BBC Sound of 2024, een waslijst aan bookings voor de grote festivalpodia en een handvol singles die stuk voor stuk smakelijk werden ontvangen door zowat álle muziekliefhebbers. 2023 was een onmiskenbaar boerenjaar voor The Last Dinner Party en dat dan nog in het allereerste jaar dat het zich aan het grote publiek liet zien. Goed, niemand ontkent dat er al van bij de start een uitgebreide promocampagne en geplande hype achter schuilging, maar dat doet er in principe niet toe. Muzikaal deed de band namelijk dankzij de verrukkelijk dramatische sound bijzonder veel harten sneller slaan. En om de hype volledig te rechtvaardigen, is ook het eerste volledige album uitmuntend goed.
Er is dan ook duidelijk meer dan genoeg tijd en reflectie in Prelude to Ecstacy gekropen. Het album voelt namelijk helemaal niet aan alsof het er met te veel haast doorgedramd is om het enthousiasme in leven te houden. Quasi elke noot, elk woord en elk momentje van overgang heeft een duidelijke functie in de dikke veertig minuten die de plaat rijk is. Luister bijvoorbeeld maar naar de orkestrale intro die de toon perfect zet voor het theatrale karakter dat Prelude to Ecstacy zo nadrukkelijk typeert. Gordels vast, want het wordt alleen maar beter vanaf hier.
De band verstopt ook helemaal niet dat haar grote (vrouwelijke) rolmodellen een flinke invloed hebben gehad op de uiteindelijke sound, maar valt desondanks nooit op flagrant kopieergedrag te betrappen. Kate Bush schemert zo heel duidelijk door in nummers als “Burn Alive”, waar de band nog een extra portie dramatiek en gelaagdheid toevoegt om het volledig eigen te maken. Bij “Nothing Matters” dacht de wijde wereld dat de reïncarnatie van ABBA voor hun ogen verscheen, maar het fijne gitaarwerk en de immer rijke instrumentatie als ondersteunend element maakten dat nummer nog veel beter dan de Zweedse legendes. Een hele dikke knipoog naar de jaren tachtig dus, maar eentje die volledig steekhoudt en niet de tigste kopie van dat decennium is.
Het plaatje dat The Last Dinner Party presenteert, past bovendien perfect binnen de groeipijnen die onze maatschappij aan het ondergaan is momenteel. Ook al hebben een aantal ex-sportjournalisten het er nog steeds moeilijk mee, toch zijn vrouwen al enkele decennia geen passieve individuen in alle facetten van het bestaan meer. Prelude to Ecstacy, maar even goed de bezetting van de band op zich, reflecteert dat voortdurend. De muzikale ambitie van het album is daar zeker een onderdeel van, maar ook op tekstueel vlak zijn er voortdurend zaken die dat aantonen. Het bombastische “Caeser on a TV Screen” stelt via een heerlijke metafoor de positie van vrouwen in een huwelijk aan de kaak, terwijl “Beautiful Boy” de hele problematiek nog eens heel simpel uitdrukt. Geen gemakkelijke opgave, maar frontvrouw Abigail Morris doet het zonder verpinken.
En dan moet hét moment van het album nog komen. Het mysterieuze tussenschot “Gjuha” (volgens ons ’taal’ in het Albanees) luidt namelijk een overgang om duimen en vingers bij af te likken in naar het net even magistrale “Sinner”. Dat ene moment staat dan ook symbool voor heel de plaat. Het is bijzonder goed doordacht, vindt de balans tussen intense emotie en rust en verrast op het moment dat je het het minst verwacht. Het feit dat “My Lady Of Mercy“, dat bovendien nog maar eens aantoont hoe divers en gedurfd de band kan gaan, er meteen op volgt, maakt dit misschien wel een van de beste zeven minuten die je dit muziekjaar zal kunnen beleven. De pet gaat af, want voor onze ogen is zich toptalent aan het ontplooien.
Een barokstuk dat The Last Dinner Party door de grote kathedraalpoort binnen laat. Prelude to Ecstacy is meer dan een bevestiging van de singles. Het is een bevestiging dat de band een heel rooskleurige toekomst tegemoet gaat. Het album voelt dan ook niet aan als een collectief van nummers dat in een wat willekeurige volgorde op vinyl is gezet, maar eerder als een theaterstuk dat je van de ene emotie in de andere sleurt. Uitbarstingen wanneer er nodig zijn, maar evengoed breekbaarheid en een portie introspectie om naast euforie ook de minder vrolijke kant van het leven in het licht te zetten. Ook al zijn er duidelijke uitschieters, op dit debuutalbum verveelt The Last Dinner Party nooit. En zoals de eindnoten van hekkensluiter “Mirror” suggereren, is dit verhaal helemaal nog niet afgelopen.
The Last Dinner Party staat op 21 februari in de Botanique, maar tickets voor die show zijn al een tijdje de deur uit. Deze zomer speelt de groep wel nog in The Barn van Rock Werchter, meer info daarover vind je hier.
Facebook / Instagram / X (Twitter)
Ontdek “My Lady of Mercy”, ons favoriete nummer van Prelude to Ecstacy, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
