Mass Hysteria @ Ancienne Belgique (AB): Chaos in de orde

Sinds Graspop Metal Meeting en Hellfest jaarlijks hetzelfde weekend in juni plaatsvinden, bestuderen metalfans nauwlettend beide line-ups. Het concept van de ‘logoband’ en ‘de first timer’ zijn nieuwe begrippen die vaak in discussies worden genoemd. Een vaste act op de Hellfest-line-up is het Franse Mass Hysteria, die we nog nooit op Graspop hebben gezien. Toen we hoorden dat deze Franse metalband naar de Ancienne Belgique zou komen, waren we meteen geïnteresseerd. De band is een begrip aan de andere kant van de taalgrens, maar blijft ondanks hun dertigjarige carrière relatief onbekend en ondergewaardeerd in Vlaanderen. Toch zou hun robuuste mix van metal en industrial van het album L’enfer des dieux hier goed kunnen aanslaan. Zelfs in een bescheiden clubsetting kwam het arenagevoel met al zijn voor- en nadelen naar voren.

Toen de dieren spraken, was Brussel een hellegat waar de baai de basis vormde. BXL stond bekend als ‘BXHELL’ onder ingewijden. Speciaal voor deze show werd het legendarische Arkangel opgeroepen om een snoeiharde hardcoreshow te presenteren. De lokale fanbase was ruim aanwezig om de pit open te breken. De band zelf speelde hard en meedogenloos en had geen moeite om het grote publiek in bedwang te houden. De onderlinge broederschap hield alles overeind. Ook de variatie van lompe breakdowns en iets melodieuzere thrashriffs maakte het mogelijk voor niet-diehards om te genieten van stevige metal van eigen bodem. Hoewel de bandleden van Arkangel nu bij andere acts betrokken zijn, kan het af en toe geen kwaad om het beest nog eens los te laten in de AB of elders. Het fut en de moeite om zelfs de backdrop op te hangen en mee te nemen, was absoluut niet verdwenen.

De no-nonsense attitude van Arkangel bood een prima tegenwicht tegen wat Mass Hysteria presteerde. Tijdens de overgang kregen we al een glimp van hun dubbele podium en de banieren. De Fransen speelden misschien een show van bescheidenere productie in vergelijking met hun capaciteiten in eigen land, maar aan de lengte van de setlist viel daar niets op aan te merken. Het cryptische “Mass Veritas” opende de metalmis. Door de duisternis zagen we enkel de silhouetten van de bandleden en het flikkerend wapenschild. Zodra we alle attributen zagen, hadden we al door dat de show strak geregisseerd zou zijn. Het speelveld was tot op de millimeter nauwkeurig afgesteld voor het vijftal om hun podiumkunsten te vertonen. Frontman Mouss Kelai was onhoudbaar in zijn positiviteit, hoewel zijn stembereik bij momenten niet helemaal was zoals het zou moeten zijn.

Desalniettemin had hij de gave om de waarheid te brengen en de volgepropte zaal onmiddellijk in beweging te krijgen. Vooral tijdens “Chiens de la casse” ontstond er een grote circlepit in het midden van het publiek, gedreven door de snelle riff. De ondersteunende powerchordriffs hadden een zekere groove die aan Machine Head deed denken, waarbij de lichtgevende M en H aan de zijkanten van het podium ook een rol speelden. Bij andere nummers waren flarden van Machine Head, Rammstein en Korn te herkennen. Met andere woorden, hoewel we al bijna alles hadden gehoord wat groter en indrukwekkender was, bood Mass Hysteria qua aanmoediging wel het Franse antwoord op Amerikaanse uitbundigheid. Door grappen te maken over Jupiler en de eerste rijen te bezoeken, straalde Kelai van plezier en was hij duidelijk blij om een connectie te maken met het publiek van dichtbij. De keerzijde van de medaille was dat alle bindteksten in het Frans waren, wat in een meertalige context jammer was.

Uiteindelijk begreep iedereen de verbindende kracht van muziek. “L’art des tranchées” werd onder luid applaus warm ontvangen door het hele publiek. De elektronische samples hielden ons daarbij alert. Daarna zakte de show wat in door eentonigheid. De formule begon namelijk iets te voorspelbaar te worden en er viel weinig virtuositeit of bijzondere muzikaliteit waar te nemen. Een doorbraak kwam echter toch bij “L’enfer des dieux”, wat in een Engelstalige versie wellicht een wereldhit zou zijn geweest. Met gebalde vuist zong de AB het refrein steeds luider en luider mee. Luttele minuten later sloot Mass Hysteria het eerste deel van het reguliere programma af met het stompende “Tout est Poison”. De band vond een tweede adem in songkeuze, waardoor iedereen kon moshen in zijn eigen zweet. De bandleden gaven echter weinig tot geen kik en speelden onverstoorbaar voort.

Alle energiereserves werden spaarzaam opgespaard voor een uitgebreide bisronde, waarbij de publieksparticipatie misschien beter over de hele avond verspreid had kunnen zijn. Dan zou deze show ongetwijfeld een Belgisch equivalent van “Le triomphe du réel” zijn geweest. Politici van alle strekkingen hadden beter de moeite genomen om naar de AB te komen en met eigen oren te horen hoe Vlamingen en Walen gezamenlijk hun kelen schraapten tijdens “Contraddiction”, terwijl de verlichting onze tricolore kleurde. De toekomst van metal lag dan weer in handen van ‘la jeunesse’, die zich in compacte groepjes mocht uitleven op “Furia”. De disco-achtige kleuren maakten de show weliswaar luchtiger, maar de moshpit achteraf was toch niet bedoeld voor minderjarigen. Kortom, Mass Hysteria’s eerste optreden in de Ancienne Belgique was meer dan een prima show die zowel Franse als Belgische fans hun liefde voor de band en metal in het algemeen deed herleven. De keuze voor Arkangel als support was achteraf gezien de juiste chaos in de orde die van de avond een heuglijke beleving maakte.

Mass Hysteria en Arkangel treden zaterdag 23 maart nog op in den Atelier in Luxemburg.

Facebook / Instagram / Website

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Mass Veritas
Positif à bloc
Chiens de la casse
Vae soli !
L’inversion des pôles
Notre complot
L’art des tranchées
Nerf de bœuf
Se brûler sûrement
L’émotif impérieux
Failles
Reprendre mes esprits
Arômes complexes
L’enfer des dieux
Encore sous pression
Tout est poison

Tenace
Le triomphe du réel
Contraddiction
Furia
Plus que du métal