Het lijkt erop dat het momenteel helemaal hip is om je studioalbum naar je eigen bandnaam te vernoemen. Als we alleen al naar dit jaar kijken, zien we met Neck Deep, Bleachers en Hideous drie perfecte voorbeelden van bands die meedoen aan deze nieuwste trend. En het grappige is dat de naamgeving niet het enige overkoepelende thema is. Alle drie deze albums zijn ook nog eens een waar genot voor de oren, waarbij ze met hun fijne tonen moeiteloos in onze gehoorgangen nestelen. Ook Tusky lijkt deze trend te volgen. De groep komt met hun derde en tevens gelijknamige langspeler op de proppen en kan zich meteen in het eerder genoemde rijtje vervoegen. En dan niet enkel vanwege de naam.
Tusky is namelijk een heerlijke plaat vol oer-Hollandse punkglorie. Dat begint al met “When The Shit Hits The Fan”, waar de band meteen stevig van zich laat horen. Hoewel de gitaarlijnen in het begin eerder lijken te passen op het recente werk van Brutus, weet de groep met hun drums en vocals meteen met een sterke lijn richting de punkkant te gaan. En die lijn trekken ze moeiteloos door, want ook het daarop volgende “Crow Without Caws” weet aardig te imponeren. Waar frontman Vladimir Stevic op het vorige album What’s for Dinner? met momenten nog wat twijfelachtig klonk, neemt hij op Tusky alle twijfels weg, pakt hij de band stevig bij de hand en vlamt hij als nooit tevoren. Zijn stem knalt door de nummers heen met een zelfverzekerdheid die je meesleept in de rauwe energie van de muziek. Een uiterst fijne evolutie dus!
Het is geen overdrijving om te stellen dat Tusky eigenlijk geen enkel slecht lied bevat. De volledige plaat zit met liedjes als “Circles” en “Babybird” van kop tot staart bepakt met harde gitaarbangers en zakt geen moment doorheen het ijs. Het niveau blijft constant hoog en als een krachtige golf neemt het album alles mee wat op zijn pad komt. Echter mist de plaat net dat ene nummer wat boven de rest uitsteekt. Ondanks dat alle songs kwaliteit leveren, is er nooit echt sprake van een werkelijke klapper waardoor Tusky ook niet echt een hoogtepunt beleeft. Alles is stabiel, alles is goed en de groep levert zeker een solide prestatie, maar weet helaas niet dat ene lied te brengen dat Tusky tot een ware nederpunkklassieker kan lanceren.
Wat Tusky wel enorm goed doet, is het energielevel door het dak blazen. Nummers als “Threat Level Midnight” en “Flight Or Fight” zijn als een opeenvolging van muzikale vuurpijlen die keer op keer de luisteraar treffen met krachtige energiestoten en rammen de luisteraar keer op keer van zijn sokken. Tijdens zijn derde album lijkt de groep geen moment rust te nemen. Tusky zet gedurende de ruim dertig minuten geen enkele stap terug en laten de intensiteitsmeter van het begin tot het eind rood uitslaan. Precies zoals wij een punkrockplaat het liefste willen zien.
Tusky is duidelijk niet van dingen snel afraffelen, want ook richting het einde blijft de groep kwaliteit leveren. “The Cake Is A Lie” is van alle niet eerder verschenen nummers misschien net het sterkste van allemaal en weet ons flink te laten moshen. Met “Lights Out” doet de band nog een uiterste poging en perst in de laatste seconde alle overgebleven energie eruit, maar is helaas ook niet het echte hoogtepunt waar we een album lang naar op zoek zijn geweest. Op zich geen doodszonde, want Tusky blijft tijdens hun gelijknamige plaat qua niveau op een stabiele lijn. Maar doordat het zo steady op een veilige koers blijft varen, mist Tusky net dat vleugje perfectie om het van een goede plaat naar een top album te tillen.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Crow Without Caws”, ons favoriete nummer van Tusky, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
