Odetta Hartman groeide op in Manhattan, New York in een artistieke, kleurrijke omgeving. Al van vroegs af aan leerde ze verschillende genres muziek kennen dankzij de jukebox van haar vader, nam ze deel aan poëzielezingen en leefde er in haar ook een cultuur van activisme. Die achtergrond draagt allemaal bij aan de muziek die Hartman vandaag de dag maakt. Zie het als een mix van verschillende invloeden, knipsels uit herinneringen en fragmenten, allemaal herleid tot nummers.
In 2015 debuteerde Hartman met de plaat 222, waarin ze haar stijl direct voorstelde aan de wereld. Zelf beschrijft ze het als ‘cowboy soul, future folk’ en we kunnen daar deels inkomen, al is ‘chaotische traditie, psychedelische waas’ evenzeer correct. Beschouw alle bestaande muziek en audiofragmenten als kranten, en Hartman knipt en plakt er stukken uit om er daarna zelf nog eens over te gaan met een verfpenseel. De invloeden komen van overal en verschillende genres zijn te herkennen, zoals rock, folk, soul, r&b en veel meer. Op 222 en haar vorige plaat, Old Rockhounds Never Die, hield ze het nog relatief rustig. Op Swansongs gooit ze alle remmen los en dus klinkt die bijgevolg chaotischer, ruwer en dus ook veel beter.
Swansongs opent met “Rise Above” en eigenlijk zet dat lied de toon voor de rest van de plaat. Vogelgeluiden, zware bassen, tonen van wat een banjo lijkt te zijn en Hartman die er ietwat zwevend boven zingt. Met haar album maakt ze niet zomaar muziek, maar schetst ze situaties en sferen waar we ons iets bij kunnen inbeelden. Ons meekrijgen is gemakkelijk, het vasthouden daarentegen iets harder. Ze creëert een chaos die goed in elkaar moet zitten, want een klein foutje kan ervoor zorgen dat we ontwaken uit haar droom, al gebeurt dat nooit.
Doorheen de plaat maakt de singer-songwriter gulzig gebruik van geluidsfragmenten die mee bijdragen aan haar sfeer. Het duistere “Chaos – Magic” bevat een gesprek van jongeren aan het kampvuur terwijl op de achtergrond fuifmuziek speelt. Het lijkt daarna alsof “Shea” is opgenomen op een concert van iemand anders die tijdens zijn bindtekst even zijn vriend in schijnwerper zet. Het zijn ruwe fragmenten, maar steeds met een touch van Hartman, bijvoorbeeld in de vorm van zware gitaren. De stemmen vervagen ook steeds, wat de rode draad van Swansongs in de kijker zet: het zijn herinneringen, fragmenten uit het verleden. Alsof we in een Amerikaanse film zitten en het hoofdpersonage zichzelf voorstelt aan de hand van vervaagde scènes. We zitten in het hoofd van Hartman en blikken terug op momenten uit haar leven.
Hoewel singer-songwriters vaak de gewoonte hebben om zeer gevoelige momenten uit hun leven aan te kaarten, kan Hartman perfect nummers maken over minder persoonlijke onderwerpen. Wat maakt haar gelukkig? “Good Socks (Happy)”! Een feelgood, dansbaar en elektronisch lied dat doorheen haar chaos van invloeden en fragmenten als een eerste intermezzo aanvoelt. Toch valt het niet zozeer uit de boot, want de zangeres heeft gretig gebruik gemaakt van elektronica. Dat is ook te horen in single “Goldilocks”. Het voelt aan als een psychedelische chaos met logica, alsof Hartman vooraf een schets heeft gemaakt van hoe het eindproduct eruit zou zien, om daarna die schets creatief in te vullen op haar eigen, unieke manier. Dit is een beschrijving die bij het merendeel van de tracks op het album past.
Swansongs is een duidelijke stap vooruit na Hartmans vorige platen, al valt ze op logische momenten terug op haar oude, zachtere sound, zoals het fragiele “Pictured Rocks”. Dit staat totaal tegenover “Mom – Child”, dat zich laat kenmerken door haar ruwe geschreeuw dat recht uit het hart komt en de zware gitaren als aanvulling. Toch passen de twee bij elkaar, in de zin dat ze elk een sfeer schetsen die bij de herinnering past. Enerzijds staan we met de Amerikaanse op de rand van een klif aan het strand terwijl er meeuwen rond ons vliegen, anderzijds zijn we samen met haar wanhopig en eenzaam. Het gezellige “Wacky” sluit hier ook perfect bij aan, want door de piano en mannelijke verteller wanen we ons in een kleurloze film uit de vorige eeuw.
Waar sommige artiesten verdwalen tussen hun experimenten, weet Odetta Hartman perfect waar ze mee bezig is, ook al voelen haar liedjes soms aan als een psychedelische chaos. De nummers lopen qua geluid ver uit elkaar, maar eigenlijk is Swansongs als een puzzel van duizend stukjes die elk een logische plaats hebben en een prachtig geheel vormen. Doorheen haar leven verzamelde Hartman herinneringen, fragmenten, geluiden en invloeden die ze samen stak in een muzikaal plakboek. Het zorgt ervoor dat we soms roze pagina’s omslaan met bloemetjes, terwijl we erna terechtkomen op een donkere pagina met veel aantekeningen van de zangeres. Swansongs is een onbewerkt kijkje in het hoofd van de Amerikaanse zangeres en wij duiken graag nog regelmatig in haar boek van herinneringen.
Facebook / Instagram / X / Bandcamp
Ontdek “Wacky”, ons favoriete nummer van Swansongs, in onze Plaatje van de plaat-playlist op Spotify.
