Voor de laatste dag van BRDCT dweepten de organisatoren met de boutade ‘You want it darker?’ Hoe ze dat na de pre-show van Autechre zouden waarmaken, bleef voorlopig een raadsel. Gedurende de dag werd geleidelijk aan duidelijk dat de duisternis auditief verweven zat in elke performance die we zouden ervaren. Op papier stonden Attilra Cshihar van Mayhem en BCUC mijlenver van elkaar, maar elk deden ze de aarde onder onze voeten trillen. Hoewel botten niet verbrijzeld zouden worden, leek er bij elke klokslag toch iets te knagen aan ons gestel. Telkens wanneer we langs buiten van zaal wisselden, doemde Leonard Cohens stem herhaaldelijk in ons op. Op de eerste zondag na Pasen was de duivel aan de beurt. Blut ist leben!
Attila Csihar @ Cinema Palace
Qua timing en strategie had het programmatieteam een scherpe visie op hoe het haar publiek moest koesteren. Terwijl buiten de zon fel scheen, stroomden nachtraven naar Cinema Palace voor Attila Cshihar. De beruchte zanger van onder andere Mayhem was een van de eregasten van deze editie en zou zijn live soundtrack van Nosferatu uit 1922 ten gehore brengen. Deze gerestaureerde filmklassieker was een lust voor het oog, maar Cshihars vocale bijdragen deden de zon verbleken. Gehuld in de outfit van Graaf Orlok zelf, slaakte hij in een zelfbedachte taal de meest helse kreten. In het eerste kwartier moesten we nog wennen aan de synergie tussen hem en de film, maar eenmaal gewend aan zijn stem, begonnen de nuances door te dringen. De man belichaamde elke stem, elk natuurgeluid en elke heksenjacht in de film. Telkens wanneer Orlok in beeld kwam, ging Csihar in overdrive. De negentig minuten vlogen voorbij en het was bewezen dat een publiek zich wel degelijk 90 minuten kan concentreren op een performance. Hiermee was de toekomst van livesoundtracks op BRDCST bezegeld.
Florina Yin Wong @ Rijke Klarenkerk
Toen we de bioscoopzaal verlieten, was de zon op tijd verdwenen. Onder een grijs hemeldak wandelden we rustig naar de Rijke Klarenkerk om onze zonden te verlichten. Daar wachtte de Londense Florina Ying Wong ons op voor een intrigerend klankenspel. Vastgeketend aan haar laptop en snaarinstrument schonk ze ons stervelingen geen blik waardig. In de eerste minuten leek het ver verwijderd van wat men muziek zou noemen, maar geleidelijk zorgde haar zacht getokkel voor een warm gevoel. Het apocalyptisch rode licht vulde dit nauwlettend aan. Ook de akoestiek van de kerk was perfect afgestemd op dit soort performances. Bij haar soundscapes was er geen sprake van onzuiverheden of geluidsoverdracht van buitenaf. Vanaf de achterkant keek Jezus toe via zijn portret, wellicht tevreden over wat hij zag. De pijn zat niet verweven in de muziek, eerder in de melancholie van het leven.
Slauson Malone 1 @ AB Flex
Hoewel de verleiding van de rode zittribune in de grote zaal van de Ancienne Belgique groot was, besloten we na twee zittende optredens onze benen te strekken. Zonder achtergronddecor of andere visuele elementen leverde de veelbelovende Slauson Malone 1 een ongefilterde set vol trots en rebellie af. Het muzikale genie van Jasper Marsalis bloeide open in alle pracht van de zwarte muziekcultuur. Zijn blootsvoetse metgezel op de contrabas zorgde voor de meest hemelse geluiden. Vooral in het begin leek het duo het publiek mentaal te willen uitdagen met geluiden die klonken als nagels op een krijtbord. Na tien minuten beloonden de twee ons echter met een mix van hiphop doordrenkt met soul, jazz en een overvloed aan poëzie. Verrassende covers en het feit dat Marsalis totaal geen besef van tijd had, zorgden ervoor dat ons hart sneller begon te kloppen. Zijn innerlijke panter kwam volledig tot leven na heftige schreeuwen, bijna kruipend naar het publiek gericht. De contrabassist liet het allemaal gebeuren, maar liet ook solo zijn virtuositeit de vrije loop gaan. Het rechtstaan bleek de juiste optie te zijn.
Niecy Blues @ Rijke Klarenkerk
Doordat we zo enthousiast waren over de set van Slauson Malone 1, verloren we, net als Marsalis, de tijd uit het oog. Gelukkig was de toestroom van toeschouwers zeer beheersbaar en waren de locaties op loopafstand van elkaar. Hierdoor konden we moeiteloos het laatste kwartier meepikken van Niecy Blues. Wat we toen zagen, deed onze mond openvallen. Gehuld in haar pompeuze rode jurk bracht ze de kerk in vervoering. Naast haar krachtige stem was ze ook een begenadigd beatmaker. De elektronische beats vloeiden rijkelijk in elkaar over en met de azuurblauwe achtergrondverlichting dompelde ze ons onder in een zee van betovering. Bovendien gebruikte ze het voorste gedeelte van het podium om op speelse wijze alle ogen op zich gericht te krijgen en te bepalen waar ze het beste kon buigen om alles uit haar longen te persen. Ondanks dat we niet het hele optreden zagen, durven we toch te veronderstellen dat het niet lang zal duren voordat de wereld haar leert kennen. Onze zielen waren nu definitief gereinigd voor het zwaardere werk.
Pruillip @ AB Club
Het staat als een paal boven water dat er in België fijne en avant-garde metal wordt geproduceerd, wat gebeiteld staat in de stenen van de Church of Ra. Ditmaal kwam het emotionele, zware geluid echter uit een andere hoek. Annelies Van Dinter van Echo Beatty neemt de drums voor haar rekening bij Pruillip en laat de gitaar over aan Louis Evrard (Grid Ravage). Het postmetalduo brengt op zich niets nieuws onder de zon, maar in de context van BRDCST maakten de technische riffs en drumpatronen een diepe indruk. Het werd pas echt interessant toen Van Dinter haar vocals liet vervormen in een onverstaanbaar gebrabbel dat klonk alsof ze onder water zat. De psychedelische riffs veroorzaakten daarbij draaikolken. Het doopwater van Niecy Blues was in de Club al lang opgedroogd, maar nu kregen we plotseling zout water in ons gezicht gesmeten. Toen ze soundscapes begon te maken, zaten we echter weer op het droge met een zoute nasmaak en een bloedende onderlip. Daarna waren we weer klaar voor een partijtje gezamenlijk headbangen, met de vuisten in de lucht en onbekommerd genieten.
Chalk @ AB Club
Aan het begin van dit jaar tipten we Chalk als een van onze Internationale ‘Grote Beren van Morgen’, en het trio blijft zijn opwaartse traject voortzetten. De Ieren waren net niet de afsluitende act van de avond in de Club, maar succes aan degenen die nog na hen moesten optreden. Zanger en producer Ross Cullen stond strak in zijn trainingspak om de compacte zaal te veroveren. Eerder hebben we Chalk al vergeleken met bands als The Murder Capital en Fontaines D.C., maar daar kan zeker ook Nine Inch Nails aan toegevoegd worden. De stroboscopische lichten en Cullens vocale echo’s van geschreeuw wisten ons weer te overdonderen. Niettemin realiseerde Chalk zich dat 45 minuten aan onafgebroken beuken te veel zou zijn. Er ontstonden geen moshpits en er werd evenmin dergelijke interactie uitgelokt. Iedereen moest zijn eigen demonen maar loslaten of onderdrukken. Halverwege kwamen de songwriters van Chalk naar voren en openden ze hun robuuste geluid naar meer shoegaze à la DIIV. Op het einde haalden ze de sloophamer weer boven om de laatkomers op de strafbank te zetten. Chalk heeft drie gezichten en één formule.
BCUC @ AB Flex
Vol adrenaline wilden we nog één keer de aarde onder onze voeten voelen trillen. Bij het binnenkomen van de zaal waren we bij BCUC aan het juiste adres. Het zevenkoppige afropunkorkest speelde opwindend op het ritme van de wind en de zon. Voor het eerst zagen we ook mensen zich volledig laten gaan om te ontsnappen aan de dagelijkse realiteit. De sterkste menselijke kracht schuilde echter in ieder van ons: zelfliefde. Om dat spiritueel te bereiken, hoeven er geen jaren te verstrijken. De show van BCUC was voldoende om jezelf te ontdekken of jezelf te herinneren aan je zelfkennis. Talking Heads zei veertig jaar geleden al ‘Stop Making Sense’, maar die catchphrase kwam hier beter tot zijn recht door muzikanten die elk op hun vierkante meter genadeloos het podium claimden. Dansen, springen, schreeuwen en zingen was het nieuwe normaal na een lange dag vol zwarte ‘negativiteit’. Het was bij BCUC nu of nooit om uit onszelf te breken en ons te laten overtuigen dat mensen toch dieren zijn die gewoon hun instinct moeten leren vertrouwen.
Voor wie niet genoeg kan krijgen van vier dagen BRDCST – inclusief de pre-show van Autechre – sluit Oneohtrix Point Never vandaag (8 april) het Brusselse festival af in de flexibele opstelling van de AB.
