The Last Dinner Party @ Botanique (Orangerie): Volgens recept

The Last Dinner Party had amper een nummer nodig om de wereld aan haar voeten te krijgen. Het vijftal had dan wel wat ‘buzz’ rond zich hangen, maar toch overtroffen de dames hun stoutste dromen met bravoure met “Nothing Matters“. Dat het Britse gezelschap verre van een bende eendagsvliegen zijn, bewees ze begin deze maand met het fabuleuze Prelude to Ecstasy. Het theatrale kantje van de groep valt duidelijk in de smaak bij de tastemakers (BBC riep de groep nog uit tot BBC Sound of 2024), maar ook bij het grote publiek. Jong en oud probeerde kaartjes te bemachtigen voor hun Europese tour, maar na enkele minuten waren ze allemaal al de deur uit. Eigenlijk had The Last Dinner Party met gemak een grotere zaal aangekund, maar het siert de band dat ze nog even een rondje langs de clubs doet. In een uitpuilende Orangerie hielden de dames het braafjes, maar toch losten ze alle verwachtingen met een vanzelfsprekendheid in.

Op het podium stond ze nog niet, maar dat hield Lana Lubany niet tegen om al een eerste keer te imponeren met haar gouden stembanden. Eenmaal op het podium, geflankeerd door haar gitarist, veranderde de toon en navigeerde ze naar een iets meer poppy richting. Ons hoorde je niet morren, want het klonk behoorlijk fris. Afwisselend in het Engels en het Arabisch trachtte ze ons mee te zuigen in haar cultuur, want de Amerikaanse heeft ook Palestijnse roots en daar was ze heel trots op. Ondanks dat er al redelijk wat instrumenten klaarstonden van The Last Dinner Party, benutte ze elke vrije hoek van het podium en bracht ze haar nummers met heel wat pathos. Over het conflict in haar thuisland repte ze verrassend genoeg met geen woord in de bindteksten, al speelden thema’s als hoop wel een nadrukkelijke rol in haar nummers en liet ze die vooral voor zich spreken. Mits nog wat meer variatie in haar discografie zien we Lana Lubany graag nog eens langskomen.

The Last Dinner Party is een band die er staat. En dat voelde je al bij het eerste nummer. “Burn Alive” was een theatrale binnenkomer die meteen voor een passende sfeer zorgde in een zeer drukke Orangerie. Muzikaal zat het bij de eerste noten al snor, maar toch voelde je dat de meeste bandleden nog even de knop moesten omdraaien om in podiummodus te geraken. Echt nerveus leken ze hoe dan ook niet te zijn, het was meer een soort van acclimatiseringsproces dat ervoor zorgde dat het bij het begin nog redelijk afstandelijk aanvoelde. De ban braken ze echter al bij het tweede liedje, “Caesar on a TV Screen”, dat zonder veel poespas gewoon een fijn herkenningspunt vormde voor casual radioluisteraars. De volgorde van het album werd gerespecteerd en zo volgde “The Feminine Urge” na een compacte bandintroductie.

Op grootheidswaanzin kan je The Last Dinner Party niet betrappen, maar dat neemt niet weg dat het met een zekere allure op het podium stond. Met frontzangeres Abigail Morris stond er iemand met aura op het podium. Haar voorkomen hield zowat het midden tussen de nonchalante coolheid van Alex Turner en de onuitputtelijke drive van Florence Welch, met uiteraard nog een heleboel eigenheid die een zekere charme met zich meebracht. Voor de iets ingetogen nummers “Beautiful Boy” en “On Your Side” hield ze het rustig en liet ze haar compagnie een intieme sfeer creëren. Als je tijdens het concert van plan was een traantje te laten, dan was dit het ideale moment, want later volgde zoals Morris zelf verklaarde enkel nog maar seks en dansen. Eerst was het niettemin pianiste Aurora Nishevci die tijdens het korte “Gjuha” nog even in de schijnwerpers mocht staan, al was dit stukje iets minder memorabel.

Na een iets rustigere fase van het concert mocht het weer wat energieker en daarvoor enterde het vijftal heel slim met “Sinner”. Het nummer heeft een zekere bohemien uitstraling en die kwam live nog net dat tikkeltje beter tot haar recht. Morris dartelde terwijl van de ene naar andere uithoek van het podium en probeerde het publiek iets losser te krijgen. Toegegeven was de sfeer bijna even braaf als het optreden zelf en had je het gevoel dat de meesten The Last Dinner Party vooral kenden van die ene hit. Voor Brussel (en heel wat andere Europese steden van de tour) hadden de Britten een fijne verrassing in de vorm van het onuitgebrachte “Second Best”. Het nummer had de tracklist van Prelude to Ecstasy net niet gehaald, maar bleek gisteren een van de uitschieters van het concert. Zeker met het einde scoorde The Last Dinner Party punten en vergrootte het onze wens op een officiële release.

The Last Dinner Party hield het braafjes en mooi binnen de perken, wat perfect te begrijpen is, maar toch had hier en daar een snuifje rock-‘n-roll zeker geen slecht gedaan. “Mirror” begon redelijk statisch en kreeg pas op het einde nog wat meer karakter aan de hand van een korte gitaarsolo. De risico’s werden geschuwd, maar dat weerhield de leden er niet van om het publiek mee te laten doen bij “Portrait of a Dead Girl”. Het einde mocht meegezongen worden; een memo die niet iedereen even goed ten harte nam. Desalniettemin was er met “My Lady of Mercy” kort voor einde een nummer dat spanning bevatte en dat zich terecht als een van referentienummers binnen hun nog beperkte discografie bewees. ‘Le moment suprême’ bewaarden ze vakkundig voor het slot, en ja, dan hebben we het over “Nothing Matters”. Als apotheose legde het het optreden na ruim vijftig minuten spelen in een laatste plooi en de stembanden van een volle Orangerie gingen dan toch eens op actief. Voorspelbaar, maar toch gewoon heel sterk!

Het eerste eigen optreden van The Last Dinner Party in ons land werd een concert waar je het ‘ik heb ze nog gezien in de Botanique’-gevoel aan overhield. Het vijftal (even live-drummer Casper buiten beschouwing gelaten) maakte bovenal indruk met hun présence en bracht met veel soevereiniteit en theatraliteit de nummers van hun eerste langspeler tot leven. Soms hielden ze het misschien net iets te braafjes voor menig muziekliefhebber, maar laat ze gerust nog even wat organisch groeien en rijpen, en dan staat er binnen de kortste keren een nog zelfverzekerdere groep op de planken die nog iets meer spontaniteit voor de dag kan brengen. Voor de fase waar ze nu in verkeren was dit gewoon een zeer goed concert dat hun status als sensatie alle eer aandeed. The Last Dinner Party is op de goede weg om een vaste waarde te worden en haar plek op de grootste podia op te eisen.

Op zaterdag 6 juli speelt The Last Dinner Party in The Barn van Rock Werchter, meer info daarover vind je hier.

Facebook / Instagram / X (Twitter)

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Burn Alive
Caesar on a TV Screen
The Feminine Urge
Beautiful Boy
On Your Side
Gjuha
Sinner
Second Best
Portrait of a Dead Girl
Mirror
My Lady of Mercy
Nothing Matters