De leukste dingen in het leven komen er als je ze niet verwacht, en al zeker als je ze van Little Simz cadeau krijgt. Ondanks dat de Britse al een tijdje meegaat in het muzieklandschap, krijgt ze nog niet zo gek lang alle lof die ze verdient. Dat heeft ze voor een groot deel te danken aan fantastische platen, alsook respectievelijk vijf- en vierklappers Sometimes I Might Be Introvert en NO THANK YOU, maar minstens evenzeer aan de indrukwekkende live-ervaringen die ze daar aan vast wist te breien. Simbi is met andere woorden al een tijdje alomtegenwoordig, maar leek sinds haar magistrale doortocht op CORE Festival afgelopen zomer toch wat naar de achtergrond te deemsteren. Met de nadruk op ‘leek’, want zoals gezegd is ze nu helemaal uit het niets terug met nieuwe muziek.
En toch komt Drop 7 niet echt hélemaal uit het niets. De ep is logischerwijs de zevende in de reeks ‘Drops’, al was het gewoon nooit duidelijk wanneer en of die er überhaupt zou komen. Voor de kortspeler voor Simz haar soelaas bij producer Jakwob (o.a. Charli XCX, Nia Archives), wat meteen ook een verklaring vormt voor de koerswijziging in sound. De Britse zoekt op deze ep namelijk meer en meer naar een symbiose tussen haar gebruikelijke flows, een donkere club en de afrohousebeats (lees: haar roots). Drop 7 werd op die manier opnieuw een project dat heel dicht bij de rapper ligt, alleen op een manier die we nog niet te horen kregen.
Dat begint al bij opener “Mood Swings”, een nummer dat niet alleen gigantisch donker binnenkomt, maar dat door de combinatie van de onheilspellende productie en de manier van rappen van Little Simz na een tijdje zelfs bezwerend begint te klinken. Slechts flirten met de grens uiteindelijk, want door de afrobeatgeluiden, komt er steeds meer tempo in het geheel. En tempo is wel een belangrijke factor doorheen Drop 7, getuige het feit dat de gemiddelde speelduur van de songs bijzonder laag ligt. Het moet met andere woorden vooruit gaan, waardoor het zo nu en dan benauwd durft te worden. In “Fever” haalt de Britse haar beste Braziliaans boven, om er niet veel later met “SOS” een soort Black Panther-achtige schijf achter te plakken. Die laatste is veelal instrumentaal, maar het zijn wel de flarden rap van Simbi die er een gigantisch cool geheel van maken.
Zeker omdat er ook nummers zijn waarin ze haar kunnen net dat tikkeltje extra in de verf zet. ‘You wanna be with me, of course’ horen we bijvoorbeeld zelfverzekerd in het hardere “Torch”, terwijl ze in “I Ain’t Feelin It” nog een paar versnellingen hoger schakelt. Dat afsluiter “Far Away”, met zijn drie minuten en zeven seconden overigens meteen ook het langste nummer op Drop 7, zelfs jazzy invloeden aan bod laat komen, toont opnieuw de veelzijdigheid van een artiest als Little Simz aan. Een piano en flarden van blazers, maar ook een beat; alles is Simz. Doordat de ep het kwartier net niet haalt, voelt het geheel soms echter wel wat gehaast of onafgewerkt aan – “Power” duurt nog geen minuut -, en dat is misschien wel de grootste keerzijde van de medaille. Wie de afweging maakt, zal gelukkig wel opmerken dat de nadelen het moeten afleggen tegen de voordelen, waardoor Drop 7 dus opnieuw als een overwinning in het succesverhaal van Simbi gezien kan worden. Onverwachts, maar daarom dus niet minder welgekomen, deze ep.
Ontdek “SOS”, ons favoriete nummer van Drop 7, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
