© Sinna Nasseri
Zeven jaar was het al wachten geblazen voor de Belgische fans van Beach Fossils om de New Yorkers nog eens op Belgisch grondgebied te zien spelen. Het viertal had meteen ook een nieuw album om voor te stellen met Bunny dat vorig jaar verscheen. Op die manier kon de groep een set presenteren van boven het uur en kon zelfs het bordje uitverkocht worden bovengehaald. Op een zondagavond leek de muziek van Beach Fossils ook het best tot zijn recht te komen met op het eind toch een energiestoot van jewelste.
Met Winter hadden we een band als support die exact weergaf welk seizoen het momenteel nog steeds is. Het project van Samira Winter nam zijn naam weliswaar niet van het seizoen, maar de muziek lijkt er wel een plek te hebben. Melancholische dreampop met een donker randje was hetgeen dat we al snel neerpenden. Het was weliswaar niet allemaal braaf en zweverig want bij momenten werd guitig gebruik gemaakt van het fuzzpedaal. Een cover van Smashing Pumpkins’ “Today” was daar een goed voorbeeld van, maar ook als de noisy shoegaze invloeden zich mengden, voelden we ons in een donkere kelder. Dat in combinatie met een leuke frêle stem maakte dat Winter een zeer aangenaam voorprogramma was.
Het Museum was goed vol gelopen voor de set van Beach Fossils. Het publiek was een bont allegaartje van personen waarbij iedereen wel een bepaalde rust uitstraalde. Dat was meteen ook hetgeen Beach Fossils deed toen ze met “Don’t Fade Away” de set in gang trapte. Het viel al meteen op dat het lastig bleek om echt stil te staan op de dreampop van de band. Muzikaal zit er telkens een leuke melodie in waardoor je meteen begint mee te wiegen of de heupen al eens opwarmt. Dat zorgt ervoor dat je helemaal in de mood geraakt en dat was ook waar Beach Fossils op anticipeerde.
Vorig album Somersault stond ook uitgebreid nog eens in de kijker en met “Sugar” viel al meteen een zoet psychedelisch snoepje te proeven. Dustin Payseur smeet zich als een bezetene op het podium, maar het was pas nadien bij “What a Pleasure” dat er echt veel energie te voelen was op het podium. Het tempo ging de lucht in en je voelde elektriciteit naar boven komen. Ook het snedige “Shallow” was daar een prachtvoorbeeld van.
Beach Fossils kan dus met gemak van heel gezapig naar plots zeer snedig gaan en daarvoor hoeft ze geen vingers om te draaien, het gebeurt allemaal organisch. Net daardoor kan je zo genieten van een show van de band. De invloeden uit New Yorkse scene blijven duidelijk aanwezig en met de nodige distortion op de vocals wordt er bij momenten ook wel wat geëxperimenteerd. Toch lijkt de focus vooral op fun en plezier te liggen, iets wat ook opviel bij de bindteksten. Die voelden telkens spontaan en vooral heel plezant aan waardoor je als publiek ook betrokkenheid voelde.
Dat er soms werd gevraagd om even mee te doen met de band, werd dan ook vol liefde beantwoord. Zo werd bij “Sleep Apnea” de volledige zaal in het donker gezet om nadien met behulp van de toeschouwers verlicht te worden met zaklampjes op de smartphone. De sfeer zat dus zeker goed en als we voor “Tough Love” Tommy Davidson even moeten uitjouwen om hem zo meer motivatie te geven, gebeurde dat ook met gemak. Beach Fossils maakt zich op die manier wel populair, al geven ze in tussentijd ook wel eens kritiek. Ze vindt dat de zaal soms te stil is en op het eind is ze verbaasd dat er uiteindelijk toch nog een moshpit kwam. Vreemd om zo’n kritiek op je publiek te geven, maar iets wat we graag met de mantel der liefde bedekken.
“May 1st” was de laatste song van de reguliere set en bleek een prachtig fragiel nummer waarbij de emoties van de band nog eens naar voor kwamen. In de bisronde kwam dan de meest populaire track van de band, met meer dan honderd miljoen streams op Spotify, als een soort triviumvaat. De twee opvolgende nummers, “Cashed Out” en “Daydream”, die iets steviger en sneller waren, zorgden op hun beurt dan ook voor een moshpit en zelfs pogingen tot crowdsurf. Zo werd het concert van Beach Fossils toch nog op een meer energieke manier afgesloten.
Waar de set van de New Yorkers eigenlijk vooral dromerig overkwam, werd er hier en daar ook wel eens vol op het gaspedaal geduwd. Nergens hoefde je weliswaar volledig tot rust te komen, want altijd was er wel ruimte om even mee te wiegen of te stompen met je voeten. De snelheid waarmee Beach Fossils zijn zeventien nummers op iets meer dan een uur erdoor ramde, gaf ook aan dat je volledig werd opgeslorpt door de muzikanten en dat is een talent waar je maar al te graag mee uitpakt. Een uitstekend concert dus van Beach Fossils waarbij zowel oud als nieuw werk in een prachtige cohesie samengingen.
Setlist:
Don’t Fade Away
Sugar
Moments / What a Pleasure
Shallow
This Year
Sleeping on My Own
Adversity
Dare Me
Sleep Apnea
Seconds
Social Jetlag
Tough Love
Numb
May 1st
Down the Line
Crashed Out
Daydream
