Filter @ Trix: Scherp geschut

© Chapman Baehler

Het zijn boeiende tijden voor de Nine Inch Nails-fans. De klassieker The Downward Spiral mocht dertig kaarsjes uitblazen, en Trent Reznor blijft zich focussen op het componeren van filmsoundtracks. Daardoor waren we bijna vergeten dat Filter uit NIN is ontstaan en ook successen boekte. Gitarist Richard Patrick verliet het moederschip na de Pretty Hate Machine-tour, en het debuut Short Bus uit 1995 liet niet lang op zich wachten. De gelijkenis met NIN lag er vingerdik op, maar de single “Hey Man, Nice Shot” blijft nog steeds relevant. Na vele bezettingswissels is Patrick hét gezicht van de band. Onkruid groeit namelijk overal. Vorig jaar verscheen The Algorithm, en dus kon een Europese tournee niet uitblijven. Na acht jaar Belgische afwezigheid joeg Filter de Trix net geen kogel door de kop.

Belmondo mocht de lader eerst vullen voordat Filter de trekker zou overhalen. De industriële postpunkband uit Brighton broedt op een debuut-ep, waarvan de single “Bethlehem” de promomachine op volle toeren liet draaien. Het viertal wond er geen doekjes om en maakte een overtuigende start. De gitaren stonden strak gespannen, en zangeres Carmen Mellino had er duidelijk zin in. Pas bij “She’s so cool” kwam de volle sound van Belmondo, een mix van industrial en new wave, goed tot zijn recht. Mellino was dankbaar dat ze mocht openen voor Filter en verzuimde niet te vermelden dat de toekomstige single sterk door Filter geïnspireerd was. Zeggen dat Belmondo ooit dezelfde legacy zou krijgen, is misschien nog voorbarig. De set leek daarvoor nog iets te veel op een kopie van het origineel. Wat betreft podiumpresentatie liet de groep op genrefestivals zeker een indruk achter. Tijdens het religieus getinte “Bethlehem” bevrijdde Mellino zich van haar gitaar en kwam het podiumbeest tevoorschijn. Bij de laatste track zagen we hetzelfde bij bassist Kelan Moore. Belmondo heeft in ieder geval al de nodige stappen ondernomen om de ep in april bij het juiste doelpubliek te promoten.

Ondanks dat het concert op de site van Trix als uitverkocht stond vermeld, was de zaal misschien slechts voor de helft gevuld. Dat was eigenaardig, maar het deerde Filter niet om stipt om negen uur hun set van ruim negentig minuten af te trappen. Tegen onze verwachtingen was Richard Patrick de zwakste schakel van zijn eigen band. Qua presence en energie viel hij niet te evenaren, al kwam zijn stem zeker in het begin nauwelijks door de geluidsmuur die zijn gehuurde “Soldiers of Misfortune” optrokken. Los daarvan wist hij onmiddellijk met gebalde vuist de duivelshoorns in de lucht te doen schieten. Ook wat betreft de muziek zat Filter er knal op. Tijdens het recente “For the Beaten” werd er niet om een slag of stoot minder gegeven. De loeiharde mix van wat nu nu-metal is en industrial was geenszins gedateerd.

Desalniettemin werd het na verloop van tijd duidelijk dat Patrick muzikaal is blijven hangen in zijn woelige NIN-periode. Haat, woede en frustratie sijpelden doorheen de volledige set. Toch merkte Patrick op dat hij al een dagje ouder is. Het niet zo talrijke publiek reageerde eveneens wat lauw, waardoor de frontman bij momenten een beetje eenzaam was in zijn strijd tegen al het verderf op aarde. Daar waar Trent Reznor NIN op gezette tijden in de koelkast zet en zo zijn woede efficiënter kanaliseert, leek bij Filter alles dagelijkse kost. Zo was het bijvoorbeeld zonde dat de hardere tracks louter voorzien waren van stroboscopische lichten. Schermen met visuals of videobeelden hadden de maatschappijkritische boodschappen een ander elan kunnen geven. Inhoudelijk stond zijn moreel kompas daarentegen aan de juiste kant.

Maar dat de groep een product uit de jaren 90 blijft, hoorden we vooral bij “Take A Picture” dat door de Primal Scream-achtige riffs en zanglijnen conform was aan de britpop. Wat indertijd een commercieel logische keuze was en bij huidige livesets een moment van bezinning kan zijn. De grijze haren terzijde, heeft het immers geen zin om anderhalf uur lang enkel te beuken. Het vervolg van “Surprise” was daarbij nog een aangename rustpauze, vooraleer het tribale “Captain Bligh” ons weer strak zou zetten. Daarna waren we weer vertrokken voor een goed dik half uur aan gierende solo’s, groovende riffs en beukende bassen. Filter wilde niemands tijd verspillen, maar wanneer Patrick op gezette momenten de fans aansprak, was de respons op de eerste rijen steevast hartelijk. Dat er ook diversiteit van band- en concertshirts te bespeuren viel van Alice Cooper, Cannibal Corpse én Nine Inch Nails getuigde ervan dat de band toch in een nichegenre horizonten verbreedde.

In plaats van een cliché bisronde wierp Filter zijn laatste twee clusterbommen onmiddellijk de zaal in: “Welcome to the Fold” en “Hey Man Nice Shot”. Voor de buitenwereld zijn dat wellicht geen hits, maar vanavond bewezen beide nummers wat een krachtige song teweeg kan brengen. Momentopnames werden vastgelegd en de vuisten gingen andermaal de lucht in. Kortom, Filter leunde misschien iets te sterk op glorieuze referenties, maar toonde wel de kracht van een eigen discografie en het vermogen om zelfstandig een dynamische show neer te zetten. Of de oproep om al onze socialemediavolgers uit te nodigen voor een volgende show zal uitmonden in een arenashow lijkt eerder een illusie die we voorzichtig doorprikken. Patrick zijn consistentie en back-to-basics houding bleven de hele avond bewonderenswaardig, maar hiermee bleef ook het risico op stagnatie aanwezig. De uitgespuwde gal verloor echter niets aan scherpte, waardoor we niet volledig vastzaten in een nostalgische bad trip.

Facebook / Instagram

Setlist:

You Walk Away
The Drowning
For the Beaten
We Hate It When You Get What You Want
Face Down
(Can’t You) Trip Like I Do
Obliteration
Jurassitol
Take a Picture
Surprise
Captain Bligh
So I Quit
Dose
Soldiers of Misfortune
Nothing in My Hands
Drug Boy
Welcome to the Fold
Hey Man Nice Shot