente heeft al een tijdje moeite om echt door te breken en op de zomer is het sowieso nog even wachten. Voorprogramma Jess Ribeiro liet het niet aan haar hart komen en doopte haar nieuwste album Summer of Love. Vers van de pers – het album verscheen pas drie weken geleden – stelde ze trots haar nieuwste worp voor in Antwerpen. Was de ‘summer of love’ in 1969 eentje van ‘peace, love and understanding’ dan is die van Jess Ribeiro er eentje met een melancholisch kantje. Eén waar de felle hippiekleuren ingeruild zijn voor donkere sombere tinten.
Met enkel een gitaar en haar warme stem opende Jess Ribeiro met het hypnotiserende “Hurry Back to Love”. Heel het optreden zou haar gitaar enkel dienen als ondersteuning; de hoofdrol was weggelegd voor haar zangkunsten. Daardoor werden de songs allen in een eenvoudigere versie gebracht dan op haar albums. Soms was het een beetje aan de magere kant, zoals bij “Summer of Love”. Soms raakte ze onze gevoelige snaar, zoals tijdens het wondermooie “Strange Game”. Ook al leek Ribeiro heel rustig en ingetogen, ze vertrouwde op een speelse manier het publiek toe dat ze heel enthousiast was in Antwerpen te zijn. Het was dat soort humor dat ze ook verweefde in songs als “Maybe If I Wore My Sunglasses Inside”, de openingstrack van haar laatste album. Of we het liefst opgegeten zouden worden door een haai of een krokodil? Ook die niet alledaagse vraag werd ons voor de voeten geworpen. Ze vond mooi de balans tussen de intieme songs en het toch luchtig houden.
Vanaf de eerste tonen van Widowspeaks openingssong “While You Wait” werden we ondergedompeld in een bad van indierock met een vleugje psychedelica. De bar van Trix was ondertussen aangenaam volgelopen en de toon was direct gezet. Voor de band uit New York was het de laatste show van hun Europese tour. En dat was best wel een pittige onderneming. De rit startte midden maart in Lille en zou hen gedurende anderhalve maand naar alle uithoeken van Europa brengen. Toch oogde de band niet echt vermoeid en straalde ze het nodige enthousiasme uit. Er werd gretig geselecteerd uit de laatste twee albums en het openingstrio kwam integraal uit The Jacket.
Het eerste hoogtepunt kwam al vrij vroeg. “The Good Ones” liet de koppeltjes iets dichterbij elkaar aan kruipen en gooide bij andere aanwezigen subtiel de dansbenen los. Toch had Widowspeak het soms moeilijk om voldoende reliëf in de set te steken. Bij momenten loerde het gevaar om de hoek dat het iets te zweverig zou worden. Gelukkig wist het ons steeds op tijd te voorzien van een energieopstoot. “Ghostboy” leverde een muzikale battle op tussen Earl Thomas en de keyboardspeelster. Elk op hun beurt haalden ze uit. “Money” was dan weer voorzien van een stevige sixties-groove die de hardere kant van de band liet zien.
Zangeres en frontvrouw Molly Hamilton was de enige die het publiek toesprak. Dit deed ze met de nodige voorzichtigheid en bescheidenheid. Je voelde de onwennigheid toen Earl Thomas een snaar moest vervangen en het tempo even uit de set verdween. De zelfzekerheid keerde terug vanaf het moment dat “True Blue” ingezet werd. Gitarist Earl Thomas voegde iets later blindelings in en het nummer ontspon zich als een volgend hoogtepunt. Hoe onwennig de frontvrouw soms oogde, zo zelfzeker was Robert Earl Thomas. Tijdens “The Jacket” kwam hij gezicht aan gezicht met Hamilton terwijl ze beiden op hun gitaar ramden. Recht in elkaars ogen kijkend leek de wereld even enkel rond hen te draaien. De finale was ingezet en de hits werd van de kast gehaald.
“Harsh Realm” kan gezien worden als de doorbraaksingle uit 2011. Bijna dertien jaar later zit er geen spatje sleet op deze single. Met een paar subtiele aanpassingen blijft dit nog steeds een hoogtepunt tijdens een Widowspeak-optreden. Ook kan je de vraag stellen of de band wel echt singles heeft. “Everything Is Simple” is het dichtste dat ze bij een radiosingle komt. Het dromerige bleef aanwezig, maar toch slaagde de groep erin de song van de nodige oren en poten te voorzien. Die balans tussen zweven en af en toe een muilpeer uitdelen werd gedurende een uur en een kwart opgezocht. We mogen concluderen dat het vijftal dat evenwicht goed gevonden heeft en een puike show afleverde.
Voor de band vandaag terugkeert naar New York, keerde ze nog terug voor één bisnummer. Het zou zowaar wel eens kunnen dat het de laatste keer is dat ze het ooit speelden, zwoor Hamilton voor ze “Wicked Game” van Chris Isaak inzette. De eigenschap van een goeie song is dat het in alle versies overeind blijft; Widowspeak bleef dicht bij het origineel, maar de subtiele meerstemmige zang en warme gitaarklanken deden de Chris Isaak-klassieker alle eer aan. Wanneer we nu eindelijk nieuwe muziek te horen gaan krijgen van Widowspeak, kwamen we niet te weten. Wanneer ze terug afzakken naar Europa ook niet. Maar iets zegt ons dat er binnenkort wel meer nieuws uit hun richting zal komen.
Setlist:
While You Wait
Salt
The Drive
The Good Ones
Ghost Boy
All Yours
Plum
Money
In the Pines
Even True Love
True Blue
The Jacket
Harsh Realm
Everything Is Simple
Wicked Game (Chris Isaak-cover)
