© CPU – Bert Savels
Bebaard en indierockminnend Antwerpen kwam gisteren zijn huis uit, en niet voor de minste: J Mascis, frontman van Dinosaur Jr, fenomenaal gitarist en notoir nukkige grijsaard kwam met What Do We Do Now zijn laatste worp presenteren. Mascis wordt binnenkort zestig, maar laat dat getal allerminst toe zijn productiviteit te beïnvloeden. Met Dinosaur Jr. maakt hij sinds de reünie in 2005 nog steeds platen aan een regelmatig tempo, en ook aan andere muzikanten verkoopt Mascis regelmatig zijn vel en zijn gitaar. De nieuwe plaat is tevens al de vierde aflevering die de solocarrière van deze veelschrijver rijk is, en de opvolger van Elastic Days (2018). De Grote Gitarist stal solo onze harten met hetzelfde recept als waarmee we dat hart ook al ettelijke keren aan Dinosaur Jr. waren kwijtgeraakt. Wij schuifelden in koor mee met meer dan veertig jaar Mascis, doorheen hoofd-, solo- en zijprojecten, doorheen Green Mind en J Mascis + The Fog, doorheen hardvochtig geklangel en melodieuze genialiteit.
Het snoeiwerk van J Mascis zou dadelijk geserveerd worden op een zacht bedje van folky singer-songwriterschap, want de Britse Naima Bock verzorgde het voorprogramma. Haar naam doet misschien geen menig bel rinkelen, maar ook deze dame sprokkelde al een indrukwekkend cv bij elkaar: eerder dit jaar mocht ze al openen voor Andrew Savage (Parquet Courts), en in 2023 stond ze in de AB met Fenne Lily. Een tijd geleden oogstte ze nog faam als bassiste van punkgroep Goat Girl, nu timmert ze aan solowerk onder Sub Pop, het label dat ook J Mascis huist. Bock’s edgy, maar zachte stemgeluid en akoestische begeleiding doen denken aan Alela Diane en Liz Green, al klinkt ze tijdens het prachtige, Braziliaanse nummer “Berimbau” ook als Gal Costa. De flexibele, volatiele en vooral mooie stem van Bock vlecht zich rond haar minimalistisch gitaarwerk, dat kompaan Bingo Fury vervolgens in het hier en nu verankert met stroken op zijn elektrische gitaar. De artieste legt zo een prachtige set neer: ze speelt met timing, vlucht van hoge naar lage noten, en laat de fabelachtigheid gedwee inkapselen door Fury’s gitaar.
© CPU – Bert Savels
De Gitaar met grote G is wat ons meteen ook bij de hoofdact brengt, en wat weer maar eens voor ruggengraat èn voor speelsheid zorgt op What Do We Do Now en op elk lied dat Mascis aanraakt (en dat bijgevolg in goud verandert). De nieuwe plaat, waar we meteen “You Don’t Understand Me” uit te horen krijgen, laat zich tekenen door een helderheid: het werd een fris dozijn aan songs die bol staan van het klassieke garagegitaarwerk, maar die meer transparante vrolijkheid aan de dag leggen dan ouder werk dat deed. Met “Little Fury Things”, een van Dinosaur Jr.’s bekendere liedjes, toont de gitarist meteen dat de avond een bloemlezing zal zijn van zijn hele carrière. Daar zijn we niet rouwig om, want ondanks dat ook nieuwigheden “Can’t Believe We’re Here” en “What Do We Do Now” fijne nummers zijn die in de auto huiswaarts nog in ons hoofd zouden weerklinken, is het het oudere werk dat ons tot kippenvel beweegt en J Mascis als ontegensprekelijk gitaargenie neerzet.
Sinds hij zich naast zijn rol als frontman ook een solocarrière aanmat, heeft Mascis steeds met regelmaat covers opgenomen. “Listen To Me” (Elliott Smith) en “Don’t Do Me Like That” (Tom Petty) zijn enkele van zijn bekendste en meest bovengehaalde pastiches. Vanavond leende Phoebe Bridgers haar zachte nummer “Motion Sickness” aan Mascis uit, die daar zoals gewoonlijk een rammelende gitaar onder plakte. (Hij bracht die cover vorige maand ook al bij KEXP.)
Het podium is simpel opgebouwd vanavond. Mascis en gitaren worden omsingeld door pedalen en versterkers; in de achtergrond prijken geprojecteerde beelden – videoclips van de nieuwe songs, natuurbeelden, geanimeerde filmpjes, abstracte figuren, en meer. Tijdens een deel van de show zijn het winterlandschappen met felle bloemen die de achtergrond sieren. De landschappen zijn mooi, ietwat jolig en toch mysterieus en doen denken aan Bob Ross. Tijdens de onverwoestbaar goede solo van dit lied, daagt het ons dat Mascis en Ross gelijkaardige vaklieden zijn: hun tools zijn bekend, maar de resultaten blijven verrassen en verwonderen.
Waar zijn gezicht steeds in de zo goed als stoïcijnse plooi blijft liggen, entertaint Masic ons met zijn handen en gitaarwerk. Met zijn hamervingers klautert hij op de toonladders van zijn gitaar, met een gezwindheid die bijna haaks lijkt te staan op zijn leeftijd. Op “Drifter” mondt dat enthousiasme uit in een lied dat een soundtrack voor een spaghettiwestern had kunnen zijn, op “Ocean In The Way” steekt hij een solo af die de zaal immobiliseert. In de bis gaat Mascis het – zoals verwacht – op een ander zoeken: “On The Run” van Greg Sage en het prachtige “Fade Into You”, dat bijna mooier is dan het origineel van Mazzy Star, sluiten de avond af.
© CPU – Bert Savels
De grijsaard wordt oud: hij praat, lacht en gesticuleert nòg minder dan vroeger, en zijn roadie doorkruist het podium om na elk nummer de met lyrics gevulde kartonnen spiekbriefjes te wisselen. J Mascis is vadere rock-‘n-roll en tegelijk onze allerfavorietste ‘little fury thing’, even aaibaar als hij afstotelijk is. Zo agressief hij zijn gitaar bepotelt (“Blowing It”), zo onbeholpen kijkt hij door zijn dubbele brilglazen naar de in lettertype vijftig geprinte songteksten van “Keeblin”.
In quasi elke live- of albumrecensie van Dinosaur Jr. en consorten, vallen woorden als routine en werktuigelijkheid wel eens. Ook nu misstaat deze term niet: de liedjes volgen elkaar in een duizelingwekkend tempo op, en Mascis’ handen bewegen zo snel over de hals van zijn gitaar, dat het moeilijk is hen nìèt als perfect afgestelde werktuigen te zien. Toch slaagt hij erin elk nummer uit te rusten met een stukje van zijn eigen ziel. We hoorden vanavond een dik dozijn aan ‘horcruxes’ die goed in elkaar getimmerd zijn, maar ook stuk voor stuk goeie lyrics en melodieuze virtuositeit aan de dag leggen.
In de Romantiek werd er een duidelijke scheidingslijn aangelegd tussen ambachtslieden en genieën. Die eerste kon je worden door voldoende oefening en geduld, die tweede was je of was je niet. Joseph Mascis belichaamt de übermuzikant die zich op het kruispunt van deze twee hoedanigheden bevindt. Hij schildert met zijn gitaar zoals Bob Ross, evenveel ambachtsman als genie: je weet wat hij gaat doen en welke ingrediënten hij zal gebruiken – respectievelijk met een Fender Squier of met ‘Indian yellow’ of ‘Van Dycke blue’ – het eindresultaat is immer meer dan de som van de delen.
Facebook / Website / Instagram
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist
Blowing It
You Don’t Understand Me
Little Fury Things
Out There
Ammaring
Keeblin
Sameday
Set Us Free
Motion Sickness (Phoebe Bridgers)
Can’t Believe We’re Here
What Do We Do Now
Get Me
Drifter / Heal The Star
Ocean In The Way
Not You Again
Alone
On The Run (Greg Sage)
Fade Into You (Mazzy Star)
