Aangevoerd door het explosieve broederlijke duo van Chris en Rich Robinson, brak The Black Crowes door aan het begin van de jaren negentig. Na de jaren tachtig was de alternatieve muziekscene een beetje zoekende. Nirvana en Pearl Jam zouden enkele jaren een grungerevolutie ontsteken, terwijl de hairmetal helemaal uitgezongen was. Het waren de hoogdagen van Metallica en Guns ‘N Roses. Met Chris’ door whiskey doordrenkte grom die de geesten van blueslegendes uit het verleden kanaliseerde en Richs vlammende gitaarlicks die vuren van passie ontstaken, wist The Black Crowes snel zijn plaatsje te veroveren tussen al dat gitaargeweld.
Met hun tijdloze songsmidkunst, doordrenkt van de tradities van blues, gospel en klassieke rock, maar tegelijkertijd met een eigentijdse rand die sprak tot een nieuwe generatie hongerig naar authenticiteit. Van de gruizige branie van “Hard to Handle” tot de huiveringwekkende introspectie van “She Talks to Angels”, elk nummer was een testament van de bands ongelooflijke vermogen om genre te overstijgen en in te tappen op de universele taal van emotie. In de slipstream van alle grote gitaarbands van die tijd verwoord The Black Crowes zijn eigen plaatsje in de geschiedenisboeken. Toch was de trip niet zonder zijn portie turbulentie. Interne strijd, middelenmisbruik en de altijd verschuivende getijden van de muziekindustrie dreigden hen op elke beurt uit elkaar te scheuren. Het enige moment wanneer de broers geen ruzie maken is wanneer ze aan het schrijven zijn, volgens zanger Chris Robinson.
Wanneer een band na lange tijd weer samenkomt rijst er natuurlijk altijd de vraag: waarom? Is het geld op? Is de wijsheid met de jaren ingetreden en kunnen de broers eindelijk op een normale manier met elkaar omgaan? Is het een hunkering naar de spotlights? In 2022 passeerden ze nog langs de Lotto Arena, toch niet de kleinste zaal die ons landje rijk is en op 21 mei maakt ze het podium van Ancienne Belgique onveilig. Het zal de eerste keer in meer dan vijftien jaar zijn dat de bleusrockers dit doen met nieuwe muziek onder de arm. Happiness Bastards is het eerste album met nieuw werk in al die tijd. En het klinkt absoluut niet overbodig of gedateerd.
Vanaf de eerste tonen dompelt The Black Crowes ons met “Bedside Manners” in een warm bad, waarbij je wordt getrakteerd op een smerig klinkende openingsgitaarriff. Al snel wordt deze riff vergezeld door een heel herkenbare, maar zo lekker klinkende piano. Met zijn meeslepende beat, slide-gitaar en prachtige harmonieën is het nummer explosief en zet de toon voor de rest van de nieuwe songs op een onverbiddelijke manier. “Rats and Clowns” is gevuld met een fuzzy distortie gitaarprogressie, vergezeld met een pulserend basritme. Het is behoorlijk aanstekelijk, beweegt gemakkelijk voort en eindigt met een geweldige vocale grom waar fans van Chris Robinson van zijn gaan houden.
De sound van de band is in de loop der jaren geëvolueerd van de ontspannen zuidelijke soulvibe van het vroegere werk, en Happiness Bastards is over het algemeen een plaat met krachtige ritmes. De tempo’s zijn snel, de gitaren zijn scherp en luid, en alles voelt enigszins gejaagd aan, alsof de Robinson-broers zo snel mogelijk wilden gaan. Maar over het algemeen werkt het dynamische tempo. “Wanting and Waiting” biedt zo een superaanstekelijke gitaarriff-intro die mooi samenvloeit met een geweldige orgel en strakke ritmegitaren. Gevuld met geweldige harmonieën, is het één van de strafste songs van het album. Het had gemakkelijk eentje uit de goeie ouwe doos van The Black Crowes kunnen zijn, zo tijdloos voelt “Wanting and Waiting” aan.
Soms wordt er toch al eens een paar versnellingen teruggeschakeld. “Wilted Rose” is de ballade recht in het midden van Happiness Bastards. Lainey Wilson zorgt voor een mooie samenwerking en de chemie met Chris werkt perfect. De song wordt gedreven door een akoestische gitaar die zachtjes aan opbouwt. Terugverwijzend naar een jaren zeventig-vibe, stijgen harmonieën op voordat er een fantastisch middenstuk aanbreekt, waar de prachtige vocalen de gevoelens van hartzeer aanvullen. “Bleed It Dry” laat hen van hun meest bluesy kant zien en toont aan dat ze misschien niet de meest originele band zijn, maar wat ze doen doen ze wel met heel veel kwaliteit.
Tot slot sluit “Kindred Friend” het album op een prachtige manier af dankzij een dromerig begin dat overgaat in smakelijk mondharmonicaspel. Eerlijk gezegd neemt het een soort Neil Young-geluid aan met zijn pakkende gitaarprogressie. De fans hebben zeer veel geduld moeten oefenen, maar The Black Crowes stellen helemaal niet teleur. Ze voegen nieuwe frisse toetsen toe aan de bekende formule, en behouden moeiteloos hun eigenheid. Het is niet eenvoudig om een toegankelijke soulvolle blues plaat te maken in deze tijden, en The Black Crowes slaagt met brio in deze opdracht. Dat de vonken er live nog meer van af gaan spatten weten we uit ervaring, we zijn dan ook benieuwd hoe deze nieuwe songs live gaan klinken. Je vindt ons terug op de eerste rij in Ancienne Belgique op 21 mei!
Facebook / Instagram / X (Twitter)
Ontdek “Bedside Manners”, ons favoriete nummer van Happiness Bastards, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
