Stranden doen blijkbaar dromen, want kort nadat Beach House zijn ep uitbracht, is het nu de beurt aan Beach Fossils om een nieuw album tjokvol dreampop af te leveren. Zes jaar na Somersault is de groep rond Dustin Payseur terug met Bunny, een collectie songs badend in een zachte avondzon. Vederlichte popmelodieën laten ons mijmeren over klein geluk en verdriet, maar het klinkt allemaal te vluchtig om te blijven hangen en indruk te maken.
Het viertal uit Brooklyn doet nochtans zijn stinkende best. Niet alleen namen ze de opnames en het producen voor hun eigen rekening, ze trachtten ook voor het eerst naar liedjes met een duidelijke popstructuur te werken. Er wordt nog steeds zoals vanouds duchtig geflirt met melancholie, al is die dit keer gevoelig warmer, en ook het weelderige vanop Somersault blijft bestaan. De band probeert echter zijn lo-fi-geluid te upgraden met catchy refreinen en net iets minder uitwaaiende gitaarlijnen. Dat werd al meteen duidelijk bij de eerste single “Don’t Fade Away“, een niet onaardige oorwurm die het beste deed vermoeden voor de rest van het nieuwe materiaal.
Helaas valt dat toch behoorlijk tegen. In hun drang om mooi afgelijnde dreampop af te leveren, vergeten ze voldoende weerhaakjes rond te strooien en klinkt het te veel van hetzelfde. Toch kunnen we het bezwaarlijk lelijk noemen: de tedere stem van Payseur doet geen pijn aan de oren, de heldere gitaarlijnen Tommy Davidson zijn vloeiend en slagen er soms in ons mee te voeren, en ook de drums van Anton Hochheim doorbreken af en toe hun eigen monotonie, zoals tijdens “Seconds”.
De midtempo liedjes slagen er echter te weinig in om te verrassen en struikelen over elkaars muzikale clichés: de bas die versnelt en een gitaar die de hoogte ingaat wanneer het refrein eraan komt, drums die braaf het gareel moeten houden, langgerekte klinkers met af en toe de obligate ooh’s en aah’s, driemaal check. Ook al zorgt het geheel voor een innige klank, halverwege kunnen we een geeuw steeds moeilijker onderdrukken. Payseurs teksten over liefde, vriendschap en dipjes zorgen dan ook voor weinig afleiding. Op zijn best charmant te noemen of treffend, zoals in het over depressie handelende “Numb”, maar ze blijven toch te regelmatig in een post-puberale leefwereld hangen.
In hun ambitie om oorklare dreampop voort te brengen gebruikt Dream Fossils te vaak hetzelfde recept om boeiend te zijn. Eens vertrokken lijkt de band schrik te hebben om de luisteraar uit de droomwereld te halen, maar die dreigt daardoor helemaal in slaap te vallen. Het is er bij momenten aangenaam vertoeven en mijmeren, zoals tijdens “Dare Me”, maar die momenten zijn te vluchtig en te stereotiep om voor een boeiend album te zorgen.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Dare Me”, ons favoriete nummer van Bunny, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
