Real Estate staat bekend om hun nostalgische en dromerige indierock, maar die de laatste jaren wat van haar glans heeft verloren. Na het vertrek van gitarist Matt Mondanile in 2016 en de matige ontvangst van hun vorige album The Main Thing in 2020, leek het alsof de band uit New Jersey hun mojo kwijt was. Met Daniel, hun zesde studioalbum, proberen ze terug te keren naar de eenvoud en de charme van hun vroege werk, zoals Days uit 2011 en Atlas uit 2014. Daarvoor hebben ze de hulp ingeroepen van Daniel Tashian, de producer die ook verantwoordelijk was voor het succes van Kacey Musgraves’ Golden Hour. Het resultaat is een plaat die zowel vertrouwd als fris klinkt, maar die ook de beperkingen en de clichés van Real Estate blootlegt.
In het hart van Daniel ligt de nadruk op nostalgie. Op de eerste single “Water Underground” mijmert Courtney over zijn verleden in Ridgewood, waar hij met metaforen van water zijn creativiteit voedde. Terwijl de dromerige psychedelische galm het typische geluid van de band aanvult, kan het refrein een beetje irritant overkomen. “Haunted House”, met een meer folkachtige melodie, weerspiegelt dan weer de terugkeer naar een vertrouwde plek, en dat met mooie gelaagde vocalen voor harmonische potentie. Met een handvol tracks wordt al snel duidelijk waarom Tashian werd gevraagd om het album te produceren; veel van de songs voelen gepolijster aan, zelfs als ze niet perfect zijn.
Toch kan Daniel niet verhullen dat Real Estate weinig vernieuwing steekt in hun muziek. De band leunt te veel op hun retro-esthetiek, die soms meer als imitatie dan als inspiratie overkomt. Courtneys zang en de occasionele uitstapjes naar folkpop geven de indruk dat ze de Beatles probeert na te bootsen, hetzij zonder hun genialiteit. “Interior” voelt aan als een ruwe schets van een John Lennon-nummer, maar de vocale harmonieën in de tweede helft zijn relatief ongeïnspireerd. “Market Street” is een van de meest saaie nummers van de plaat, met weinig variatie in de songstructuur en een flauwe tekst die een mislukte verzoening lijkt tussen hippie-fantasie en commerciële promotie.
Het meest frustrerende aspect van Daniel is dat Real Estate af en toe laat zien dat ze wel degelijk in staat zijn om hun songwriting te verbeteren. Sommige van de betere nummers bevatten een vorm van orkestrale impressie. Dit kan in verschillende vormen komen, zoals een mooie mix van ratel en keyboard ondersteund door een glijdende noot in “Victoria”, de zwierige strijkers in “Airdrop”, of een zomerse cello die de rinkelende noten en drums vergezelt in “Somebody New”. Misschien wel het meest opvallende nummer is “You Are Here”, dat de subtiliteit die de band kenmerkt en hun jangly indiesurfrock combineert met relatief lange instrumentale passages die doen denken aan Death Cab For Cutie. Met zijn psychedelische mozaïeken van lage gitaarnoten en een golfachtige solo aan het einde, weet het lied ons te verleiden met het visioen van verliefd zijn.
Als resultaat toont Daniel potentieel voor Real Estate om hun muziek naar een hoger niveau te tillen en op een bepaalde manier is dat zowel het grootste pluspunt als het grootste minpunt. Laat de glanzende optimisme dat overvloeide in “Freeze Brain” en “Flowers” achterwege, en het album toont ironisch genoeg de angst om voorbij het gewone en de routine te gaan met wat de band probeerde te creëren. Courtney zou misschien de voorkeur hebben gegeven aan het vasthouden aan wat hij en zijn collega’s al hadden, maar er is duidelijk veel nagedacht over de grootste hoogtepunten. Als hij meer durft te streven, om zijn grenzen te overschrijden en zijn grootheidspotentieel te bereiken, dan kan het geen kwaad om de structuur en instrumentatie los te laten. Hopelijk markeert Daniel, zelfs als het slechts bovengemiddeld is in kwaliteit, het begin van de meest avontuurlijke fase van Real Estate.
Website / Instagram / Facebook / X (Twitter)
Ontdek “Flowers”, ons favoriete nummer van Daniel, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
